କବିତା : ପ୍ରଭାତ
ମଞ୍ଜୁବାଳା ରଥ
କ୍ରମେ ନିଶି ଅନ୍ତେ ପୂରୁବ ଆକାଶେ
ଉଦେ ହେଲେ ଦିନକର
ବାରୁଣୀ ସୁନ୍ଦରୀ ନାଲି ପାଟ ପିନ୍ଧି
ସତେ କି ହେଲା ବାହାର।
ଧରାପରେ ପଡି ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁଟି
ମୁକ୍ତା ପରି ଝଲସାଏ,
ଶୀତଳ ସମୀର ଶିରି ଶିରି ବହି
ଦେହ ମନ ପୁଲକାଏ।
ପିଢ଼ ପରେ ବସି ଉଚ୍ଚ ସ୍ଵରେ ରାବେ
କା କା…