ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣଲତା ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ ‘ଚୋରାବାଲି’ ଭାଗ : ୨୬
ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ଟିକିଏ ବି ସଙ୍କୋଚ ଲାଗୁନଥିଲା? ନିଶାରେ କ’ଣ ଜଣା ପଡୁନଥିଲା ।
ଏତେ ଚୁପ୍ ବସିଛନ୍ତି ! କିଛି କୁହନ୍ତୁ ମ୍ୟାଡ଼ମ । ମିୟୁଜିକ୍ ଅନ୍ କରିବି? ଆପଣଙ୍କ ପସନ୍ଦର ଗୀତ..’ ନା ଥାଉ, ମୁଡ଼ ନାହିଁ ।
ତୁମେ ଖାଇଥିଲ । ନା’ ମତେ ଛାଡିବା ଚକ୍କରରେ ସେମିତି ପଳେଇଆସିଲ?
ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସ୍ନାକ୍ସ । ବାସ୍ ଆଉ ଇଛା ନ’ଥିଲା ।
ସାର୍ କ’ଣ କହୁଥିଲେ?
ବିଜି ଥିଲେ । ଖାଲି ଏତିକି କହିଲେ, ଓକେ ଛାଡ଼ି ଆସ ।
ତୁମ ଡ଼୍ରାଇଭିଂ ବହୁତ ସ୍ମୁଥ୍ ।
ଥାଙ୍କୟୁ!
ଗାଡି ଟିକେ ରଖ, ମୁଁ ଏମିତି ଖୋଲା ଆକାଶ, ଖୋଲା ପବନ, ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ ଆଉ ଜଙ୍ଗଲି ଫୁଲର ବାସ୍ନାକୁ ଭଲ ପାଏ । ଭାରି ରୁନ୍ଧି ଲାଗୁଛି । ରଖ ଗାଡ଼ି, ବାହରକୁ ଯିବି ଟିକେ ।
ଏଇଟା ସେଫ୍ ପ୍ଲେସ୍ ନୁହଁ । ଆପଣ ଗାଡିରୁ ଓହ୍ଲାଇବା ଠିକ୍ ହବନି । ଦେଖନ୍ତୁ ଦୁଇଟା ପନ୍ଦର ହେଲାଣି । କେତେ ନିଛାଟିଆ ଦେଖିଲେ!
ଜଙ୍ଗଲ ଏରିଆ, ଆମକୁ ଅନେକ ବାଟ ଯିବାର ଅଛିା । ବରଂ ଗ୍ଲାସ୍ ଓପନ କରି ଦୋଉଛି, ମୁଁ ସ୍ଲୋ ନେଉଛି । ଭଲ ଲାଗିବ ।
ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ସିଟକୁ ପଛକୁ ପୁସ୍ କରି ଆଉଜି ପଡିଲା ଆରାଧ୍ୟା । ପବନରେ ତା’ କେଶ ଫିର୍ଫିର୍ ଉଡ଼ିଲା । ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ଗଛର ଛାଇ ମାନେ ବି ଧାଉଁଥିଲେ ପଛକୁ । ଏମିତି ନିର୍ଭେଜାଲ୍ ପବନକୁ ଆଁ କରି ଦି;ଢୋକ ଢୋକି ନେଲା ଭିତରକୁ ।
ଏଇଟା ଷ୍ଟାଟସ୍ ! ଅନେକ ମହିଳାଙ୍କ ସହ ହାତ ମିଶେଇବା , ହଗ କରିବା, ତା ପୁଣି ଟାଇଟ୍ । ବାହୁରେ ବାହୁ ଛନ୍ଦି ନାଚିବା ।
ଡ଼୍ୟାନ୍ସ ଫ୍ଲୋର୍ରେ ନାରୀମାନେ ଗୋଟେ ବାହୁରୁ ଅନ୍ୟ ବାହୁକୁ ବାରବାର ବଦଳୁଥିବା । ଡ଼୍ରିଙ୍କସ୍ ନିଶାରେ ମସଗୁଲ ।
ହୁଁଃ..ଆଜି ଯାଏ ଏଇଟା ଯାହା ଶିଖି ପାରିଲାନାହିଁ । ବୈଭବ କେତେ ଓପନ୍ । ତା ସାମ୍ନାରେ ବି ତାଙ୍କୁ କିଛି ଫରକ୍ ପଡୁନି ।
ଅଲଜ୍ୟା ପରି ଗୀତର ତାଳେତାଳେ ଆଲିଆକୁ ଭିଡି ଧରି ଝୁମୁଥିଲେ । ଡିମ୍ ଆଲୁଅରେ ତାଙ୍କର ହାତ ଆଲିଆ ଦେହର ଅନେକ ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ଅଂଶକୁ ଛୁଇଁ ଯାଉଥିଲା । ଜାଣିପାରୁନଥିଲେ କିଛି ।
ମୁହଁ ପାଖକୁ ମୁହଁ ନେଇ କ’ଣ କହୁଥିବେ! ଆଲିଆ ୟୁ ଆର ସୋ ବିୟୁଟିଫୁଲ୍ , ହର୍ଟ ଆଣ୍ଡ ..ଏଇୟା… ! ଆଲିଆ ବି କେତେ ଖୁସି ଥିଲା । ହସିହସି ବାରବାର ଝୁଙ୍କି ପଡୁଥିଲା ତା’ଙ୍କ ଛାତି ଆଡ଼କୁ ।
ଉଃ…ତାକୁ କାହିଁକି ଏତେ ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ଲାଗୁଛି! ଦେହମୁଣ୍ଡ ସିର୍ସିର୍ ଲାଗୁଛି । ଛାତି ଭିତରେ କିଏ ଯେମିତି ହାତୁଡି ଧରି
ଶକ୍ତ ପ୍ରହାର ପରେ ପ୍ରହାର କରିଚାଲିଛି ।
‘ଉଃ….କ’ଣ ହେଲା କୁମାର? ଏତେ ଜୋରରେ ବ୍ରେକ୍ ମାରିଲ!
ଆରାଧ୍ୟା ଚମକି ପଡ଼ିଲା । ତା’ ଭାବନାରେ ଭଟ୍ଟା ପଡ଼ିଲା ।
ନା….ଜନ୍ତୁଟେ ବୋଧେ । ଗାଡ଼ି ସାମ୍ନାରେ ଧାଇଁ ଗଲା ।
କ୍ରମଶଃ……
Comments are closed.