ଲଳିତ ମୋହନ ମିଶ୍ରଙ୍କ ବିଶେଷ ସ୍ତମ୍ଭ ‘ଚେତନାର ଚୌହଦୀ’
ଅନ୍ୟର ଦୁଃଖ ଦେଖି ଯେଉଁ ମନୋବେଗ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ତାହା ଅନୁଗ୍ରହ । ସମସ୍ତ ପ୍ରକାରର ପ୍ରତିକୂଳ ପରିସ୍ଥିତି ଓ ବିପଦକୁ ଦୂର କରି ଯିଏ ସାହାଯ୍ୟ କରେ, ଈଶ୍ୱର ତା ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୁଅନ୍ତି ଓ ତାକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରନ୍ତି । ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି କାରରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଶୀଘ୍ର ବିମାନବନ୍ଦରରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ, ସେତେବେଳେ ବିମାନଟି ଉଡ଼ାଣ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଥିଲା । ଏ ବ୍ଯକ୍ତି ଜଣକ ଆୟୋଜିତ ଏକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ଯୋଗଦେବା ପାଇଁ ବ୍ୟସ୍ତ । ବିମାନଟି ଟିକିଏ ଦୂର ଉଡିବା ପରେ, ପାଇଲଟ୍ ଘୋଷଣା କଲେ ବର୍ଷା ଏବଂ ବଜ୍ରପାତ ହେତୁ ଜାହାଜର ରେଡିଓ ସିଷ୍ଟମ ଠିକ୍ ଭାବରେ କାମ କରୁନାହିଁ … ତେଣୁ ଆମେ ବିବସ ଅଟୁ । ନିକଟ ବିମାନ ବନ୍ଦରରେ ଅବତରଣ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବିମାନରୁ ଅବତରଣ କରି ପାଇଲଟ୍ କୁ ଅଭିଯୋଗ କଲେ ପ୍ରତିଟି ମିନିଟ୍ ମୋ ପାଇଁ ମୂଲ୍ୟବାନ । ମୁଁ ସେ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମରେ ଯୋଗଦେବା ଜରୁରୀ । ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ଅନ୍ୟ ଯାତ୍ରୀମାନେ ତାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ପାରିଥିଲେ । ଡାକ୍ତର ପଟ୍ଟନାୟକ ତୁମେ ଯଦି ସେଠାରେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ? ତେବେ ତିନି ଘଣ୍ଟା ମଧ୍ୟରେ ଟ୍ୟାକ୍ସିରେ ହିଁ ପହଞ୍ଚି ପାରିବ । ସେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇ ଟ୍ୟାକ୍ସିରେ ଚାଲିଗଲେ । କିନ୍ତୁ ବଜ୍ରପାତ, ବର୍ଷା ତୋଫାନରେ ଗାଡି ଚଳାଇବା କଷ୍ଟକର ହୋଇପଡିଲା । ତଥାପି ଡ୍ରାଇଭର ଗାଡି ଚଳାଇବା ଜାରି ରଖିଲା ।
ହଠାତ୍ ଡ୍ରାଇଭର ଅନୁଭବ କଲା ଯେ ସେ ରାସ୍ତା ଭୁଲି ଯାଇଛି। ଆଶା ଓ ନିରାଶା ମଧ୍ୟରେ ତାକୁ ଏକ ଛୋଟ ଘର ଦେଖାଗଲା । ଟ୍ୟାକ୍ସିରୁ ଓହ୍ଲାଇ କବାଟ ବାଡେଇଲା । ଶବ୍ଦ ଆସିଲା … ଯିଏ ଭିତରକୁ ଆସୁଛି …ଆସ.. କବାଟ ଖୋଲା ଅଛି । ଭିତରେ ଜଣେ ବୁଢୀ ଭଗବଦ୍ ଗୀତା ପଢୁଥିଲେ । ସେ କହିଲେ ! ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ଫୋନ୍ ବ୍ୟବହାର କରିପାରିବି କି ? ବୁଢୀ ହସି ହସି କହିଲା … ପୁଅ କେଉଁ ଫୋନ୍ ? ? ଏଠାରେ ବିଦ୍ୟୁତ୍ ନାହିଁ ଟାଓ୍ବାର ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ବସ … ଚରଣାମୃତ ପାନ କର । ଏହାକୁ ପିଅ … ଥକ୍କା ଦୂର ହେବ … ଏବଂ କିଛି ଫଳ ଖାଅ ! ଯାହାଫଳରେ ଆଗକୁ ଯାତ୍ରା କରିବାକୁ କିଛି ଶକ୍ତି ଆସିବ। ଡାକ୍ତର ଧନ୍ୟବାଦ ଅର୍ପଣ କରି ଚରଣାମୃତ ପାନ କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ବୃଦ୍ଧା ଜଣକ ତାଙ୍କ ପାଠରେ ହଜି ଯାଇଥିଲେ । ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ଏକ ଶିଶୁ କମ୍ବଳ ଘୋଡି ହୋଇ ଶୋଇ ଥିବାର ଦେଖିଲେ। ବୃଦ୍ଧା ପୂଜାରେ ବ୍ୟସ୍ତ। କିଛି ସମୟ ପରେ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କହିଲେ , ମା’ ! ଆପଣଙ୍କର ସ୍ବଭାବ ଚରିତ୍ର ଏବଂ ବ୍ୟବହାର ମୋତେ ଏକନିଷ୍ଠ କରି ଦେଇଛି । ଆପଣ ମୋ ପାଇଁ ଟିକେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତୁ। ଏହି ପାଗ ସଫା ହେଲେ ମୋର ଆଶା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ । ବୁଢୀ କହିଲା … ପୁଅ ସେମିତି କିଛି ନାହିଁ । ତୁମେ ମୋର ଅତିଥି । ଅତିଥି ସେବା ହେଉଛି ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଆଦେଶ … ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତୁମ ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲି । ଏହା ଭଗବାନଙ୍କ କୃପା । ସେ ମୋର ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରାର୍ଥନା ଶୁଣନ୍ତି । କେଉଁ ପ୍ରାର୍ଥନା .. ?? ବୁଢୀ କହିଲା … ତୁମ ସାମ୍ନାରେ ଶୋଇଥିବା ଏହି ଦୁଇ ବର୍ଷର ପିଲା, ମୋର ନାତି । ନା ତାଙ୍କର ମା’ ଜୀବିତ ନା ବାପା । ଏହି ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥାରେ ମଧ୍ୟ ତାର ଦାୟିତ୍ବ । ଡାକ୍ତର କୁହନ୍ତି … ତାର ଏକ ବିପଜ୍ଜନକ ରୋଗ ଅଛି । ସେ ଆରୋଗ୍ୟ ହେବ ନାହିଁ । ଜଣେ ବଡ ଡାକ୍ତର ଅଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର ନାମ କ’ଣ ଥିଲା ! ହଁ “ଡକ୍ଟର ପଟ୍ଟନାୟକ” … ସେ ହୁଏତ ଅପରେସନ କରି ଏହି ରୋଗରୁ ତାକୁ ଭଲ କରି ପାରନ୍ତି । ମୁଁ ଏହି ବୟସରେ କୁଆଡେ ଯାଇ ପାରିବି ? ତାଙ୍କୁ କେଉଁଠି ଖୋଜି ପାରିବି ? ସେଥିପାଇଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି। ଡାକ୍ତରଙ୍କ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରି ଆସୁଥିଲା …. ସେ ଲୋତକ ଭରା ସ୍ୱରରେ କହିଲେ ! ମା’ … ତୁମର ପ୍ରାର୍ଥନା ଏକ ବିମାନକୁ ଓହ୍ଲାଇଲା, ଆକାଶରେ ବଜ୍ରପାତ ହେଲା, ମୋତେ ବାଟ ହରାଇଲା, ତେଣୁ ମୁଁ ଏଠାକୁ ଟାଣି ହୋଇ ଆସିଛି । ଆପଣଙ୍କର ପ୍ରାର୍ଥନା ସେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ …. ଭଗବାନ ଶୁଣିଛନ୍ତି। ଯେଉଁଠାରେ ପ୍ରାଣୀ ଅସହାୟ ହୋଇଯାଏ, ସେଠାରେ ତାଙ୍କର ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅନୁଗ୍ରହ ସେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ …