ପରକୀୟା

ପରକୀୟା
ରମାକାନ୍ତ ସାମନ୍ତରାୟ

ବିନୟ ଘର ଆଗ ଗେଟ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲାବେଳୁ ହିଁ ବିରକ୍ତ ହୋଇସାରିଥିଲା । ବେଜାଏ ଗେଟକୁ ଖଟଖଟ କଲା ପରେ ଯାଇଁ ଲତା ଲାଇଟ ଜଳେଇ କବାଟ ଫିଟେଇ ଗେଟ ଖୋଲିଲା, ବିନୟ ହାତରୁ ପରିବା ବ୍ୟାଗ ଓ ହେଲମେଟ ଧରୁ ଧରୁ ଟି.ଭି. ଦେଖୁଥିଲି ବୋଲି ସଫେଇ ଦେଲା ।

ବିନୟ କିଛି କହିଲାନି, ମିଛୁଟାରେ ମୁହଁ ଫଣଫଣେଇ ଦାଣ୍ଡ ଘରକୁ ସ୍କୁଟର ଉଠାଇଲାବେଳକୁ ପିଣ୍ଟୁ ଦଉଡ଼ିଆସିଲା, ଆଉ ସେ ଭାରସାମ୍ୟ ରକ୍ଷା କରିନପାରି ତା’ ଡାହାଣ ଆଡ଼କୁ ସ୍କୁଟର ସହ ଢ଼ଳିଗଲା ଯେ ଦାଣ୍ଡ କବାଟରେ ସ୍କୁଟର ହ୍ୟାଣ୍ଡଲ ସହ ତା’ ହାତ ଚାପି ହୋଇଗଲା ।

ଏଥର ବିନୟ ସତରେ ହିଁ ଚିଡ଼ିଗଲା ।

ବିନୟର ହାତ ଛାଟିଦେବା ଓ ଲତାର କ’ଣ ହେଲା କହି ଉହୁଁକି ପଡ଼ିବା ଭିତରେ ବିନୟ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଗାରଡେ଼ଇ ଚାହିଁଲା । ଭାବିଲା ଏ ଟୋକାକୁ ଆଜି ଆଚ୍ଛାକରି ପାନେ ଦବା କଥା । ଏସା ବଜାରୀ ହୋଇଗଲାଣି । ବୋପା ସଉକି ଦେଖଉଛି ହାରାମଯ୍ୟାଦା ହ୍ୟାପ… ।

ପିଣ୍ଟୁକୁ କେବଳ କାନଧରା ପରି ଦଣ୍ଡଟେ ବତେଇଲା ବିନୟ । ଦାଣ୍ଡ ସିଡ଼ିଘର ତଳେ ସ୍କୁଟର ଷ୍ଟାଣ୍ଡ କଲାବେଳକୁ ମିନି ତାଙ୍କ ଶୋଇବାଘରୁ ବାହାରିଲା ଓ ପଚାରିଲା କ’ଣ ହେଇଛି ?

ବିନୟକୁ ସତରେ ହାତୁଟା କାଟୁଥିଲା । ଏଥର ସେ ମିନି ସାମ୍ନାରେ ହାତ ଟେକି ଧରିଲା ଆଉ ଦେଖିଲା ବୁଢ଼ା ଆଙ୍ଗୁଠି ଉପରକୁ ମଣିବନ୍ଧ ଭିତରେ କିଛି ଅଂଶର ମଳିଚମ ଛାଡ଼ିଯାଇଛି ।

ତା’ପରେ ମିନିକୁ ଆୟୋଡିନ ଆଣିବାକୁ ଓ ପିଣ୍ଟୁକୁ ପାଠ ପଢ଼ିବାକୁ ପଠେଇ ସେଇଠି ଠିଆହୋଇ ସାର୍ଟ ବଟନ ଖୋଲିଲା ।

ପ୍ରକୃତରେ ଆହୁରି ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ସେଦିନ ତା’ର ମନ ଖରାପ ହୋଇସାରିଥିଲା । କଥା କ’ଣକି, ସକାଳୁ ବର୍ଷା ଝିପିଝିପି ଲାଗି ରହିଥିବାରୁ ଦିନମାନ ବେପାର ମାନ୍ଦା ଥିଲା । ଆଉ ଆଠଟାବେଳକୁ ସେ ଆଜି ଦୋକାନ ବନ୍ଦ କରିଦେଇଛି, ଯେତେବେଳେ କି ବର୍ଷା ଛାଡ଼ି ଗରାଖମାନେ ଗଡ଼ିବା ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ।

ସାର୍ଟ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ଖୋଲି ଲୁଙ୍ଗି ପିନ୍ଧିବା ଭିତରେ ସେ ମନେମନେ ହିସାବ କଲା ଦୋକାନ ବନ୍ଦ କରିନଥିଲେ କେତେ ବିକ୍ରି ହୋଇଥାନ୍ତା ଆଉ ତା’ର କେତେ ଲାଭ ରହିଥାନ୍ତା । ତା’ ହିସାବ ସରିଲାବେଳକୁ ତାକୁ ଖଟରେ ବସେଇ ତା’ ପାଦ ପାଖରେ ବସି ମିନି ସ୍ପିରିଟ ମିଶା ତୁଳା ହାତରେ ଘଷିଲା ।

ବିନୟ ପ୍ରଥମେ ଚାରିଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଲା । ପଢ଼ା ଟେବୁଲରେ ବସି ପିଣ୍ଟୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଚାହିଁଛି । ତା’ ଆଖି ପିଣ୍ଟୁ ଆଖି ସାଙ୍ଗରେ ମିଶିଗଲା ପରେ ପିଣ୍ଟୁ ବହିକି ଚାହିଁଲା । ବିନୟ ଏଥର ମିନିକୁ ଚାହିଁଲା । ମିନି ତା’ ପାଦ ପାଖରେ ଥିଲା । ମାଟିଅଂଶିଆର ଧଳା ଛୋଟ ଫ୍ରକରେ ପିନ୍ଧିଥିଲା ।

ଡ୍ରେସଟା ତାକୁ ଟିକେ ଟାଇଟ ସାଇଜର ଥିଲା । ତଥାପି ବିନୟ ଉପରଆଡ଼ୁ ବେକପାଖ ଡ୍ରେସ ଭିତରୁ ମିନିର ଛାତିକୁ ଦେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା । ନା କିଛି ଦିଶୁନି । ବିନୟର ସାମାନ୍ୟ ମନଦୁଃଖ ହେଲା ।

ମିନି ସ୍ପିରିଟ ଆଉ ଆୟୋଡ଼ିନ ବୋତଲରେ ଠିପି ଦେଲା । ବିନୟ ପୁଣିଥରେ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଚାହିଁଲା । ପିଣ୍ଟୁ ପଢ଼ୁଛି ।

ଶଃ ପାଠ ନା ଛତୁ ପଢ଼ୁଛି । ପ୍ରୋଗ୍ରେସ ରିପୋର୍ଟରେ ଏତେ କମ ମାର୍କ ରଖିଥିଲା ଯେ ତା’ କ୍ଲାସଟିଚର ବିନୟକୁ ଡକେଇ କଥା ହୋଇଥିଲେ ।

ମିନି ଔଷଧ ଗୁଡ଼ାକୁ ର୍ୟାକରେ ରଖିଲା । ସେଗୁଡ଼ା ଉପର ଥାକରେ ରଖୁଥିବାରୁ ମିନି ଯଥାସମ୍ଭବ ପାଦ ଆଙ୍ଗୁଠିରେ ଠିଆହେଇ ଡେଙ୍ଗା ହେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା ।

-ଶଃ ଝିଅଗୁଡ଼ାଙ୍କ ଗୋଡ଼ ଭଣ୍ଡା କେତେ ମୋଟା… ମିନିର ଗୋଡ଼ଯାକ ରୁମ । ଦିହରେ ଅଧିକ ରୁମ ଥିବା ଝିଅମାନେ କୁଆଡେ଼ ସେକ୍ସି । ବିନୟ ନିଜ ଭିତରେ ଉତ୍ସାହିତ ହେଲା ।

-“ଏଇ ମିନି ସେ ଗଧକୁ ଟିକେ ପଢେ଼ଇ ଦେଲୁ’ କହି ଘରୁ ବାହାରକୁ ଆସିଲା ବିନୟ ଓ ଟିକେ ଖୁସି ହେଲା । ଅଲଗା ସ୍କୁଲ ହୋଇଥିଲେ ବି ଏକା କ୍ଲାସରେ ଦୁହେଁ ପଢ଼ୁଥିଲେ । ଏକା ବୟସର ହେଲେ ବି ମିନିଟା ପିଣ୍ଟୁଠୁ ସ୍ମାର୍ଟ । ପିଣ୍ଟୁଟା ସ୍ମାର୍ଟ ଯେ, ହେଲେ ଠିକବେଳକୁ କୋଉ କୁଳର ନୁହଁ । ଶଃ ସବୁ ସ୍ମାର୍ଟନେସ ତା’ର ଏଇ ଘର ଭିତରେ…ବୋକା କାହାଁକା…. ।

ମିନି ସାମ୍ନାରେ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଗଧ କହି ବିନୟ ଖୁସି ହେଉଥିଲା । କାରଣ ସେ ବି ଚାହୁଁଥିଲା ମିନି ପିଣ୍ଟୁକୁ ଗଧ ଭାବୁ, ବୋକା ଭାବୁ ।

ବିନୟ ରୋଷେଇ ଘର ଆଡ଼କୁ ଗଲା । ଟି.ଭି.ଟାର ସାଉଣ୍ଡ କମା ହୋଇ ଚାଲୁଥିବାର ଦେଖି ଲତାକୁ ଡାକି କହିଲା

-ଏଠି ଟି.ଭି.ଟା ନଗା ହେଇଛି, ଦେଖୁଛି କିଏ ଆଏଁ ? ଲତା ଗୋଟେ ଛଚିନ୍ଦ୍ରାରୁ ଅଧା ଧରି ରୋଷେଇଘରୁ ଅଧା ମୁହଁ ଦେଖେଇ କହିଲା-

ଟିକେ ବନ୍ଦ କରିଦିଅ ତ ! ତମେ ଆସି ଗେଟ ବାଡେ଼ଇଲାବେଳକୁ ମୁଁ ସାଉଣ୍ଡ କମେଇ ଦେଇଥିଲି, ଆଉ ମନେ ନାହିଁ । ବିନୟ ଧୀରେ ଲତାକୁ ଶାଳୀ ବଜ୍ଜାତ ମାଇକିନା କହି ଟି.ଭି. ବନ୍ଦ କଲା । ଲତା କହିଲା-

-ଶୁଣ, ଧୋଇହେଇ ପଡ଼…ଚା’ କରୁଛି ।

ବିନୟ ବାଥରୁମରେ ପଡ଼ୁ ପଡ଼ୁ ରହିଗଲା । ଏଇ କେଇଦିନ ହେବ ଏମିତି ହେଉଥିଲା । ସେ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିବା ଗୋଟେ ଶସ୍ତା କମ୍ପାନୀର ସ୍ଲିପରଟାର ତଳ ଏତେ ପାଲିସ ହୋଇଯାଇଥିଲା ଯେ ପାଣି ପଡ଼ିଥିଲେ ସବୁବେଳେ ଗୋଡ଼ ଖସିଯାଉଥିଲା । ସେ ସବୁଦିନ ଗୋଡ଼ ଖସିଲାରୁ ଅଳ୍ପରେ ବର୍ତ୍ତିଯାଉଥିଲା ଆଉ ପରଦିନ ନୂଆ ଗୋଟେ ସ୍ଲିପର କିଣାର ଯୋଜନା କରି ଠିକ ପରଦିନକୁ ଭୁଲିଯାଇ ପୁଣି ରାତିକୁ ମନେ ପକାଉଥିଲା ।

ନା ଆଉ ନୁହେଁ । କାଲିକୁ ନୂଆଟେ ଆଣିବାକୁ ପଡ଼ିବ କହି ବିନୟ ସେ ସ୍ଲିପରକୁ ବାଥରୁମ ଝରକା ଦେଇ ବାଡ଼ିପଟକୁ ଫୋପାଡ଼ିଦେଲା ।

ଟ୍ୟାପ ଖୋଲି ଗୋଡ଼ହାତରେ ପାଣି ପକେଇବାବେଳକୁ ଡାହାଣ ହାତଟା ରୁକରୁକ ପୁଣି ହେଲା ।ୟା ଭିତରେ ସେ ତା’ ହାତରୁ ମଳିଚମ ଛାଡ଼ିଯିବା କଥା ଭୁଲି ସାରିଥିଲା । କାଳେ ଅଧିକ ପୋଡ଼ିବ ଭୟରେ ସେ ଜଲଦି ଗାଧୁଆ ଘରୁ ବାହାରିଆସି ପୋଛିହେଲା । ହାଲକା କରି ଚାପି ଚାପି ଖଣ୍ଡିଆ ଉପରେ ପୋଛିଲା ପରେ ବି, ଖଣ୍ଡିଆଟା ଭଲକରି ପୋଡ଼ିବା ଆରମ୍ଭ କଲା ।

ରୋଷେଇ ଘରେ ଗୋଟେ ପିଢ଼ା ଉପରେ ବସି ବିନୟ ଚା’ ପିଉ ପିଉ ଲତାକୁ ଦେଖିଲା । ଲତାୟା ଭିତରେ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ମୋଟା ହୋଇଯାଉଥିବାରୁ ତାକୁ ସବୁବେଳେ ଚିଡ଼ି ଲାଗୁଥିଲା । ବେଶୀ ଚିଡ଼ି ଲାଗୁଥିଲା ଲତା ପାଖରେ ରାତିରେ ଶୋଇଲାବେଳକୁ । ଲତାର ପଛପଟ ଏତେ ଚଉଡ଼ା ଦିଶୁଥିଲା ଯେ ବିନୟ ଆଗରେ ଲତା ଯିବାଆସିବା କଲାବେଳେ ତାକୁ ବିରକ୍ତିଆ ଲାଗୁଥିଲା । ସେ ସବୁବେଳେ ଭାବୁଥିଲା ସେଠିକି ଅନେଇବନି । ତଥାପି ସବୁବେଳେ ଆଖି ସେଇଠିକି ହିଁ ପଳେଇଯାଉଥିଲା । ବାଟ ଘାଟରେ ନହେଲେ ତା’ ଦୋକାନକୁ ଆସୁଥିବା ସବୁ ମୋଟି ଝିଅ ଆଉ ମୋଟି ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଙ୍କ ପଛ ସେ ଲତା ସାଙ୍ଗରେ ତଉଲୁଥିଲା । ଏମିତି ଅଭ୍ୟାସ ଗୋଟେ ବାଜେ ଅଭ୍ୟାସ ବୋଲି ସେ ଜାଣିଥିଲା ଓ ଅଭ୍ୟାସଟି ଯେତେ ବିରକ୍ତିଆ ଲାଗୁଥିଲେ ବି ତ’ ଅନିଚ୍ଛାରେ ଏମତି ସବୁବେଳେ ହୋଇଯାଉଥଲା ।

ବିନୟ ସୁଡ଼ୁସୁଡ଼ୁ କରି ଚା ପିଇଲେ ଲତା ଚିଡେ଼ । ଏତେ କଥା ବସି ଭାବୁ ଭାବୁ ସେ ଲତାର ଚିଡ଼ିବା କଥାକୁ ଭୁଲି ସୁଡ଼ୁସୁଡ଼ୁ କରି କିଛି ସମୟ ହେଲା ଚା’ ପିଉଥିଲା । ଠିକବେଳକୁ ଲତା ବୁଲିପଡ଼ି ଧୀରେ ପିଅ ବୋଲି କହିଲା ।

ଲତା ଅଟା ଟିଣରୁ ଅଟା ଗୋଟେ ଥାଳିରେ ଅଜାଡ଼ିଲା । ତାକୁ ଟିକେ ଦୁର୍ବଳିଆ ଲାଗୁଥିଲା ବୋଲି ଯୋଉ ଟନିକ ଆଗରୁ ଖାଉଥିଲା ସେ ଟନିକ ବୋତଲ ଉପରେ ଗୋଟେ ନାଲି ରଙ୍ଗର ଖୋଳ ଥିଲା । ଲତା ସେଇଟିକୁ ଅଟା ଟିଣରେ ପକେଇଥିଲା ଆଉ କେତେ ଖୋଳ ଅଟା କାଢ଼ିଲେ କେଇପଟ ରୁଟି ହେଇପାରିବ ସେ ହିସାବ ବି ସେ ଜାଣିଥିଲା । ଅଟା କାଢ଼ୁ କାଢ଼ୁ ଲତା ବିନୟକୁ କହିଲା-

ସାହୁବାବୁ କାଲି ଆସିବେ ବୋଲି ବିନିଅପା ଘରକୁ ଫୋନ କରିଥିଲେ । ବିନିଅପା ସାନପୁଅ ତମ ଆସିବାର ଟିକିଏ ଆଗରୁ କହିଗଲା । ସାହୁବାବୁ ଦୋକାନକୁ ତମ ପାଖକୁ ଫୋନ କରିଥିଲେ କି ?

ବିନୟ ମନା କଲା । କହିଲା ଦି’ଦିନ ହେବ ବର୍ଷା ଯୋଗୁଁ କି କ’ଣ ପାଖ ଦୋକାନୀର ଫୋନଟା ଖରାପ ଅଛି ।

ସାହୁବାବୁ କାଲି ଆସିବେ ମାନେ ମିନି ତାଙ୍କ ଘରୁ କାଲି ପଳେଇବ । ବିନୟର ମନ ଟିକେ ଖରାପ ହେଇଗଲା ।

ଶଃ କିଛି କରି ହେଲାନି… । ଏ ଶଳା ମାଇକିନା କିଛି କରେଇଦେବନି । ଶଃ… ସବୁବେଳେ ପଛେ ପଛେ । ଅନ୍ୟ ସାଇକି ଟିକେ କେତେବେଳେ ବୁଲିଗଲେ ହଅନ୍ତାକି ?

ଶଃ…ସେ ଟୋକାଟା ବି ଖାଆସେ… ମିନି ମିନି ହେଇ ପାଖ ଛାଡ଼ିବନି । ଆଉ କ’ଣ ଲେମ୍ବୁ ଲୁଣଟା ହେବ ?

ବିନୟର ଇଚ୍ଛା ହେଲା ଲତାକୁ ଆଉ ପିଣ୍ଟୁକୁ କିଏ ଡାକି ଦି-ତିନି ଘଣ୍ଟା ପାଇଁ ବାହାରକୁ ନେଇଯାଆନ୍ତି କି ? ନହେଲେ ଲତା ଘରୁ ଖବର ଆସନ୍ତା ଯେ ବାପା କି ମା’ର ଦେହ ଖରାପ । କିଛି ନହେଲେ ପଡ଼ିଶାଘରୁ କିଏ କୋଉ କାମରେ ଲତାକୁ ଡାକିନିଅନ୍ତେ । ଆଉ ସେ ପଛେ ପଛେ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଭୁଲେଇ ପଠେଇ ଦିଅନ୍ତା ।

-ମିନି ଚାରିଦିନ ହେଲାଣି ରହିଲାଣି, ନୁହେଁ ? ଲତା ଅଟାରେ ପାଣି ଲୁଣ ପକଉ ପକଉ କହିଲା ।

ବିନୟ କିଛି କହିଲାନି ? ତା’ର ମନେପଡ଼ିଲା, ପିଣ୍ଟୁ ଆଉ ମିନି ବସି ସେ ଘରେ ପଢ଼ୁଥିଲେ । ଟୋକାଟା ପୂରା ଛତରା ହେଇ ସାରିଲାଣି । କିଛି କରୁନି ତ ?

ବିନୟ ଠିଆ ହେଇ ଥିରିଥିରି ଚାଲିଲା । କାଳେ ପାଦ ଶବ୍ଦରେ ସେ ଦିହେଁ ପୁଣି ବହିକି ଅନେଇବେ । କାଳେ ଯାହା ଚାଲିଥିବ ସବୁ ବନ୍ଦ ହେଇଯିବ । ସେ ପ୍ରଥମେ ଦୁଆର ବନ୍ଧ ଏପଟରେ ଡୋରସ୍କି୍ରନ ପାଖରେ ଠିଆ ହେଲା ଓ ହଠାତ ଘର ଭିତରକୁ ପଶିଗଲା।

ନାଇଁ, କିଛି ନାଇଁ ।

ଦିହେଁ ବସି କମିକ୍ସ ପଢ଼ୁଛନ୍ତି । ଗୋଟେ ବହିରୁ ଦେଖୁଥିବାରୁ ମୁଣ୍ଡକୁ ମୁଣ୍ଡ ଲାଗିଯାଇଛି । ଏତିକିରେ ବି ତାକୁ ଖରାପ ଲାଗିଲା । ଛାତି ଭିତରେ ଚାଉଁ କଲା । ଶଳା ଦିହକୁ ଦିହ ନଗେଇ ଦଉଛନ୍ତି ।

ଘରକୁ ପଶିଯିବାରୁ ସେମାନେ ବିନୟକୁ ଚାହିଁଲେ । ମିନି ଟିକେ ହସିଦେଲା ।

ଏଥର ବିନୟକୁ ଲାଗିଲା ନା ପିଣ୍ଟୁ କିଛି କରିନି । ଏକା ବୟସରେ ହେଲେ ବି ଦେଖୁନା ପିଣ୍ଟୁଟା କେତେ ମେଞ୍ଚଡ଼ ହେଇଛି । ସେ କଅଣ ବା ଜାଣିଛି ଏ ଝିଅ ଧନ୍ଦାରୁ । ସାଙ୍ଗ ପାଇ ପାଖ ଛାଡ଼ୁନି ସିନା ।

ୟା’ ପରେ ବିନୟ କ’ଣ କରିବ ଭାବିପାରିଲାନି । ପ୍ରଥମେ ଡ୍ରେସିଂ ଟେବୁଲ ପାଖକୁ ଗଲା । ମୁଣ୍ଡ ଟିକେ କୁଣ୍ଡେଇଲା, ନିଶରେ ଟିକେ ହାତ ମାରିଲା । କାଖ ତଳେ ପାଉଡ଼ର ଟିକେ ପକାଇଲା । ଆଖି ଆଉ ମୁହଁ ବୁଲେଇ ବୁଲେଇ ଦୁଇ ତିନି ପ୍ରକାର କଲା ।

ହଠାତ କ’ଣ ଗୋଟେ ଖସ ଖସ ଲାଗିଲା । ବିନୟ ଭାବିଲା ଦିହେଁ ଟେବୁଲ ତଳେ ଗୋଡ଼ରେ ଗୋଡ଼ ବଜଉଛନ୍ତି କି ?

ସେ ହାତରେ ଧରିଥିବା ପାନିଆକୁ ତଳକୁ ଜାଣି ଜାଣି ପକେଇଦେଲା । ଆଉ ନଇଁପଡ଼ି ପାନିଆ ଉଠେଇବା ନାଁରେ ଟେବୁଲ ତଳକୁ ଚାହିଁଲା ।

ନା କିଛି ନାହିଁ । ପିଣ୍ଟୁ ଗୋଡ଼ ଲମ୍ବେଇଥିଲେ ବି ମିନି ତା’ ଗୋଡ଼କୁ ଠିକ ଚେୟାର ପାଖରେ ରଖିଛି । ଗୋଡ଼କୁ ଗୋଡ଼ ବାଜିବାର ସମ୍ଭାବନା ନାହିଁ ।

ଲତା ରୋଷେଇଘରୁ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଡାକ ପକେଇଲା ।

ପିଣ୍ଟୁ କମିକ୍ସ ବହି ଧରି ଦୌଡ଼ୁ ଦୌଡ଼ୁ ଦୁଆର ମୁହଁରୁ ଟେବୁଲ ଉପରକୁ ବହିଟା ଫୋପାଡ଼ି ଦେଲା । ମିନି କମିକ୍ସ ବହି ସଜେଇ ଧରିଲା ଓ ପିଣ୍ଟୁ ଏମିତି ଫୋପଡ଼ା ଫୋପଡ଼ି କରୁଥିବାରୁ ଟିକେ ବିରକ୍ତ ହେଲା ।

ମିନିର ପିଣ୍ଟୁ ଉପରକୁ ଏତିକି ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ବି ବିନୟକୁ ଖୁସି କରିବାକୁ ଯଥେଷ୍ଟ ଥିଲା ।

ବିନୟ ମିନିକୁ ଚାହିଁଲା । କାନ୍ଧଯାଏ ଝୁଲୁଥିବା ବାଳ ଉପରେ ଠିକ ତାକୁ ଉପରକୁ ବାଇଗଣୀ ରଙ୍ଗର ହେୟାରକ୍ଲିପଟେ ଖୋସା ହୋଇଥିଲା । ମିନି ବିନୟକୁ ପଛକରି ପୁଣି କମିକ୍ସ ଦେଖିଲା । ବିନୟ ମିନିର ସାମ୍ନା ଚେୟାରରେ ବସିଲା । ମିନି ବହିରୁ ମୁହଁ ଉଠେଇ ବିନୟ ଉପରେ କେବଳ ଆଖି ବୁଲେଇନେଲା ଓ ପୁଣି ବହି ଦେଖିଲା ।

ବିନୟ ଟେବୁଲ ତଳେ ତଳେ ଗୋଡ଼ ଲମ୍ବେଇଲା । ଛାତିର ଧଡ଼ଧଡ଼ ଖୁବ ବଢ଼ିଗଲା ପରି ଲାଗୁଥାଏ । ଶଃ…ଝିଅ ଯଦି କ’ଣ କହିଲା ନା… ଶଃ କଥା ସରିଲା । ଗୋଡ଼ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଲମ୍ବେଇ ସାରିଲା ପରେ ବି ଗୋଡ଼ରେ ତା’ ଗୋଡ଼ ବାଜିଲାନି ।

-ଶଳା ଅଣ୍ଡା, ଗୋଡ଼କୁ କୋଉ କନ୍ଦିରେ ପୂରେଇଛି ଦେଖ… ।

ବିନୟକୁ ପ୍ରକୃତରେ ଟିକେ ନର୍ଭସ ଲାଗୁଥିଲା । ମିନି କ’ଣ ଏକଥା ସବୁ ଜାଣିଛି ? ଯଦି ଜାଣି ନଥିବ, ତେବେ କାହାକୁ ଯଦି କହିଦେଲା । ନହେଲେ ସବୁ ଜାଣିଥିଲେ ବି, କାହାକୁ ଯଦି କହିଦେଲା ଯେ

-ଜାଣିଛ ! ପିଣ୍ଟୁ ବାପା ମଉସା ନା ଭାରି ଅଭଦ୍ର । ମୋତେ ସେଦିନ…

କିମ୍ବା ଲତାକୁ ଯଦି ଡାକ ପକାଏ କିମ୍ବା କିଛି ନହେଲେ ତା ବାପା ବୋଉକୁ ବି କହିଦେଇପାରେ । ନହେଲେ ପିଣ୍ଟୁକୁ…ଯଦି…

ଟେବୁଲ ଠିକ ଧାରରେ ମିନି ତା’ ଛାତି ଚାପି ଦେଇଥାଏ । ବିନୟ ଟେବୁଲକୁ ଟିକେ ପେଲିଲା । ଟେବୁଲ ଘୁଞ୍ଚିଲାନି । ଜୋରରେ ଟେବୁଲ ପେଲିବାକୁ ତାର ସାହସ ହେଲାନି ।

ଏତେ ସମୟ ଏମିତି ଖାଲିରେ ବସି ହେବନି । ସେ ପଛ ର୍ୟାକ&ରୁ ଦୁଇଟା ଖାତା ବାହାର କଲା । ଦୋକାନ ହିସାବ ଦେଖିବାକୁ ହେବ । ଦି’ଦିନ ହେବ ହିସାବ ଖାତାକୁ ଚଢେ଼ଇନି ସେ ।

ସେ କେବଳ ଖାତା ବାହାର କଲା । ପୁଣିଥରେ ରୋଷେଇଘର ଆଡ଼ୁ ବୁଲିଆସିଲେ ହେବ ଭାବି ବାହାରକୁ ଗଲା । ସୋଫା ଉପରେ ଦରଶୁଆ ହେଇ ପିଣ୍ଟୁ ଟି.ଭି. ଦେଖୁଛି । ଫିଲ୍ମ ଦଉଛି । ସେ ଭାବିଲା ଏବେ ପିଣ୍ଟୁ ଉପରେ ରାଗି ଟି.ଭି. ବନ୍ଦ କରିଦେବାକୁ କହିବ । ନହେଲେ ପିଣ୍ଟୁ କୌଣସି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମିନିକୁ ଡାକ ଛାଡ଼ିପାରେ ଫିଲ୍ମ ଦେଖିବାକୁ । ମିନି ପିଣ୍ଟୁ ପାଖରେ ବସି ଫିଲ୍ମ ଦେଖିଲେ ତାକୁ ଭଲ ଲାଗିବନି । ସେ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ପଶିଲା । ଲତା ବସି ତରକାରି ଆରମ୍ଭ କରୁଛି, ରୁଟି ବେଲା ଆରମ୍ଭ କରିନି ।

ବିନୟ ହିସାବ କଲା । ଏବେ ଲତା ତରକାରି ଶେଷ କରି ବାଥରୁମ ଯିବ । ସେଠୁ ଧୋଇଧାଇ ହେଇ ଫେରିବା ପରେ ଯାଇଁ ରୁଟି କରିବ । ତା’ପରେ ଖାଇବା । ଏତେ ଫେଚକାମି କଲାବେଳକୁ ପ୍ରାୟତଃ ସବୁଦିନ ପିଣ୍ଟୁ ଟିଭି ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଶୋଇପଡ଼ିଥାଏ, ଆଉ ତା’ର ଭୋକ ବି ଖୁବ ଜୋରରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇସାରିଥାଏ । ହଜାର ପାଟିତୁଣ୍ଡ ପରେ ବି ଲତା ଏ ଅଭ୍ୟାସ ଛାଡ଼ିପାରିଲାନି । ଆଗରୁ ଆହୁରି ଡେରି ହେଉଥିଲା । କାହିଁକିନା ଲତା ଲାଟି୍ରନ ଗଲେ ଟେଳେ ଗୁଡ଼ାଖୁ ଧରି ଯାଏ । ବିନୟ ରାଗି ରାଗି ଲତାର ଗୁଡ଼ାଖୁଘଷା ଅଭ୍ୟାସ ଛଡେ଼ଇଲା ପରେ ଏବେ ସାମାନ୍ୟ ଜଲଦିରେ ଅବଶ୍ୟ ତା’ କାମ ସରୁଛି ।

ହଠାତ ବିନୟର ନିଜ ଉପରେ ରାଗ ହେଲା । ଅତୀତରେ ଲତାର ଗୁଡ଼ାଖୁଘଷା ଅଭ୍ୟାସ ଛଡେ଼ଇଥିବାରୁ । ଏବେ ଲତା ଦୁଇଟେଳା ଗୁଡ଼ାଖୁ ନେଇଗଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା । ତା’ପରେ ଦେଖୁନା କେମିତି ଏ ଟୋକାଟା ଟି.ଭି.କୁ ଅନେଇ ବସିଛି । ଅନ୍ୟଦିନ ସଂଜ ବୁଡ଼ୁ ବୁଡ଼ୁ ଫାଁ ହେଇଥିବ ।

ଶଳା କିଛି କରେଇ ଦେବେନି । ବିନୟକୁ ବେଶୀ ବେଶୀ ଚିଡ଼ା ଲାଗିଲା । ସେ ଟି.ଭି. ପାଖରେ ଆସି ଛିଡ଼ା ହେଲା । କ’ଣ ଫିଲ୍ମ ଦଉଛି କେଜାଣି ? ସଂଜବୁଡ଼ର ଧମକାଣ ଓ ପାଠଶାଠ ପଢ଼ୁ ନଥିବାରୁ ଖାଇଥିବା ଗାଳି ଆଦିକୁ ସେତେବେଳକୁ ପିଣ୍ଟୁ ସବୁ ଭୁଲିସାରିଥିଲା । ପିଣ୍ଟୁ ତା’ ବାଁ ହାତ ଧରି ଝୁଲିଲା ସେମତି ସୋଫା ଉପରେ ବସି ବସି ।

-ବାପା । ଅନିଲ କପୁର ଆଉ ମାଧୁରୀ ଦୀକ୍ଷିତର ଫିଲ୍ମ । ପିଣ୍ଟୁ ବିନୟକୁ କହିଲା । ବୋଧହୁଏ ପିଣ୍ଟୁ ଭାବିନେଇଛି ବିନୟ ଫିଲ୍ମରେ କିଏ ଅଛନ୍ତି ଜାଣିବାକୁ ଠିଆହେଇଛି କିମ୍ବା ମାଧୁରୀ ଦୀକ୍ଷିତ ଆଉ ଅନିଲ କପୁର ନାଁ ଶୁଣିଲେ ସେ ବସି ଫିଲ୍ମ ଦେଖିବ । ଅବଶ୍ୟ ମାଧୁରୀକୁ ଦେଖିବାକୁ ତାକୁ ଭଲ ଲାଗେ । ଅନ୍ୟ ଦିନ ହେଇଥିଲେ ସେ ଅନ୍ତତଃ ଖାଇବା ବେଳଯାଏଁ ବସି ଟି.ଭି. ପର୍ଦ୍ଦାକୁ ଚାହିଁଥାନ୍ତା । ହେଲେ ଆଜି ଅଲଗା । ତା ମନ ଫିଲ୍ମ ପାଖରେ ଆଦୌ ରହୁନି । ଫିଲ୍ମରେ ଗୀତଟେ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ବିନୟ ପୁଣି ଡରିଗଲା, କାଳେ ଗୀତ ଦେଖିବାକୁ ମିନି ଘରୁ ବାହାରି ଉଠି ଆସିବ କିମ୍ବା ପିଣ୍ଟୁ ମିନିକୁ ଡାକ ପକେଇବ । ଏମିତି ଏମିତିରେ ସରିଗଲା ଆଉକିଛି ସମୟ ।

ଏତିକିବେଳକୁ ଲତା ରୋଷେଇଘରୁ ପିଣ୍ଟୁକୁ ମିନି ଶୋଇ ପଡ଼ିଲା କି ବୋଲି ବଡ଼ ପାଟିରେ ପଚାରିଲା । ବିନୟର ଛାତି ଚାଉଁ କଲା। ମନେମନେ ଯେତେ ଖରାପ ଗାଳି ସେ ଜାଣିଛି ସବୁ ଲତା ପାଇଁ ମନେ ପକେଇଲା ।

ପିଣ୍ଟୁ ଲତା ଡାକ ଶୁଣି ପାଏଁ କରି ଟି.ଭି. ପାଖରୁ ଉଠି ବେଡ଼ରୁମ ପରଦା ଆଡେ଼ଇ ଭିତରକୁ ଅନେଇ, ବଡ଼ପାଟିରେ ଲତାକୁ “ହଁ’ ଶୁଣେଇ ପୁଣି ସୋଫାରେ ବସିପଡ଼ିଲା ।

-ହଉ ସେ ଶୋଉଥାଉ । ତୁ ଟିଭି ଦେଖୁଥା । ମୁଁ ଶୀଘ୍ର ରୋଷେଇ ସାରିଦେଉଛି । ବାପା କୁଆଡେ଼ ଗଲେ ? ଲତା ସେଇ ରୋଷେଇ ଘରୁ ଥାଇ ପଚାରିଲା ।

-ଏଇଠି । ତାକୁ ଫିଲ୍ମ ଦେଖିବାରେ ବାରମ୍ବାର ଡିଷ୍ଟର୍ବ କରୁଥିବାରୁ ପିଣ୍ଟୁ ଚିଡ଼ିଯାଇ କହିଲା ।

-ଦେଖ ତ ମିନି ସେଇ ଚେୟାରରେ ଶୋଇଗଲା ନା ଖଟରେ ଶୋଇଲା

ହଠାତ ବିନୟ ଅନୁଭବ କଲା କ’ଣ ଗୋଟେ ଦେହରେ ତା’ର ସିରିସିରି ହେଉଛି । ସେ ଠିକରେ ଭାବିପାରିଲାନି ଏବେ ସେ କ’ଣ କରିବା ଉଚିତ । ସେ ସେଇଠି ଆଉ ଟିକେ ଛିଡ଼ାହେଲା । ଟି.ଭି. ପର୍ଦ୍ଦାରେ ହିରୋ ହିରୋଇନଙ୍କ ଲଭସିନ ଗୋଟେ ଚାଲିଛି । ବିନୟ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଚାହିଁଲା । ଟୋକା ଏସବୁକୁ ଦେଖି ବୁଝୁଥିବ କି କ’ଣ ? ସବୁବେଳେ ମିନି ସାଙ୍ଗରେ ଖେଳୁଛି । ଏମିତି କିଛି କେତେବେଳେ କରୁନି ତ ?

ବିନୟ ଆହୁରି କେତେ କ’ଣ ଭାବିଥାନ୍ତା, ହେଲେ ଲତା ରୋଷେଇଘରୁ ବାହାରି ବାଥରୁମରେ ପଶି କବାଟ ଧଡ଼ କରି ବନ୍ଦ କଲା। ବିନୟ ଛାତି ଭିତରେ ରୁଟ କଲା । ପିଣ୍ଟୁ ଟି.ଭି. ତଥାପି ଦେଖୁଛି । ସେ ପିଣ୍ଟୁ ଉପରେ ନା ଟିଭି ଉପରେ ରାଗିବ, ଠିକ କରିପାରିଲାନି ।

ତା’ପରେ ମିଛରେ ଝାଡ଼ିଝୁଡ଼ି ହେଲା ବିନୟ । ପଛପଟ ର୍ୟାକରେ ଟିକେ ଖୁଡ଼ଖାଡ଼ କଲା ଓ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଆଉଥରେ ଅନେଇ ବେଡ଼ରୁମରେ ପଶିଲା ।

ମିନି ଟେବୁଲ ଉପରେ ବହି ଉପରେ ମୁଣ୍ଡ ଦେଇ ଶୋଇପଡ଼ିଛି । ଟିକେ ଛିଡ଼ା ହେଲା ବିନୟ । କେମିତି ଧରିବି ମିନିକୁ ? କୋଉଠୁ ଧରି ଉଠେଇ ଖଟ ଉପରେ ଶୁଆଇଲେ ଠିକ ହେବ । ମିନି ତା’ ହେଡ଼ କ୍ଲିପ ମୁଣ୍ଡରୁ କାଢ଼ି ଦେଇଛି । ବାଳଯାକ ଛାଟିହେଇ ପଡ଼ିଛି ମୁହଁସାରା ।

ହଠାତ ଖୁବ ନିରୀହ ନିରୀହ ଲାଗିଲା ମିନି । ମିନି ଜନ୍ମହେଲାବେଳକୁ ଶାନ୍ତି ଭାଉଜଙ୍କୁ ବିନୟ ଦେଖିବାକୁ ମେଡ଼ିକାଲ ଯାଇଥିଲା । କେତେ ଟିକିଟା ହେଇଥିଲା ମିନି । ସେତେବେଳକୁ ପିଣ୍ଟୁ ଦୁଇଚାରିମାସର ହେଇଥିଲା ବୋଧେ । ସେତେବେଳେ ସେଇ ମିନିଙ୍କ ଘରେ ସେମାନେ ଭଡ଼ାରେ ରହୁଥିଲେ । ଏଇ ଛଅ ସାତବର୍ଷ ହେବ ତ ଏ ଘର ସେ ହାଉସିଂବୋଡର଼୍ରୁ କିଣିଛି । ଯଦିଓ ସାହୁବାବୁ ଓ ତା’ ଘର ସହରର ଏମୁଣ୍ଡ ସେମୁଣ୍ଡରେ ତଥାପି ଦୁଇ ପରିବାର ଭିତରେ ଯିବାଆସିବା କେବେ ବନ୍ଦ ହୋଇନି । ତା’ପରେ ବିନୟକୁ ମିନିର ମା’ ଶାନ୍ତି ଭାଉଜ ଟିକେ ଭଲ ଲାଗନ୍ତି । ମିନି ତ ଠିକ ତା’ ମା’ ମୁହଁ ଆଣିଛି । ସେମିତି ସ୍ଲିମ ବି । ଲତାଟା ବାହାବେଳେ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା । ହେଲେ ପିଣ୍ଟୁ ଜନ୍ମ ପରଠୁ ମୋଟି ହୋଇଗଲା । ଶାନ୍ତି ଭାଉଜ ଯେମିତି ଥିଲେ ସେମିତି । ଶାନ୍ତି ଭାଉଜଙ୍କ ପ୍ରତି ବିନୟର ଦୁର୍ବଳତା ବହୁଦିନର । ସେ ଦୁର୍ବଳତା ଟିକକ ତିଆରି ପାଇଁ ଖୋଦ ଶାନ୍ତି ଭାଉଜଙ୍କର ଅବଦାନ ଥିଲା ଅଧିକ । ତଥାପି କିଛି ଆଗେଇପାରି ନଥିଲା ବିନୟ । ତା’ପରେ ତ ସେ ତାଙ୍କ ଘର ଛାଡ଼ି ଏପଟକୁ ଆସିଲା । ଦୋକାନ ବଢେ଼ଇଲା । ଆହୁରି କେତେ କ’ଣ କଲା । ଏବେବି ଶାନ୍ତି ଭାଉଜଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ବିନୟକୁ କେମିତି କେମିତି ଗୋଟେ ଲାଗେ ।

ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କଥା ହେଲା ଶାନ୍ତି ଭାଉଜ ବିନୟକୁ ସବୁଦିନ ଲାଜୁଆ ଆଉ ମାଇଚିଆ ଭାବନ୍ତି । ସେଇଟି ବିନୟକୁ ଯେତିକି ଭଲଲାଗେ ସେତିକି ବିରକ୍ତିଆ ଲାଗେ । ତା’ର ଶାନ୍ତି ଭାଉଜଙ୍କ ପ୍ରତି ସାମାନ୍ୟ ଦୁର୍ବଳତାକୁ ହୁଏତ ଲତା ଜାଣିଥିଲା କିମ୍ବା ଶାନ୍ତିଭାଉଜଙ୍କ ଓଲେଇ ଖୋଇକି ଚିହ୍ନିଥିଲା କେଜାଣି ମୋଟେ ସହିପାରୁ ନଥିଲା ତାକୁ । ଶାନ୍ତି ଭାଉଜ ଶାଢ଼ି ବୁଲେଇ ପିନ୍ଧିଲେ କି ନାହି ତଳକୁ ଖୋସଣୀ ମାରିଲେ, ନ ହେଲେ ସ୍ଲିପଲେସ ବ୍ଲାଉଜ ପିନ୍ଧିଲେ କିମ୍ବା ହେଁ ହେଁ ହେଇ କଥା କହିଲେ, ଲତା ମୁହଁ ମୋଡେ଼ । ତଥାପି ଦୁଇ ପରିବାର ଭିତରେ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେଇ ନଥିଲା ସମ୍ପର୍କକୁ ନେଇ ।

ଚାରିଦିନ ତଳେ ଯେତେବେଳେ ସାହୁବାବୁ ତା’ ପାଖକୁ ଫୋନ କରି ତାଙ୍କର ରାଉରକେଲା ଯିବା କଥା କହିଲେ, ଆଉ ସ୍କୁଲ ବନ୍ଦ ହେବ କହି ମିନିକୁ ତା’ ଘରେ ତିନିଚାରିଦିନ ରହିଯିବା କଥା କହିଲେ ସେ ସେମିତି କିଛି ଭାବି ନଥିଲା । ମିନିକୁ ନେଇ ସେଯାଏଁ ସେମିତି କିଛି ଭାବି ନଥିଲା । ତଥାପି ଗଲା କିଛି ମାସ ହେବ ସେ ଦୋକାନ ବନ୍ଦ ଦିନ ସାହୁବାବୁଙ୍କ ଘରକୁ ଯେବେ ବୁଲିଯାଉଥିଲା ସେତେବେଳେ ନିଜର ହଜାର ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତେ୍ୱ ମିନିର ଛାତିକୁ ଚାହିଁ ଦେଉଥିଲା । ତାକୁ ଏମିତି ଅଭ୍ୟାସ ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗୁ ନଥିଲା । ମନ ଭିତରେ ପାପବୋଧ ଆସୁଥିଲା । ଯେତେହେଲେ ବି ମିନି କେଡେ଼ କୁନି ଝିଅଟେ । ତାଆରି ଆଗରେ ବଡ଼ ହେଇଛି । ମିନି ତା’ ଝିଅ ପରି ନା ନାହିଁ ?

ଆଗରୁ ସେ ସାହୁବାବୁଙ୍କ ଘରକୁ କିମ୍ବା ସାହୁବାବୁ ପରିବାର ନେଇ ତା’ ଘରକୁ ଆସିଲାବେଳେ ପିଣ୍ଟୁ ମିନି ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଖେଳୁଥିଲେ, କଥା ହେଉଥିଲେ, ତାକୁ କିଛି ଲାଗୁ ନଥିଲା ବରଂ ଲତା କେବେ କେବେ ଶାନ୍ତି ଭାଉଜଙ୍କୁ ମିନି ମୋ ବୋହୂ ବୋଲି କହିଲାବେଳେ ସେ ବି ତା’ ସ୍ୱପ୍ନ ଲମ୍ବେଇ ପାରୁଥିଲା । ହେଲେ ଏଇ ଦୁଇଦିନ ତଳୁ ସବୁ ବଦଳିଗଲା ପରି ଲାଗୁଛି । ମିନି ପିଣ୍ଟୁ ସାଂଗରେ କଥା ହେଲେ ତା’ର ପିଣ୍ଟୁ ଉପରେ ରାଗ ଆସୁଛି । ମିନି ଉପରେ ଅଭିମାନ ଆସୁଛି । ପ୍ରକୃତରେ ବିନୟ ଠିକରେ ଜାଣିପାରୁନି ଏମିତି କାହିଁକି ହେଉଛି । ତା’ ସହିତ ଲତା କାଳେ କ’ଣ ଭାବିବ କିମ୍ବା ସେ ହଠାତ ଲୁଚା ଚୋରାରେ କିଛି କରିପକେଇଲେ, ମିନି କାଳେ କାହାକୁ କହିଦେବ, ଏ ଡର ବି ତା’ର ସବୁବେଳେ ଲାଗି ରହୁଛି । ସବୁପରେ ବି ସେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇପାରୁନି ଏ ବଅସରେ ଝିଅମାନେ କେତେକଥା ଜାଣିଥାନ୍ତି, କେତେକଥା ଜାଣି ନଥାନ୍ତି ଆଉ ମିନି କେତେ କ’ଣ ଜାଣିଛି । ସହରର ଝିଅମାନେ କୁଆଡେ଼ କମ ବୟସରୁ ଦିହରେ ମନରେ ସବୁ ଜାଣିସାରିଥାନ୍ତି । ହେଲେ ସେ ଏକଥା ଶୁଣିଥିଲା ସିନା, ଶତକଡ଼ା କେତେ ସତ ବୋଲି ଜାଣି ନଥିଲା ।

ବିନୟର ହଠାତ ମନେପଡ଼ିଗଲା ଯେ ଲତା ଏଇନେ ଲାଟି୍ରନରୁ ବାହାରିବ । ବିନୟ ପୁଣିଥରେ ଦୁଆର ମୁହଁକୁ ଯାଇ ପରଦା ଅଳ୍ପ ଆଡେ଼ଇ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଚାହିଁଲା । ପିଣ୍ଟୁ ତାକୁ ପଛକରି ବସିଛି । ଟିଭିରେ କ’ଣ ଗୋଟେ ଆଡ଼ଭାଟାଇଜ ଦେଉଛି ।

ବିନୟ ନିଜକୁ ଖୁବ ଉତ୍ସାହିତ କରାଇଲା । ମିନିର ଠିକ ଛାତିରେ ବାଁ ହାତ ରଖି ତାକୁ ସିଧା କରେଇଲା । ମିନିର ମୁଣ୍ଡ ବିନୟର ଛାତିକୁ ଢଳିଗଲା । ବିନୟ ଚେୟାରକୁ ଟେବୁଲ ପାଖକୁ ଟିକେ ଟାଣିଆଣିଲା । ଛାତିରୁ ହାତ ଉଠେଇ ଗୋଟେ ହାତ ଜଂଘ ତଳକୁ ରଖି ମିନିକୁ ଚେୟାରରୁ ଆଣି ଖଟ ଉପରେ ଶୁଆଇଦେଲା । ବିନୟ ଆଉଁସି ଦେବାପରି ମିନିର ସାରା ଦେହରେ ପାପୁଲି ବୁଲେଇ ଆଣିଲା ।

ଏତିକିରେ ବିନୟ ଖୁବ ବେଶୀ ଉତ୍ତେଜିତ ହୋଇସାରିଥିଲା । ଏମିତିକା ଉତ୍ତେଜନା ଗଲା କେତେବର୍ଷ ଧରି ସେ ଲତା ପାଖରେ ଶୋଇଥିବାବେଳେ ଆଦୌ ଅନୁଭବ କରି ନଥିଲା ।

କଁ କରି ବାଥରୁମର କବାଟ ଖୋଲିବାର ଶବ୍ଦ ହେଲ । ବିନୟ ଜାଣିଲା ଲତା ଏବେ ଏ ଘରକୁ ଆସିବ । ପୋଛିହେବ । ବିଛଣା ଝାଡ଼ି ପରାପରି କରିବ । ମିନିକୁ ହୁଏତ ଉଠେଇପାରେ । ସେ ତରତରରେ ଟେବୁଲ ପାଖରେ ବସିଲା ଓ ମିଛିମିଛି ହିିସାବ କରିବାରେ ମନ ଦେଲା ।

ଲତା ଆସିଲା । ମୁହଁ ହାତ ପୋଛି ହେଲା । ପିଣ୍ଟୁ ପଢ଼ିଲାବେଳେ ଏକଡ଼ ସେକଡ଼ କରିଥିବା ବହିମାନଙ୍କୁ ସାଇଜ କଲା । ବିନୟକୁ କହିଲା ମିନିକୁ ଡାକିଦିଅ । ମୁଁ ରୁଟି ସେକି ଦଉଛି । ପିଣ୍ଟୁ ଆଉ ସେ ଖାଇଦିଅନ୍ତୁ । ପରେ ବିଛଣା ପାରିବି ।

ବିନୟ ହିସାବ ଖାତାକୁ ଚାହିଁ, ଏଣୁତେଣୁ ଲେଖୁଲେଖୁ ହଁଟେ ମାରିଲା ଓ ଲତା ସେ ଘରୁ ବାହାରିଗଲା ।

ବିନୟ ଦୁଆର ମୁହଁ ପର୍ଦ୍ଦାକୁ ଚାହିଁଲା । ମିନିକୁ ଟିକେ ଚାହିଁଲା । ସେ ଚିତକରି ଶୁଆଇଥିଲେ ବି ମିନି କଡ଼ ଲେଉଟେଇ ସାରିଲାଣି। ମିନି କାନ୍ଥପଟକୁ ମୁହଁ କରିଥିବାରୁ କେବଳ ପଛପଟ ଦିଶୁଥିଲା । ବିନୟ ଚେୟାରରୁ ଉଠି ପୁଣିଥରେ ପର୍ଦ୍ଦା ଆଡେ଼ଇ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଚାହିଁଲା । ପିଣ୍ଟୁ ଟି.ଭି. ଦେଖୁଛି ।

ବିନୟରୟା ଭିତରେ ଉତ୍ତେଜନା ସାମାନ୍ୟ କମି ସାରିଥିଲା । ସେ ପୁଣି ମିନିକୁ ଛୋଟ ଝିଅଟେ ବୋଲି ଭାବିଲା । କରିଥିବା କାମତକ ଭାରି ପିଲାଳିଆମି ମନେହେଲା ତାକୁ । କାଳେ ମିନି ତା’ ଇଚ୍ଛା ବୁଝିଯାଇଛି ଓ ଏସବୁ କଥା ଆଉ କାହାକୁ କହିଦେବ ବୋଲି ଭାବି ଟିକେ ଡରିଗଲା ସେ । ପୁଉଣି ଭାବିଲା ମିନି ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଶୋଇଥିବାରୁ କିଛି ଜାଣିପାରି ନଥିବ । ତା’ପରେ ସେ ତ ତାକୁ ଚେୟାରରୁ କେବଳ ଉଠେଇ ଖଟରେ ଶୋଇଦେଇଛି ଓ ତା’ ଭିତରେ ଏମିତି ଏଠି ସେଠି ହାତ ବାଜିଛି । ବିନୟ ଯଥାସମ୍ଭବ ନିଜକୁ ବୁଝାଇଥିଲା ଯେ ମିନି ଶୋଇପଡ଼ିଛି । କିଛି ଜାଣିନି । ହଜାର ବୁଝାଇଲା ପରେ ବି ତଥାପି ମନ ଭିତରକୁ ଅନେକ ଯୁକ୍ତି ଆସୁଥିଲା । ଏମିତି କିଛି ନ କରିଥିଲେ ବରଂ ଭଲ ହୋଇଥାଆନ୍ତା ବୋଲି ନିଜକୁ ଗାଳି କଲା ବିନୟ ।

ବିନୟ ତା’ର ହିସାବ ଖାତା ଓ କାଲକୁଲେଟରକୁ ର୍ୟାକରେ ରଖିଲା । ଖଟ ଉପରକୁ ଥରୁଟିଏ ବି ନ ଚାହିଁ ବାହାରକୁ ଆସିଲା । ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଗଲା । ଲତା ପାଖରେ ଆଉ ସେକିବାକୁ ଦୁଇ ତିନିଟା ରୁଟି ବାକି ଥିଲା । ଲତା ବିନୟକୁ ଚାହିଁ ମିନିକୁ ନିଦରୁ ଉଠେଇଲା ନା ନାହିଁ ବୋଲି ପଚାରିଲା ।

ବିନୟ କିଛି କହିଲାନି । ସେଇଠି ଥାଇ ପିଣ୍ଟୁକୁ କହିଲା ଯା ମିନିକୁ ନିଦରୁ ଉଠେଇ ଦିଏତ… ।

ଟିଭି ଆଗରେ ଏକା ଲତାକୁ ଛାଡ଼ି ସେମାନେ ଖାଇଲେ । ବିନୟ ଜାଣୁଥିଲା ଯେ ଏବେ ମିନିକୁ ଚାହିଁବାକୁ ତାକୁ ଖରାପ ଲାଗୁଛି । ଲତା ନିଦରେ ଢୋଳାଉଥିବା ମିନିକୁ ପାଖରେ ବସେଇ ଖୋଇଲା । ବିନୟର ଖାଇବା ଭିତରେ ପିଣ୍ଟୁ ଓ ମିନିର ଖାଇବା ଶେଷ ହେଲା । ଲତା ବିଛଣା ପାରି ମଶାରି ଟାଣି ସେ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଶୁଆଇ ତା’ ପାଖରେ ଖାଇ ବସିଲା ।

ଲତା କାଳେ କିଛି ଜାଣି ଦେଇଛି ବୋଲି ବିନୟ ଭାବୁଥିଲା । ଖାଇବା ଭିତରେ ସେ କିଛି କହିଲାନି । ଚୁପଚାପ ଉଠି ହାତଧୋଇ ଟି.ଭି. ଟିକେ ଦେଖିଲା । ବାଥରୁମରୁ ଆସି ଶୋଇବାକୁ ଗଲା । ଖଟର ଗୋଟେ କଡ଼କୁ ମିନି ତା’ ପାଖକୁ ପିଣ୍ଟୁ ଶୋଇଥିଲା । ସେ ଆଉଗୋଟେ କଡ଼ରେ ଶୋଇଲା । ମଝିରେ ଲତା ଶୋଇବ । ଅନ୍ୟଦିନମାନଙ୍କ ପରି ଖାଇ ସାରିଲା ପରେ ପରେ ଆଜି ତାକୁ ନିଦ ଆସୁ ନଥିଲା । ଟ୍ୟାପ ପାଖରେ ଲତା ବାସନକୁସନ ଝଣଝାଣ କରୁଥିବାର ଶୁଭୁଥିଲା ।

ବିନୟ ଆଖି ବନ୍ଦ ନ କରି ଜୁଳୁଜୁଳୁ ଚାହିଁଥାଏ । ଟି.ଭି., ବାହାର ଲାଇଟ, କବାଟ, ସବୁ ବନ୍ଦବାନ୍ଦ କରି ଲତା ଆସିଲା । କବାଟ ଦେଲା । ପାଣି ଜଗ ଖଟତଳେ ରଖିଲା । ଡ୍ରେସିଂ ଟେବୁଲ ପାଖରେ ଛିଡ଼ା ହେଇ କେଶ ଟିକେ ସଜାଡ଼ିଲା । ବେକ ପାଖରେ ପାଉଡ଼ର ମାରିଲା । ମଶାରି ଭିତରେ ପଶି ମିନି ଓ ପିଣ୍ଟୁକୁ ଟିକେ ଠିକ କରି ଶୁଆଇଲା । ମଶାରିକୁ ଗଦି ତଳକୁ ଗେଞ୍ଜିଲା । ବିନୟ ସେଯାଏ ତଥାପି ଶୋଉ ନଥିବାରୁ ଟିକେ ଚାହିଁ ହସିଲା । ବିନୟର ଛାତି ଉପରେ ଲଦି ହୋଇ ହାତ ବଢେ଼ଇ ବେଡ଼ ସୁଇଜ ଅଫ କଲା । ଲତାକୁ ଭିଡ଼ି ଧରୁ ଧରୁ ବିନୟ ପୁଣି ଉତ୍ତେଜିତ ହୋଇଗଲା ଓ ମିନିକୁ ଆଉ କିଛି ନ କରି ଛାଡ଼ି ଦେଇଥିବାରୁ ମନ ଦୁଃଖ କଲା । ସତ କହିଲେ ସେ ଲତାକୁ ଭିଡ଼ିଧରି ମିନିକୁ ଭିଡ଼ିଧରିଛି ବୋଲି ଭାବୁଥିଲା ଓ ଘଡ଼ିକ ଆଗରୁ ତା’ର ସମସ୍ତ ପାପବୋଧ କୁଆଡେ଼ ପଳେଇ ଯାଇଥିଲା ।

ବିନୟକୁ ଜୋରରେ ଧରି ଲତା ଫୁସଫୁସ କରି କିଛି କହିଲା ।

ବିନୟ ଠିକ&ରେ ଶୁଣିପାରିଲା ନାହିଁ ।

ଲତା ପୁଣି କହିଲା, ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଆଉଟିକେ ଧୀରେ, ବିନୟ ପାଖକୁ ଅଧିକା ଟିକେ ଲାଗିଆସି-ଆଜି ଖରାବେଳେ ମିନି ପିଣ୍ଟୁକୁ ସିଡ଼ିଘର ତଳେ କିସ ଦେଉଥିଲା । ମୁଁ ଦେଖିଦେଲି । ଏ ଛୁଆ ସବୁ ଆଜହୁଁ ଏତେ କଥା ଜାଣିଲେଣି ।

ବିନୟର ଛାତି ଚାଉଁ କଲା । ହଠାତ କେତେ କ’ଣ ଭାବିଗଲା ସେ । ଲତା ପୁଣି କ’ଣ କହିଲା, ହେଲେ ବିନୟ ଶୁଣିପାରିଲାନି । ସେ ସେଇଠି ଥାଇ ଦେଖୁଥିଲା ସିଡ଼ିଘର ତଳେ ମିନିକୁ କୁେ„ଇ ପିଣ୍ଟୁ କିସ ଦେଉଛି । ସାରା ଦିହରେ । ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଭିଡ଼ି ଧରିଛନ୍ତି ଜୋରରେ । ଖୁବ ଯୋରରେ….

ବିନୟ ଏଥର ଭୁଲିଗଲା ଯେ ତା’ ହାତ ଭିତରେ ଥିବା ଗୋଟାପଣେ ଦରଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦିହଟା ଲତାର । ଏପରିକି ସେ ନିଜକୁ ବିନୟ ବୋଲି ହିଁ ଭାବୁ ନଥିଲା ସେତେବେଳେ । ସେ ନିଜକୁ ପିଣ୍ଟୁ ବୋଲି ହିଁ ଜାଣୁଥିଲା, ଯିଏ ସିଡ଼ିଘର ତଳେ ଖରାବେଳଟାରେ ମିନିକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଛି ଜୋରରେ ।

ଖୁବ ଜୋରରେ …