ସୁଜାତା ମିଶ୍ର 
ସମୁଦ୍ରକୁ ଶୋଷି ନେଇପାରେ
ନାରୀର ତୃଷ୍ଣା ….
ଫଗୁଣର ପିଆଲାରେ ମନମତାଣିଆ ଫୁଲ..
ଆଉ ଆମ୍ବକଷିର ସ୍ଵାଦ ଭରିଦେଇ ପାରେ
ନାରୀତ୍ଵର ମହମହ ବାସ୍ନା !
ସମଗ୍ର ଆକାଶକୁ ମେଘର ଓଢଣୀରେ
ଢାଙ୍କି ଦେଇପାରେ ନାରୀର ଲଜ୍ଜା …..,
ଅଥଚ ପ୍ରିୟ ମଣିଷର ଛୋଟ ଭୁଲ୍ ଟିଏ ପାଇଁ..
ନିଜକୁ ସେ ଦେଇପାରେ ସଜା !
ବର୍ଷିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ଥମ୍ ଥମ୍ କଳାମେଘ ପରି ସ୍ତୁପୀକୃତ ଅଭିମାନ ତା’ର..
କଅଁଳ ପଦେ କଥାରେ ତରଳି….
ଝରୁଥାଏ ଅଶ୍ରୁ ଧାର ଧାର I
ସାରା ବସୁଧାକୁ ମୁଠେଇ ନେଇ ପାରେ
ପଣତରେ ସାଉଁଟି ଧରି ପାରେ….
ନାରୀର ମମତା,
ନିଃଶବ୍ଦ ଅନ୍ତର୍ଦାହର କଥା ବଖାଣିପାରେ
ତା’… ନୀରବତା !
କେବେ ସାଜି ଝାନ୍ ସୀର ରାଣୀ
କରେ ନାରୀ…. ଶତ୍ରୁର ସଂହାର,
ବ୍ୟଭିଚାରୀ ରାବଣର ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣଲଙ୍କା
ଜାଳିପୋଡ଼ି ଧ୍ଵଂସ କରିପାରେ..
ନାରୀ ଆଖିର ନିଆଁ ଝୁଲ !
ଜହ୍ନରାତିର ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ପଖଳା
କବିତାଟିଏ,
କେବେ ଅସରା ଗପର ପସରାଟିଏ..
ତ କେବେ ନୀରବ ଉପତ୍ୟକାଟିଏ..
ପ୍ରେମରେ ତା’ ଗରିମା,
ତ୍ୟାଗରେ ତା’ ମହିମା..
କ୍ଷତବିକ୍ଷତ ହୃଦୟର ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ
ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ପିଇଯାଇ
ହସିବାକୁ ଦିଏ ସେତ ପ୍ରେରଣା !
ଗଢୁଥାଏ, ଭାଙ୍ଗୁଥାଏ ..
ଢୋକେ ପିଇ ଦଣ୍ଡେ ଜୀଉଁଥାଏ ..
ଜଞ୍ଜାଳର ନିଆଁରେ ଜଳିଜଳି
ନିଜ ଗୃହିଣୀ ପଣିଆକୁ
ଆହୁରି ଚକ୍ ଚକ୍ କରୁଥାଏ….,
କି ମରୀଚିକା ପଛରେ କେ ଜାଣେ
ସେ ଧାଇଁଥାଏ !
ଅନ୍ତରର ପ୍ରତି କୋଣେ ଅନୁକୋଣେ
ଶକ୍ତି ତା’ର ରହିଥାଏ ଭରି
କସ୍ତୁରୀ ମୃଗ ପରି !
ଅବଳା, ଦୁର୍ବଳା ନୁହେଁ
ସର୍ବଂ ସହା ବୋଲି
ସେ ତ ସହୁଥାଏ ସମାଜର, ଅତ୍ୟାଚାର..,
ଯେବେ ଖୋଲେ ଅନ୍ତର୍ମନ,
ଯେବେ ଶୁଣେ ଅନ୍ତର ଆହ୍ଵାନ,
ଶକ୍ତିକୁ ଖୋଜିପାଏ
ମନ ତଳେ…. ଫରୁଆ ଭିତରେ….,
ସ୍ଵର ତୋଳେ, ଅନ୍ୟାୟର ପ୍ରତିବାଦ କରେ….
ଆଉ ନିର୍ଭୟରେ ପଥ ଚାଲେ….
ଦୁନିଆ ଭିତରେ..!
କସ୍ମୋପଲିସ
ଭୁବନେଶ୍ୱର