ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରତି ବିଶ୍ବାସ

ଲଳିତ ମୋହନ ମିଶ୍ରଙ୍କ ବିଶେଷ ସ୍ତମ୍ଭ ‘ଚେତନାର ଚୌହଦୀ’

ଥରେ ଗୁରୁ ଏବଂ ଶିଷ୍ୟ ଏକ ଗାଁ ଦେଇ ଯାଉଥିଲେ । ଅଳ୍ପ ଦୂର ଚାଲିବା ପରେ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟଙ୍କୁ କନାଖଣ୍ଡେ ମାଗିଲେ । ଆଜ୍ଞାକାରୀ ଶିଷ୍ୟ କିଛି ବିଚାର ନ କରି ନିଜ ଧୋତିରୁ ଖଣ୍ଡେ ଚିରି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଦେଲେ । ଗୁରୁ ସେହି କନାଖଣ୍ଡକୁ ନିଜ ପାଖରେ ରଖିଥିଲେ । ଅଳ୍ପ ଦୂର ଚାଲିବା ପରେ ଗାଁ ର ଏକ ଖୋଲା ପଡ଼ିଆ ପଡିଲା । ସେହି ପଡିଆ ଦେଇ ଏକ ରାସ୍ତା ଯାଇଥିଲା । ସେଥିରେ ଗୋଟିଏ ଶଗଡ ଯାଉଥିଲା । ଶଗଡଟି ଗୋଟିଏ ପଥରକୁ ଧକ୍କା ଦେବା ଫଳରେ ଏକ ପଥର ଛିଟିକି ଆସି ଗୁରୁଙ୍କ ପାଦରେ ବାଜି ରକ୍ତସ୍ରାବ ହେଲା । ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଏକ ଗଛ ମୂଳରେ ବସାଇଲା । ଗୁରୁଙ୍କ ଏପରି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ନିକଟ ଗ୍ରାମରୁ ଔଷଧ ମାଗି କରି ଗୁରୁଙ୍କର ପାଦରେ ବାନ୍ଧି ଦେଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ଆଶ୍ରମରେ ପହଞ୍ଚି ସେଠାରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଶିଷ୍ୟଙ୍କୁ ଗୁରୁଙ୍କର ପାଦ ବିଷୟରେ ଜଣାଇ ଥିଲେ । ସମସ୍ତେ ଗୁରୁଙ୍କର ଏଭଳି ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ।

ଗୁରୁଙ୍କର ଯେଉଁ ପାଦରେ ଆଘାତ ହୋଇ ରକ୍ତସ୍ରାବ ହେଉଥିଲା କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ ଗୋଡରେ ଔଷଧ ବନ୍ଧା ହୋଇଥିଲା। ଗୁରୁଙ୍କୁ ଜଣେ ପଚାରିଲା : – ଭୁଲ ସ୍ଥାନରେ ପଟି ବନ୍ଧା ହୋଇଥିବା କଥା ଆପଣ ପୂର୍ବରୁ କାହିଁକି କହିଲେ ନାହିଁ । ଆପଣ କାହିଁକି ଚୁପ୍ ରହିଲେ ? ତା’ପରେ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇ କହିଲେ – ସେ ଏତେ ବିବ୍ରତ ଯେ ଏହି ବ୍ୟାଣ୍ଡେଜ୍ କେଉଁଠାରେ ପ୍ରୟୋଗ କରାଯାଉଛି ତାହା ମଧ୍ୟ ସେ ଜାଣି ନାହିଁ । କିଛି ସମୟ ପରେ ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ :- ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ ଗୁରୁଙ୍କର ପ୍ରାରବ୍ଧ କର୍ମ ସରି ନାହିଁ । ଗୁରୁ ଆଘାତ ପାଇବା ଏବଂ ଭୁଲ ସ୍ଥାନରେ ପଟି ବନ୍ଧା ହେବା । ଗୁରୁ ! ରକ୍ତସ୍ରାବ ବିଷୟରେ କିଛି କହି ନାହାଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ଶିଷ୍ୟ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲେ ଗୁରୁ କହିଥିଲେ – ଏଗୁଡ଼ିକ ତୁମର କାର୍ଯ୍ୟର ଫଳ, ମୋର ନୁହେଁ । ଶିଷ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲେ – ଗୁରୁଦେବ ! ମୋର କାର୍ଯ୍ୟର ଫଳ ? ତେଣୁ ଗୁରୁ କହିଲେ ବଳଦ ଗାଡି ପଥରକୁ ଧକ୍କା ଦେବା ଏବଂ ପଥରଟି ତୁମକୁ ତୁମର ଅତୀତର ଭାଗ୍ୟ ଅନୁଯାୟୀ ତୁମର ଜୀବନକୁ ପଙ୍ଗୁ କରି ଦେଇଥାନ୍ତା । ଶିଷ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଶୁଣୁଥିଲେ । ଗୁରୁ ଆହୁରି କହିଥିଲେ – ତୁମକୁ ମାଗିବା ପରେ ତୁମେ ମୋତେ କନାଖଣ୍ଡେ ଦେଇଥିଲ । ମୁଁ ସେହି କନାଟି ଏଇଥି ପାଇଁ ମାଗିଥିଲି । ଭୁଲ ସ୍ଥାନରେ କନାଟି ବାନ୍ଧିବା ଏବଂ କ୍ଷତରୁ ରକ୍ତସ୍ରାବ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ଥିଲା। କାରଣ ଏହାଦ୍ବାରା ତୁମର ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ମ କଟି ଯାଇଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ଗୁରୁଙ୍କଠାରେ ବିଶ୍ବାସ ଏବଂ ଭରସା ଆସ୍ଥା ରଖ । ଗୁରୁ ନିଜ ଶିଷ୍ଯର ସମସ୍ତ ସୁବିଧା ଅସୁବିଧା ଦୁଃଖ ଏବଂ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ନିଜ ଉପରକୁ ନେଇ ଯାଆନ୍ତି । ଏବଂ ଶିଷ୍ଯକୁ ଶାନ୍ତି ଓ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରଦାନ କରିବା ପାଇଁ ସତତ ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତି ।

ନୟାଗଡ଼, ୯୬୯୨୭୪୦୩୬୬