ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ : ଚୋରାବାଲି (୭)

ତୋ’ର ମନେଥିବ, ସେତେବେଳେ ସେ କଥାକୁ ନେଇ ହଷ୍ଟେଲରେ ଖୁବ ଚର୍ଚ୍ଚା ହେଇଥିଲା । ସୁଇସାଇଡ଼୍‌କୁ ଯେତେ ଦୁର୍ଘଟଣାର ରୂପ ଦେଇ ଲୁଚେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି, କିଛି ଜଣ ସହଜରେ ଗ୍ରହଣ କରି ନଥିଲେ । ସାମ୍ନାରେ କିଛି ନ’ କହିଲେ ବି ପଛରେ ଚାପା ଗୁଞ୍ଜଣଟେ ଲାଗିରହିଲା । ଅନର୍ଗଳ କହି ଚାଲିଥାଏ ଲିପି ।

ପରେପରେ ତାଙ୍କ ଘର ଲୋକ ଆସି ତାକୁ ହଷ୍ଟେଲରୁ ନେଇଗଲେ । ବହୁତ ବୁଝାସୁଝା କରି ତା ଅନିଛା ସତ୍ତ୍ୱେ ବି ତା’ ବାହାଘର

କରେଇଦେଲେ ଅନ୍ୟଠି । ଭୂଲଟେ ତ’ କରି ପକେଇଥିଲା, ତେଣୁ ଠିକରେ ପ୍ରତିବାଦ ବି କରିପାରିଲାନାହିଁ । ବାହା ହେଲା ।

ଜାଣିଛୁ ତା’ର ସେ ପ୍ରତାରକ ପ୍ରେମିକ କିଏଥିଲା?

କିଏ??

କିଏ ଆଉ… ବୈଭବ । ତୋ ସ୍ୱାମୀ ।

ହ୍ୱାଟ୍‌! ପାଗଳ ହେଲୁକି! ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇଗଲା ଅରୁ । କ’ଣ କହୁଛୁ , କାହା ବିଷୟରେ କହୁଛୁ ଜାଣିଛୁ ତ? ତା’ ପୁଣି ମୋ

ସାମ୍ନାରେ କହୁଛୁ!

ଏଇ ଓଭର ସ୍ମାର୍ଟ ଗୁଣ ପାଇଁ, ଅନେକ ଲିପି ଉପରେ ରାଗନ୍ତି । କ’ଣ ନା ସତ କହେ ! ହେଉ ବରଂ ସେ ଅପ୍ରିୟ ।

ତୋ ସାହସ କେମିତି ହେଲା ବେ, ବୈଭବଙ୍କ ଉପରେ ଏପରି ଆରୋପ ଲଗେଇବାକୁ । ତୁ କଲେଜ ସାଙ୍ଗ । ତା’ ବୋଲି କ’ଣ ଯା ନାଇଁ ସେୟା କହିଯିବୁ? ଯଦି ବା କିଛି ସମ୍ପର୍କ ଥିଲା, ଥିବ । କେତେ ପୁରୁଣା କଥା ଇଏ । ସେ ବୟସରେ ସେମିତି ହବାତ ନିହାତି ଅସ୍ୱାଭାବିକ ନୁହେଁ ! ଏତେ ବର୍ଷ କଥା ଏବେ କାହିଁକି ଉଠେଇଲୁ । ତାପରେ ବୈଭବ ଏମିତି କେବେ ବି ପ୍ରତାରଣା କରିନଥିବେ ।

ମୁଁ ସତ କହୁଛି ।

ଚୁପ୍ କର । ଏଇଥି ପାଇଁ ଡାକିଥିଲୁ?

ଫାଜିଲ୍ ଝିଅ କହି ତା’ ଗାଲରେ ଦେଲା ଗୋଟେ ଶକ୍ତ ଚଟକଣି ।

ରାଗରେ ତା’ ସର୍ବାଙ୍ଗ ଜଳିଯାଉଥିଲା ।

ଜମାରୁ ତତେ ହଟ୍ କରିବାକୁ ଚାହିଁନି ଅରୁ । ମାରିଲୁ , ଭଲ କଲୁ । ବୈଭବ ପ୍ରତି ତୋ’ ଭଲ ପାଇବାର ପ୍ରମାଣ ଇଏ ।

“ଚାଲଲି ବାଏ ।”