ଶ୍ୱେତପଦ୍ମା ପାଢ଼ୀ 
କେବେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ, ସରସ୍ଵତୀ, କାମିନୀ ତ କେବେ ଦୁର୍ଗା
ଶତାବ୍ଦୀ ପରେ ଶତାବ୍ଦୀ ବିତିଗଲାଣି ପ୍ରଶଂସାରେ
ଅଥଚ, ନାରୀର ଗୁଣ ଓ ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନା
ତୁମ ଭାଷାକୋଷ ବର୍ହିଭୁତ !
ଭୟ ଦେଖେଇ ମୋତେ ନୀରବ କରିଦିଏ ସମାଜ
ସ୍ବପ୍ନ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ସଜେଇ ଦିଏ ମୋତେ ଚିର ବନ୍ଦିନୀ
ପ୍ରତିଥର ମୋର ପରିଚୟ ଦେଇ ଜଣେଇ ଦିଏ
“ମୁଁ ନାରୀ !”
ମୁଁ କେବଳ କୋମଳ ସୁନ୍ଦର ଗୋଲାପଟିଏ ନୁହଁ
ସେଥିରେ ଥିବା କଣ୍ଟା ଓ ପତ୍ର ବି ମୁଁ
ରକ୍ତ ଜୁଡବୁଡ ହେବା ପରେ ବି ବାନ୍ଧି ରଖେ ସବୁ ସମ୍ପର୍କ !
କାହାଣୀରେ ଥିବା ବୋଉ, ଭଉଣୀ, ଶାଶୁ, ବୋହୂ
ଏବଂ ଉପନ୍ୟାସରେ ଥିବା ପ୍ରେମିକା/ସ୍ତ୍ରୀ ତଥାପି;
ମୁଁ ପଢି ହେଉନଥିବା ଏକ ସୁନ୍ଦର କବିତା !
ଜଗତ ଖୋଜୁଛି ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ଵ
ସେ ଅସ୍ତିତ୍ବକୁ ଧାରଣ କରିବାକୁ ନୁହଁ ଦାୟୀ ଏକମାତ୍ର ମୁଁ
ବରଂ ସେ ଅସ୍ତିତ୍ବର ଅଭିମାନ ମୁଁ, ମୁଁ ନାରୀ !
ମୁଁ ଖୋଜେ ନାହିଁ ନାରୀତ୍ବ ର ପରିଚୟ
ମୁଁ ଖୋଜେ ନାହିଁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ରତା ର ଅଧିକାର
ବରଂ ଅର୍ଦ୍ଧନାରୀଶ୍ବର ଭରା ଏଇ ପୃଥିବୀରେ
ମୁଁ ଖୋଜୁଛି ସମାନତା !
ଗାଁ ରୁ ଗାଁ ସହର ପରେ ସହର ବଦଳି
ସମୟ ପରେ ସମୟ କଡ ଲେଉଟୋଉଛି
ସମ୍ପର୍କର ଭାଗଶେଷ ବି ବଦଳିଗଲାଣି
କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଟିକେ ବି ବଦଳି ପାରିଲି ନାହିଁ !
ସବୁ ପରିଭାଷାର ବିଶ୍ଳେଷଣ ପରେ
ଯେତେବେଳେ ଇତିହାସରେ
ନିଜ ପ୍ରତିବିମ୍ବକୁ ଖୋଜେ
ଏକ ଚିତ୍କାର ବାରମ୍ବାର ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ହୁଏ
“ନାହିଁ ଅରି ଯାହାର” …
ମୁଁ ନାରୀ !!