କବିତା

ସାଗରିକା ଦାସ ତୁମେ ଯେ ରୂପ ବାଣ୍ଟ ଦୁଆରୁ ଦୁଆର ,ହସାଇ ରସାଇ , କଥାର ମଧୁରେ ଛଳାଇ କୁହନା ତୁମକାମ ତୁମ ବାହାନା ଅବା ସାଧନା ନୀଳ ଆଖିତଳ କାଳିମା ଯେ କୁହେ ତୁମ ଏକାଙ୍କ ନାଟକେ କାହିଁ ଯବନିକା ? ବାଲି ଘଡ଼ି ପରାଏ ଯୌବନ, ତା' ରି ନିଶାରେ ତାଳୁରୁ ତଳିପା ମଜା,ସଜାରେ…

ନିରଞ୍ଜନ ନାୟକ ନିଶ୍ବାସକୁ କେବେ ଭରସା ନାଇଁ ଏଇ ଅଛି ଏଇ ନାଇଁ ନିଶ୍ବାସ ଗଲେ ମଣିଷ ପାଲଟେ ମଢ ତଥାପି ଅବୁଝା ଜୀବନର ଜୀଇଁବାର ମୂଲ ଏଠି ସେଠି ସବୁଠି ଦେଖ, ସମ୍ପର୍କର ହେଉଛି ମୃତ୍ଯୁ ଜଳୁଛି ଅବିଶ୍ବାସର ନିଆଁ ଯେଉଁଠି ଦେଖିବ ଖାଲି ଉଦାସର ଚିହ୍ନ ମୁହଁମାନଙ୍କରୁ ହସ ଯାଉଛି…

ସ୍ମୃତି ରଞ୍ଜନ ତ୍ରିପାଠୀ ସେ ନିତି ପହଡ଼ ଭାଙ୍ଗେ ଅଗଣାରେ , ତୁଳୀରେ ମୋ ସ୍ବାଧୀନତାର ଅଗଣତାନ୍ତ୍ରୀକ ଉହାଡରେ। କୋଉଦିନଠୁ ହଜେଇଛି ସେ ଅପଶବ୍ଦ ଭୋକିଲା ପେଟ ଚିହ୍ନେନି ଗଣ ଆଉ ତନ୍ତ୍ର ସେଥିପାଇଁ ତ ମୁଁ ନିତି ତିଆରିଦିଏ ତା’ପାଇଁ ନଈ, ନାଳ, ପାହାଡ଼ି ଝରଣା। ଜାଣ! ଗଛ…

ପ୍ରସେନଜିତ୍ ସେଠୀ ସେ କେବେ ହସିଥିଲା, ଜଣା ନାହିଁ ବାସ୍, ହସି ଦେଇଥିଲା ନଜାଣି ତା ହସିବାର କାରଣଟା । ଅସହାୟତାର ଅସହନୀୟ ବୋଝକୁ ମୁଣ୍ଡରେ ଲଦି ସେ ତାର ପସରା ମେଲାଇ ଦେଇଥିଲା ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ସାଥେ । ତା ପାଖରେ ଯାହା ଥିଲା ଖାଲି ତାକୁ ହିଁ ଜଣା ହେଲେ ଅଭାବୀ…

ମଞ୍ଜୁଲତା ସାହୁ ଆଉ ଥରେ କେବେ ଆସ ଯଦି ପ୍ରିୟ ମୋ ପ୍ରେମର ସହରକୁ, ଆଣିଥିବ କିଛି, ଅଧିକ ଆୟୁଷ ତୁମ ନାଁରେ ବଞ୍ଚିବାକୁ...!! ଆଣିଥିବ ସାଥେ ବନ୍ଧନ ଡୋରୀଟେ ସିନ୍ଦୁର ଓ ଶଙ୍ଖା ଦୁଇ, କିଛି ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି କିଛି ମିଠା ରାତି ମିଶି ବିତାଇବା ପାଇଁ...!! ଛାତିରେ ଛାତିଏ ଦମ୍ଭ…

ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ଶେଖର ମାହୁନ୍ତ  ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ତନୟା ତୁହି ଶ୍ବେତବର୍ଣ୍ଣା ଅଟୁ ଦେବୀ ଯୋଗମାୟା, ହଂସବାହିନୀ ତୁହି ବାଗଦେବୀ ଆଦ୍ୟାଶକ୍ତି ଦେବୀ ମାଆ। ରତ୍ନବିଭୂଷିତା କୁଣ୍ଡଳ କର୍ଣ୍ଣେ ତୋ ପାଉଅଛି ସଦା ଶୋଭା, ଧବଳବସ୍ତ୍ରରେ ଶ୍ବେତ ପଦ୍ମାସନେ ବିଛୁରିତ ହୁଏ ଆଭା । ଶାରଦା ବରଦା…

ମଧୁମିତା ମିଶ୍ର ସେଇ ପ୍ରଶସ୍ତ ଲୌହ ଫଳକ ମୁଁ.. ଯାହା ଉପରେ ପାଦ ଦେଇ.. ଦିଅଁ ଦର୍ଶନ ତୁମେ ପାଇଛ..!! ପାଦ ଦେଲା ପରେ ଖୁସିରେ କୁହ.. ସବୁ ପାପ ଭାର କାଳେ.. ମୋତେ ହିଁ ସେଇଠି ସମର୍ପି ଦେଇଛ..!! ମୋ ଉପରେ ପାଦ ନ ଦେଇ.. ବାଇଶି ପାହାଚ ଯାଏ.. କୁହ କଣ କେହି ପହଞ୍ଚି…

ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ଶେଖର ମାହୁନ୍ତ ବେଶ୍ କିଛିଦିନର ନୀରବତା ପରେ ସୁପ୍ତ ମନେ ମୋ ଆଜି ଭରିଦେଲ ଅହେତୁକ ତୃଷ୍ଣା, ଅସଂଶୟ ପ୍ରଣୟର ମାୟାରେ ଭାଳି ବସିଲି ତୁମ ଦେହଲଗ୍ନା ହେବା ବେଳ ବାସ୍ନା ।। ଅଦୃଶ୍ୟ ଆବେଗରେ ଗୋପନୀୟ ଇଚ୍ଛା ମୋର ଅକସ୍ମାତ୍ ହେଲା ବାଟବଣା, ସାନିଧ୍ୟର ବ୍ୟାକୁଳତାରେ…

ଦୀପକ କୁମାର ନାୟକ ଜୀବନର ଏଇ ଦୀର୍ଘ ପଥରେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଅନେକ୍ ସମ୍ପର୍କ ସୃଷ୍ଟି କେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତର ବାର୍ତ୍ତାଳାପରେ ଜନ୍ମ୍ ନେଇଯାଏ ସମ୍ପର୍କ। କିଛି ଦିନ ଆଦର ଆପଣା ପରେ ଫେରି ଯାନ୍ତି ଅଜଣା ରାଇଜରେ ଆଜିକାର ସମାଜରେ ସମ୍ପର୍କ ଡିମିରି ଫୁଲ ବାସ ପରି ସମୟ ସାଥିରେ ସବୁତ…

ତପସ୍ୱିନୀ ଶତପଥୀ ଶାଶ୍ୱତ ଅମୃତର ସ୍ପର୍ଶ ଯୋଡ଼େ ଦୁଇ ଅନ୍ତର ନା ତାର ପ୍ରେମ କରଇ ସଭିଙ୍କୁ ହର୍ଷ ସୁପ୍ତ ଚେତନାକୁ ଜାଗ୍ରତ କରେ ସ୍ଵୟଂ ସିଦ୍ଧ କରେ ପରିଚୟ । ମୃଦୁ ମଳୟର ମଳୟ ପବନେ ପୁଲକିତ ସ୍ପନ୍ଦନ ପ୍ରେମ ନିଷ୍ପାପ କରେ ଜୀବନ ବନ୍ଧନ ଶ୍ରାବଣ ଭିଜା ବରଷା ଟିପାରେ ତନୁ ମନ…