କନକ ମଞ୍ଜରୀ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ ‘ବେଳାଭୂମିର ଚିହ୍ନ’
ନିରୂ ଚା’ଧରି ଭିତରକୁ ପଶି ଆସି ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲା, ଦୁଇଜଣ ଅପରିଚିତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ପ୍ରଥମ ପରିଚୟ ସମୟରେ ଯେମିତି କଥାର୍ବାା ମଝିରେ ଠାଏଁ ଠାଏଁ ନୀରବତା ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ; ସେମିତି ଏ ଉଭୟେ ବସିଛନ୍ତି । ଦିହିଁଙ୍କୁ ସଚେତନ କରିବାପାଇଁ ନିରୂ ଚା’ କପ୍କୁ ସାମାନ୍ୟ ଶବ୍ଦ କରି ଟି’ପୟ ଉପରେ ରଖି ମୁରୁକି ହସିଲା । ପଦ୍ମିନୀ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇ ମୁହଁରେ ସରସତା ଆଣିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା ।
ସେଦିନ ଘରକୁ ଫେରି ସରୋଜଙ୍କୁ ଗଂଭୀର ଭାବେ ବସିଥିବା ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ପଦ୍ମିନୀ କିଛିକ୍ଷଣ ପାଇଁ ଆନମନା ହୋଇ ଉଠିଲା । ସେ ଭିତରକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ସରୋଜ ତାକୁ ଅଟକାଇଲେ । ତାଙ୍କ କଣ୍ଠରେ ଦୃଢ଼ତା ଥିଲା- ମତେ ଏଥର ଯିବାକୁ ଦିଅ ପଦ୍ମିନୀ… ।
ପଦ୍ମିନୀ ଚମକି ପଡ଼ିଲା । ସରୋଜ ବି କେଉଁଠୁ କିଛି ଶୁଣିଲେ କି ? ଯଦିଚ ସେ ଜାଣେ, ତା’ ଘରେ ସରୋଜ କେବଳ ମାତ୍ର ଜଣେ ଅତିଥି । ଦିନେ ନା ଦିନେ ସେ ତାଙ୍କ ବାଟରେ ଚାଲିଯିବେ । ତଥାପି ଏଇ ଅଳ୍ପଦିନର ରହଣି ଭିତରେ ବିଶ୍ୱାସ ସହ ତାଙ୍କର ସଂପର୍କକୁ ନେଇ ସେ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ତାଙ୍କୁ ଛାଡ଼ିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନଥିଲା ।
ତଥାପି ସରୋଜ ଯଦି ଯିବା ପାଇଁ ଆଗ୍ରହୀ, ସେ ତାଙ୍କୁ ଅଟକାଇ ପାରିବନି । କିଛିଦିନ ତଳେ ଏକ ଶୁଖିଲାପତ୍ର ଭଳି ସେ ତା’ ଦ୍ୱାରଦେଶରେ ଆସି ପଡ଼ିଥିଲେ । ମାନବିକତାର ଦୁଇ ବଳିଷ୍ଠଭୁଜରେ ସେ ତାଙ୍କୁ ଉଠାଇ ଘର ଭିତରକୁ ଆଣିଥିଲା । ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କର ଜୀବନ୍ମୃତ ଅବସ୍ଥା, କ୍ଷୁଧା ଓ ତୃଷାରେ ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅଙ୍ଗ ଅବୟବ… ଦାରୁଣ ନିୟତିର ନିଷ୍କରୁଣ କଷାଘାତରେ ଅସ୍ଥିର ଚିବୃି । ଏକ ପୀଡ଼ିତ ମଣିଷର ପରିଚୟ ନେଇ ସେ ତା ଦ୍ୱାରଦେଶରେ ପଡ଼ି ରହିଥିଲେ । ସେଇ ସରୋଜ ଆଜି ସୁସ୍ଥ… ବ୍ୟବସ୍ଥିତ ଏବଂ ସକ୍ଷମ । ତେଣୁ ସେ ଫେରିଯିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ହଠାତ କୌଣସି ପୂର୍ବ ସୂଚନା ନଥାଇ, ଏ ଭଳି ଗଂଭୀର ଓ ଦୃଢ଼କଣ୍ଠରେ ଚାଲିଯିବାପାଇଁ ସ୍ଥିର ନିଷ୍ପିକୁ ପଦ୍ମିନୀ ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା । ପଚାରିଲା- ହଠାତ୍ ଆପଣଙ୍କର ଏ ନିଷ୍ପି… ?
– ହଠାତ୍ ମୁଁ ବି ଏବେ ଏବେ ଏକ ବିଷ୍ଫୋରକ ମନ୍ତବ୍ୟ ଶୁଣି ଫେରିଛି । ସତ କି ମିଛ ଜାଣେନା । ଯାହା ହେଲେ ବି ମୁଁ ଆଉ ରହିବା ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ସରୋଜଙ୍କ କଣ୍ଠରେ ସ୍ପଷ୍ଟତା ଥିଲା ।
କ୍ରମଶଃ