Sabu dina Sahitya

ମିନାକ୍ଷୀ ଦ୍ବିବେଦୀ  ଘର ଭିତରେ ଶୂନ୍ଯତା ହିଁ ଶୂନ୍ଯତା କାହାର ସୋର ଶଦ୍ଦ ଟିକେ ବୋଲି ନାହିଁ ଏମିତିକି ଘର ଚଟିଆ ସବୁ ଚୁପଚାପ ।। ଶୁଭୁଛି ଘଡିର ଖାଲି ଟିକ୍ ଟିକ୍ ଶବ୍ଦ । ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ମୋ ଛାଇ ସତେ ଯେମିତି ଅନୁସରଣ କରୁଛି ... ହସୁଛି, କାନ୍ଦୁଛି, ନାଚୁଛି.... ପୁଣି....…

କୈଳାସ ଚନ୍ଦ୍ର ସାହାଣୀ  କାଲି ପରି ଲାଗୁଥିଲା ଏ ସ୍ବର, କଲ୍ୟାଣମୟୀ ମାଆର ଥରଥର ହାତ ବାଟଭୁଲା ପକ୍ଷୀକୁ ଦେଖାଉଥିଲା ଦିଶା ଭରୁଥିଲା ମନତଳେ କେତେ ଅୟୁତ ଆଶା ! ଅଚାନକ ଶବ୍ଦ ସ୍ତବ୍ଧ ସ୍ବର ନିରବ ଚକ୍ଷୁ ନିବୁଜ ....! ଏଇ କ'ଣ ଜୀବନ... ଶେଷ ବିଦାୟ ନେବାର ? କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର…

ବିଜୟ କୁମାର ପାତ୍ର  କିଛି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପାଇଁ, ହେଉ ପଛେ, ଲୁଚି ଯିବା ଚାଲ... ଅର୍ଜିଥିବା ସମ୍ପର୍କକୁ ବନ୍ଦୀକରି; ହଳେ ଆଖି ଭିତରେ, ପରେ ବରଂ...... ଦୁଇ ବୁନ୍ଦା ଶ୍ରାବଣରେ ନିଗାଡ଼ି ଦେବା, ତୋ ମୋ ଭିତରେ ଥିବା ପାର୍ଥକ୍ୟକୁ, ଅନ୍ତତଃ.. ସ୍ବପ୍ନ ଗୁଡାକୁ ଅଦଳ ବଦଳ କରି…

ପାରମିତା ଷଡଙ୍ଗୀ  ସେ ଥିଲା ଗୋଟେ ଜରା ଜର୍ଜରିତ ଘରର ଉପେକ୍ଷିତ ବଖରାଟିଏ ଇତିହାସର କେଉଁ ଏକ ଗର୍ବିତ ଦୁର୍ଗର ଭ୍ରମ ଥିଲା ତାର ସବୁଠୁ ଉଚ୍ଚହେବାର ହଲେ ତାକୁ ଜଣା ନ ଥିଲା ସହର ଭିତରେ ଶୁଖିଲା ଘାସର ଗୋଟେ ଜଙ୍ଗଲ ବ୍ୟାପିଲାଣି ଯାହାର ଧାରୁଆ ପତ୍ରସବୁ ନିଜ ନିଜ ଭିତରେ ଘଷି ହୋଇ…

ରଞ୍ଜିତା ରାଣୀ ହୋତା ମନେ ଅଛି ସେଇ ଚିଠିଟି କେବଳ , ମନେ ନାହିଁ ସେଇ ତିଥି ମଞ୍ଜୁଳ ଆମ ବନ୍ଧୁତା ଯେବେ ତୋଳିଲା ପ୍ରଥମ ଗୀତି। ଚିର ପାବନ ସେ ସମ୍ପର୍କ ଆଜି କାଳ ଘୁର୍ଣ୍ଣନେ ଗଡ଼ି, ଜୀବନ ସାଗରେ ବତୀ ଘରଟିଏ ସତେକି ଦେଇଛି ଗଢ଼ି। ଠିଆ ହୋଇନି ମୁଁ ପାରୁଶେ ତୁମରି ହସ ଲୁହ ଝରା କାଳେ…

ସ୍ୱାଧୀନତାର ସ୍ୱାଦ ଓ ବିଭାଜନର ସ୍ମୃତି : ଗଳ୍ପ ୨୦  ମୂଳ ଇଂରାଜୀ: କେ ଏ ଆବ୍‍ବାସ ମୋ ନାଁ ଶେଖ ବୁରହାନୁଦ୍ଦିନ୍‍ । ଯେତେବେଳେ ଦିଲ୍ଲୀ ସହରକୁ ଦଙ୍ଗା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଗ୍ରାସ କରିଗଲା ଓ ମୁସଲମାନ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ଲୋକମାନଙ୍କ ସୁଅ ରାସ୍ତା ଉପରେ ଛୁଟିଲା, ଜଣେ ଶିଖ ଲୋକର ପଡ଼ିଶା ହୋଇ…

ମାନସ ରଞ୍ଜନ ମହାପାତ୍ର ରୋମାଞ୍ଚିତ ମନ ମୋର ବେଳେବେଳେ ଅରୋମାଞ୍ଚ ହୁଏ କେମିତି ଜାଣେନା ପ୍ରଭୁ, ତୁମକୁ ଦେଖିଲେ ଶରଧାରେ ମଥା ନଇଁଯାଏ ଜାଣେନା କେମିତି ପ୍ରଭୁ, ତୁମ ସହ ହେଲେ କେବେ ଦେଖା ଲିଭିଯାଏ ହୃଦୟରୁ ପାପ ସବୁ ଏବଂ ଜଳିଉଠେ ପୂଣ୍ୟର ଶିଖା ଜାଣେନା କେମିତି ପୁଣି ଆଖି…

ସମ୍ବିତ୍ ମିଶ୍ର ଅଜଣା ପଥରେ ଚାଲୁଅଛି ମୁହିଁ ମିଳୁନାହିଁ ଲକ୍ଷସ୍ଥଳ, ମରୀଚିକା ଏଠି କର୍ମପଥ ମୋର ଖୋଜୁଛି ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳ । ବାଧାବିଘ୍ନ କେତେ ଚଲାପଥେ ମୋର ଆସୁଛି ଲହଡି ନେଇ, ଝୁଣ୍ଟି ପଡି ଉଠି ପୁଣି ଚାଲୁଥାଏ ଜୀବନ ପଥଟି ଏଇ । ବାଟର କି ଦୋଷ ଚାଲି ନ ଶିଖିଲେ ଚାଲିବା…

ମୂଳ ବଙ୍ଗଳା : ରୁଦ୍ର ମୁହମ୍ମଦ ଶହି ଦୁଲ୍ଲାହ ସେଇ ଦିନଠାରୁ ମନେ ଅଛି କପାଳର ଡାହାଣ ପାଖରେ ଜନ୍ମଗତ କାଳିଜାଇ, ବାଳର ବାସ୍ନାସହ ଦେବଦାରୁ ଗଛ ଦେଇ ନଇଁ ଆସୁଥିବା ରାତି କେତେ ବିଭୋର ହୋଇପାରେ ଉଦାସ ଆଙ୍ଗୁଳିର ଗତି ସେଇ ପ୍ରଥମ ଅଭିଜ୍ଞତା ସେଇ ପ୍ରଥମ ଭ୍ରାନ୍ତି । ଅଥବା ଭୁଲ…

ସାଧନା ପଣ୍ଡା ରାତିର ତୋଫା ଜହ୍ନକୁ ଚାହିଁ ତା ଭିତରେ ଖୋଜୁଥିଲା ଆଶୋକ, ତା ମନର ମଣିଷକୁ ! ଆଖିରୁ ଥପ ଥପ ବହି ଯାଉଥିଲା ଶ୍ରାବଣର ଧାରା। କାନ୍ଧରେ କାହାର ସ୍ପର୍ଶ ଅନୁଭବ କରି ସେ ପଛକୁ ଚାହିଁଲା। ଘର ଭିତରେ ଅନ୍ଧାର,,,, ସବୁ ଅସଜଡା ଭଳି ଲାଗିଲା ଅଶୋକକୁ । ଟିକିଏ ଅନ୍ୟ ମନସ୍କ ହୋଇଗଲା…