କର୍ମ : ପ୍ରକୃତିର ଉପାସନା

ଲଳିତ ମୋହନ ମିଶ୍ରଙ୍କ ବିଶେଷ ସ୍ତମ୍ଭ ‘ଚେତନାର ଚୌହଦୀ’

ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜର କର୍ମାନୁସାରେ ଫଳ ଭୋଗ କରିଥାଏ । ଉତ୍ତମ କାର୍ଯ୍ୟର ଉତ୍ତମ ଫଳ । ନିକୃଷ୍ଟ କାର୍ଯ୍ୟର ଫଳ ନିକୃଷ୍ଟ । ଯାହାର ଜୀବନ ଦର୍ଶନ ଉତ୍ତମ ସେ ସଫଳତା ଲାଭ କରେ । ପକ୍ଷୀ ଏବଂ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ ସଂଘର୍ଷ କରୁଥାନ୍ତି । ପକ୍ଷୀମାନେ ସକାଳେ ଉଠନ୍ତି ତାଙ୍କର ମିଠା ପରଶରେ ସର୍ବେ ଜାଗ୍ରତ ହୁଅନ୍ତି । ବଞ୍ଚିବା ଏବଂ ନିଜକୁ ସୁନ୍ଦର ଜୀବନ ଭାବରେ ଗଢି ତୋଳିବାକୁ ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରୟାସ । ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଅନ୍ୟତ୍ର ଦାନା ନେବା ଅପେକ୍ଷା ଜୀବନର ବଡ଼ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଥାଏ, ନିଜ ଦାନ୍ତରେ ସମସ୍ତ ବାଧାବିଘ୍ନକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ଚାଲିବାର ପ୍ରୟାସ । ଏହା ହିଁ କର୍ମ । ଥରେ ଭଗବାନ ଶଙ୍କର ଏବଂ ପାର୍ବତୀ ଏକ ଭ୍ରମଣରେ ଯାଇଥିଲେ ।

ବାଟରେ ଦେଖିଲେ ଅନେକ ପିଲା ପୋଖରୀରେ ସ୍ନାନ କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ପିଲା ଦୁଃଖଦ ଅବସ୍ଥାରେ ବସିଛି । ପାର୍ବତୀ ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ, ଏହି ପିଲାଟି କାହିଁକି ଦୁଃଖିତ? ଶଙ୍କର କହିଲେ, ପିଲାକୁ ଭଲଭାବେ ଦେଖ । ପାର୍ବତୀ ଦେଖିଲେ, ପିଲାଟିର ଦୁଇ ହାତ ନାହିଁ, ଯେଉଁଥିପାଇଁ ସେ ପହଁରି ପାରୁ ନାହିଁ । ପାର୍ବତୀ ଶଙ୍କରଙ୍କୁ କହିଲେ, ତୁମେ ଏହି ପିଲାକୁ ଶକ୍ତି ସହିତ ହାତ ଦିଅ ! ଯାହାଫଳରେ ସେ ମଧ୍ୟ ପହଁରି
ପାରିବ । । ଶଙ୍କର କହିଲେ, ଆମେ କାହା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ ହସ୍ତକ୍ଷେପ କରିପାରିବା ନାହିଁ । କାରଣ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରାଣ କେବଳ ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟର ଫଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପାଇଥାଏ । ପାର୍ବତୀ ବାରମ୍ବାର ନିବେଦନ କଲେ । ଶେଷରେ ଶଙ୍କର ପିଲାଟିକୁ ହାତ ଦେଲେ । ସେହି ପିଲାଟି ମଧ୍ୟ ପାଣିରେ ସ୍ନାନ ଆରମ୍ଭ କଲା । ଏକ ସପ୍ତାହ ପରେ ପ୍ରଭୁ ଶଙ୍କର ପାର୍ବତୀ ପୁଣିଥରେ ସେ ମାର୍ଗ ଦେଇ ଯାଉଥିଲେ । ଏଥର କିନ୍ତୁ ଏହା ଓଲଟା ଥିଲା, କେବଳ ସେହି ପିଲାଟି ଗାଧୋଉଥିଲା ଏବଂ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ପିଲା ବାହାରେ ଥିଲେ । ପାର୍ବତୀ ପଚାରିଲେ ଏହା କ’ଣ? ଶଙ୍କର କହିଲେ, ଭଲଭାବେ ଦେଖ? ସେହି ପିଲାଟି ଅନ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପାଣିରେ ବୁଡ଼ାଇ ଦେଉଛି, ତେଣୁ ସମସ୍ତ ପିଲା ଭୟରେ ଦୌଡୁଛନ୍ତି । ଶଙ୍କର ଉତ୍ତର ଦେଲେ : ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟ ଅନୁଯାୟୀ ଫଳ ଉପଭୋଗ କରନ୍ତି । ଭଗବାନ କାହାର କାର୍ଯ୍ୟକଳାପରେ ପଡ଼ନ୍ତି ନାହିଁ । ସେ ପୂର୍ବ ଜୀବନରେ ଏହି ହାତରେ ଖରାପ କାମ କରିଥିଲେ, ତେଣୁ ତାଙ୍କର ହାତ ନଥିଲା । ହାତ ଦେଇ ସେ ପୁନର୍ବାର ଅନ୍ୟର କ୍ଷତି କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିଛନ୍ତି । ପ୍ରକୃତି ନିୟମ ମାନିଥାଏ, କାହା ସହିତ ପକ୍ଷପାତିତା ନାହିଁ । ମର୍ତ୍ତ୍ୟକୁ ଆସିବା ପରେ ଆଞଗା ଭଲ । କେହି କେହି ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟ ଅନୁଯାୟୀ ଅକ୍ଷମ । କେହି ଭିକାରୀ, କେହି କେହି ବସ୍ତିରେ ରୁହନ୍ତି ଏବଂ କିଛି ବଡ ଲୋକ ମହଲରେ ରୁହନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସବୁକିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ । ଦୂନିଆରେ କର୍ମ ହେଉଛି ମୂଖ୍ୟ । କର୍ମ ହେଉଛି ପ୍ରକୃତିର ଉପାସନା ।