ଅନୁବାଦ କବିତା : ନଗ୍ନ ନିର୍ଜନ ହାତ

ମୂଳ ବଙ୍ଗଳା : ଜୀବନାନନ୍ଦ ଦାଶ 

ଆକାଶରେ ପୁଣିଥରେ ଅନ୍ଧକାର ଘନ ହୋଇ ଉଠିଛି।
ଆଲୁଅର ରହସ୍ୟମୟୀ ଯମଜ ଭଳି ଏଇ ଅନ୍ଧକାର
ଯେ ମତେ ଚିରଦିନ ଭଲ ପାଇଛି
ଅଥଚ ଯା’ର ମୁହଁ ମୁଁ କେବେବି ଦେଖି ନାହିଁ
ସେଇ ନାରୀ ପରି
ଫାଲଗୁନ ଆକାଶରେ ଅନ୍ଧକାର ନିବିଡ଼ ହୋଇ ଉଠିଛି।
ମନେ ପଡ଼ୁଛି କେଉଁ ବିଲୁପ୍ତ ନଗରୀର କଥା ସେଇ ନଗରୀର
ଏକ ଧୂସର ପ୍ରାସାଦର
ଚିତ୍ର ଫୁଟିଉଠେ ହୃଦୟରେ।

ଭାରତ ସାଗରର ତୀରରେ
ଅବା ଭୂମଧ୍ୟ ସାଗର କୂଳରେ
ଅଥବା ପୁରାତନ ଫିନିସିଆର ଟାୟାର ସାଗର ବେଳାରେ
ଆଜି ନାହିଁ , ହେଲେ କେବେ ଦିନେ ଥିଲା କୌଣସି ଏକ ନଗରୀ
ଆଉ ଏକ ପ୍ରସାଦ,
ଯାହା ଭରି ରହିଥିଲା ବହୁମୂଲ୍ୟ ସରଞ୍ଜାମରେ
ବେରିନ ତରଙ୍ଗରେ ନିଟୋଳ ମୁକ୍ତା ପ୍ରବାଳ,
ମୋର ବିଲୁପ୍ତ ହୃଦୟ ମୋର ମୃତ ଆଖି,
ଆମର ବିଲୀନ ଆଶା , ସ୍ୱପ୍ନ
ଆଉ ତୁମେ ନାରୀ
ଏଇ ସବୁଥିଲା ଦିନେ ସେଇ ଜଗତରେ।

ଅନେକ କମଳା ରଙ୍ଗର ଖରାଥିଲା।ଅନେକ ଶୁଆ ଓ ପାରା
ମେହେଗନିର ଛାୟା ଘନ ଅନେକ ଡାଳ
ଅନେକ କମଳା ରଙ୍ଗର ଖରା ଥିଲା
ଅନେକ ଖରା କମଳା ରଙ୍ଗର
ଆଉ ତୁମେ ଥିଲ
ତୁମ ମୁହଁର ଚେହେରା ମୁଁ ଦେଖିନାହିଁ
ଖୋଜିନାହିଁ ଶତାଦ୍ଦୀ ଶତାଦ୍ଦୀ ଧରି।

ଫାଲଗୁନର ଅନ୍ଧକାର ନେଇ ଆସୁଛି
ସେଇ ସମୁଦ୍ର ପାରିର କାହାଣୀ,
ଅପରୂପ ଝରକା ଓ ଗମ୍ବୁଜର ବେଦନାମୟ ରେଖା,
ନଷ୍ଟ ହୋଇ ଯାଇଥିବା ନାସପାତିର ଗନ୍ଧ
ଅଜସ୍ର ହରିଣ ଓ ସିଂହ ଛାଲମାନଙ୍କର ଧୁସର ପାଣ୍ଡୁଲିପି,
ରାମଧେନୁ ରଙ୍ଗର କାଚର ଝରକା ,
ମୟୂରର ପୁଚ୍ଛ ପରି ରଙ୍ଗୀନ ପରଦାରେ
କକ୍ଷ ଓ କକ୍ଷାନ୍ତରଠାରୁ ଆହୁରି ଦୂରର
କକ୍ଷ ଓ କକ୍ଷାନ୍ତରର କ୍ଷଣିକ ଆଭାସ
ଆୟୁହୀନ ସ୍ତବ୍ଧତା ଓ ବିସ୍ମୟ।

ପରଦାରେ ଗାଳିଚାରେ ରକ୍ତାଭ ଖରାର ବିଚ୍ଛୁରିତ ସ୍ବେଦ,
ରକ୍ତିମ ଗିଲାସରେ ତରଭୁଜର ମଦ
ତୁମର ନଗ୍ନ ନିର୍ଜନ ହାତ ;
ତୁମର ନଗ୍ନ ନିର୍ଜନ ହାତ ।

ଅନୁବାଦ : ମନୋରଞ୍ଜନ ହୋତା