କବିତା : ଜୀବନ

ସସ୍ମିତା ମହପାତ୍ର 

ଜୀବନରେ କେତେ ଅତୀତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ମଣିଷକୁ ଜାଳୁଥାଏ ।
ବୟସ ବଢିଲେ ଗଡିଗଲେ କିବା ସେ ବାସନା ଚାଲିଯାଏ ।।

ଯେ ଯାହା କରିଛି ଯେପରି ସର୍ଜିଛି ତା ମନ ସେପରି ବାସେ ।
ଅତୀତର ଜ୍ବାଳା ନୁହେଁ ପ୍ରଶମିତ ସବୁ ସଂସାର ବିନାଶେ ।।

ଚର୍ମ ଧୁଡୁ ଧୁଡୁ ଧବଳ କେଶ ଯେ ବାହାରେ ଦିଶଇ ବୃଦ୍ଧ ।
ମଣିଷ ଭିତରେ ଆଖିଠାର ମାରି ଜଗି ବସିଥାଏ ଗୃଦ୍ଧ ।।

ଶିକାର ସୁଯୋଗ ପାଇଗଲେ ଟିକେ ଡହଳ ଜୀବଟା ଜାଗେ ।
ବୟସ ଗଡିଲେ ହୋଇବ ବା କିସ ଯା ରସନା ରସ ମାଗେ ।।

ରହ ଆରେ ମନ ଟିକେ ଥୟ ଧର ଆଗରେ ଜଗିଛି କାଳ ।
ଅତୀତକୁ ତୋର ମନେପକାଇ ତୁ ତୋ ପାଦ ନିଜେ ସମ୍ଭାଳ ।।

ଯେତେ ପଢିଲେ ତୁ ପୋଥି ଭାଗବତ ତୋ ଠାରେ ଭାବ ଅଭାବ ।
ପ୍ରକୃତି ତୋହର ମାୟା କବଳିତ ଶୁଭେ ସ୍ବାର୍ଥପର ରାବ ।।

ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ ପୂଜା ପାଠ ଧର୍ମ ସବୁ ତୋ ମିଛି ମିଛିକା ।
ଭୁଲି ଯାଇଛୁ କି ଚତୁର କାଉଟା ଖାଏ ଆବର୍ଜନା ଏକା ।।

କେତେ ତୁ ଚାତୁରୀ ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗାଉ ବାହାରେ ତୋର ଦୁନିଆ ।
ହେଲେ ତୁ କେବଳ ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ ଜଳିଲେ ତୋ ଜୁଇ ନିଆଁ ।।

ଆରେ ବାଇମନ ବେଳହୁଁ ସମ୍ଭାଳ ତୋର କପଟିଆ ମନ ।
ସବୁ କାଳ କର୍ମ ତୋହର ଦେଖନ୍ତି ଶୂନ୍ୟରେ ରମାରତନ ।।

ପୁରୁଣା ଭୁବନେଶ୍ୱର