ସ୍ବପ୍ନିଳ ସକାଳ

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସାହୁଙ୍କ ନିୟମିତ ସ୍ତମ୍ଭ

ସେଦିନ ଥିଲା ଏକ ମନୋରମ ପରିବେଶ । ରାସ୍ତା ଘାଟରେ ସେଭଳି କୈାଣସି ବିଶୃଙ୍ଖଳା ନଥିଲା । ଷ୍ଟେସନ ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ଜାଣି କିଛି ଦୂରରୁ ଟ୍ରେନର ଗତି ମନ୍ଥର ହେବା ଭଳି ପିଚ୍ଛିଳ ଗତିରେ ଗତି କରୁଥିବା ମୋ କାର୍ ମନ୍ଥର ହେଲା । ସତେଯେମିତି ମୁଁ ଅନୁଭବ କଲି ଯେ ଆମେ ଭୁଲ ଦିଗରେ ଯାଉଛୁ । ଡ୍ରାଇଭରକୁ ପଚାରିଲି, ‘ଆରେ ତମେ କାରଟିକୁ ବିପରୀତ ଦିଗକୁ କାହିଁକି ନେଇଥିଲ ? ଯଦିଓ ସେତେବେଳକୁ ସେ ଆମର ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳ ପାଇସାରିଥିଲା । ତା’ର ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ଉତ୍ତର ଥିଲା- ” ଯଦି ସେ ପାର୍ଶ୍ୱରୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତେ, ତେବେ ବହୁତ ଦୂରକୁ ଯିବାକୁ ପଡିଥାନ୍ତା । ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ କେହି କେବେ କ’ଣ ଭୁଲ ଦିଗକୁ ଯିବାକୁ ଚାହେଁ ? ନା, ଏ ଦିଗରେ ସମସ୍ତେ ଅଳ୍ପ ବହୁତ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି । ନିଜର ଉନ୍ନତି ନିମନ୍ତେ ସମସ୍ତେ ତତ୍ପର , ହୁଏତ କିଛି ବାଧା ଆସିବାକୁ ବାଧ୍ୟ । ପ୍ରାୟତଃ ସେହି ବାଧାବିଘ୍ନ ଗୁଡ଼ିକୁ ଭଲ ବା ଖରାପ ବୋଲି କହିଥାଉ । ଦ୍ରୁତ ଗତିଶୀଳ ମନକୁ ବ୍ରେକ ଦେବାକୁ ଚାହିଁଲେ ଦେଇ ହେବ , କିନ୍ତୁ ଉନ୍ନତିରେ ନୁହେଁ । ଉନ୍ନତିର ଗତି ପଥରେ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ଆପଣାଛାଏଁ ବାହାରି ଆସିଥାଏ । ଶତ୍ରୁତା ନଥାଇ ଶତ୍ରୁ ଉପୁଜି ଆସନ୍ତି । ସେ ହୁଏତ ସଂପର୍କିତ, ଆତ୍ମିକ, ରକ୍ତଗତ, ସାମାଜିକ ଯେ କେହି ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷ ହୋଇପାରନ୍ତି ।

ସେମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର ଶତ୍ରୁ ଭାବରେ ବିବେଚନା କରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ନିଜ ସ୍ଥାନରେ ଠିକ୍ ଅଛନ୍ତି କି (?) ଏଭଳି ଏକ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର କ’ଣ ହୋଇପାରେ ? ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜର ଜୀବନ ଦିଗରେ ଗତି କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଏହା ତା’ଙ୍କ ପାଇଁ କେତେ ଦୂର ଯଥାର୍ଥ ଓ ହିତକର । ଯେତେବେଳେ ଆମେ ସଠିକ୍ ରାସ୍ତାରେ ଥାଉ ଓ କେହି ଜଣେ ଯଦି ଭୁଲ ପଥରେ ପଥ ଦେଖାଏ, ସେଠାରେ କ’ଣ କରିବା ? ଏପରିକି ଆମକୁ ଭୁଲ୍ ଦିଗକୁ ଯିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରାଯାଇ ପାରେ । ତଥାପି ଆମକୁ ଟିକେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ହେବ, ମନ୍ଥର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯଦି ଆମେ ଅନୁଭବ କରିବା ଆଗ ପାର୍ଶ୍ୱରୁ ଆସିବାକୁ ଦେବା, ଯାହା କିଛି ସମୟ ପରେ ଆମେ ଆମର ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ସଫଳ ହେବା । ଆମେ ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚି ପାରିଲେ ମନଟା ଖୁସି ଖୁସି ଲାଗେ । କାହାର ପ୍ରରୋଚନାରେ ପଡ଼ି ପଥହରା ହୋଇ କଷ୍ଟ ପାଇବା ଅପେକ୍ଷା ନିଜ ବିଚାର ଧାରାରେ ପଥ ଚାଲିବା ଶ୍ରେୟସ୍କର । ଏଭଳି ଅନୁଭବ କେବଳ ବିଚାରଶୀଳ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରଯୁଜ୍ୟ ।

ଦୁନିଆଁ ଏପରି ହେବା ଉଚିତ ଯେ ଯଦି କେହି ଅନ୍ୟ କାହା ପାଖକୁ ଯାଏ । ଆମେ ପ୍ରାୟତଃ କହିଥାଉ ବା ଭାବି ନେଉ ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ଭୁଲ୍ କିମ୍ବା ଏପରି ବ୍ୟକ୍ତି ଠିକ୍ । କିନ୍ତୁ ଆମେ କିପରି ଠିକ୍ ଓ ଭୁଲର ସଂଜ୍ଞା ସ୍ଥିର କରିବାକୁ କିଏ ? କାରଣ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ପ୍ରକୃତରେ କେତେ ଖରାପ ବା ଭଲ ତାହା ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିବା ଆମମାନଙ୍କ ପକ୍ଷରେ କଷ୍ଟକର ? ଏ’ସଂପର୍କରେ ଛୋଟ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ନିଆଯାଇପାରେ । ଦିନେ ଦୁଇ ସାଙ୍ଗ ଏକ ପ୍ରେରଣାଦାୟକ ବକ୍ତାଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମକୁ ଯାଇଥିଲେ । ବକ୍ତା ତାଙ୍କ ସମାବେଶରେ ସୁଖ ପାଇବା ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ଉପାୟ ବିଷୟରେ ବୁଝାଇ କହିଥିଲେ- ଆମେ ଏହି ଜୀବନକୁ କେବଳ ଥରେ ପାଇଥାଉ । ତେଣୁ ସୀମିତ ଜୀବନକୁ କେବେ ହାତଛଡ଼ା କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଆମେ ଏପରି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ୍ ଯାହା ଆମକୁ ଆନନ୍ଦ ଦେବ । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ କଥା ଅନୁଯାୟୀ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବା ସବୁଠାରୁ ବଡ ଦୁଃଖର କାରଣ । ଗୈାତମ ବୁଦ୍ଧ କହିଥିଲେ- ” କାମନାର ବିନାଶରେ ଦୁଃଖର ବିନାଶ । ” ତେଣୁ କାମନା କରିବାର ଲୋଭ ପ୍ରତିହତ କରି ନିଜକୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାର କଳା କୈାଶଳ ପ୍ରୟୋଗ କରିବା ହିଁ ବୁଦ୍ଧିମତାର ପରିଚୟ ହୋଇଥାଏ ।

ମୁଖ୍ୟ କାରଣ ହେଉଛି ସେହି ଦୁଇଜଣ ବନ୍ଧୁ ବକ୍ତାଙ୍କ ବକ୍ତବ୍ୟ ଶୁଣି ଜଣେ ଘରକୁ ଆସି ତାଙ୍କ ପରିବାର ସଦସ୍ୟଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଯାଇ ତାଙ୍କ ପ୍ରେମିକା (ଗର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ)ଙ୍କୁ ବିବାହ କରିଥିଲେ । ଅନ୍ୟ ବନ୍ଧୁ ଜଣଙ୍କ ନିଜ ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ନିଜ ପାଖରୁ ଦୂରେଇ ଦେବାକୁ ଯାଇ ଛାଡପତ୍ର କାଗଜରେ ଦସ୍ତଖତ କରିଥିଲେ । ଉଭୟ ବକ୍ତାଙ୍କ ବକ୍ତବ୍ୟ ଅନୁଯାୟୀ ଏପରି କରିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ କାହା ପାଇଁ ଏହା ଭୁଲ ଥିଲା କି ଠିକ୍ ଥିଲା ଦୁହେଁ ଜାଣନ୍ତି । ହୁଏତ ଦୁହେଁ ନିଜ ନିଜର ସ୍ୱକୀୟ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀରେ ଏହା କରିଥିଲେ । ସେଭଳି ଆମ ଭିତରେର ଥିବା ସମ୍ପର୍କ ସହିତ ଏହା ପ୍ରାୟତଃ ଘଟିଥାଏ । ଆମେ ସାମ୍ନାରେ ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଯେତେ ଭଲପାଇବା ବା ପ୍ରେମ ଦେଇଥାଉ ନା କାହିଁକି, କିନ୍ତୁ କୈାଣସି ସ୍ଥାନରେ ସେ ଆମ ସାମ୍ନାରେ ଆସନ୍ତୁ ବା ନଆସନ୍ତୁ , ଆମ ମୂଲ୍ୟକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଟିକିଏ ଟିକିଏ ବୁଝିବା ପାଇଁ କିଛି ସମୟର ସତ୍ ଉପଯୋଗ ଯତ୍ନ ନେବା ଉଚିତ୍ ।

ଥରେ ମାତ୍ର ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଏ’ ଜୀବନ ହେଉଛି ଏକ ଯାତ୍ରା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯାତ୍ରା ପରି, କିଛି ଲୋକ ଆମ ସହିତ ସେମାନଙ୍କର ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତି ଓ କିଛି ଆଗାମୀ ପର୍ଯ୍ୟାୟରେ ସାକ୍ଷାତ୍ ଜାରି ରଖନ୍ତି । କିଛି ଦୂରତା ପରେ, ଆମ ସହିତ କେବଳ ଅଳ୍ପ ଲୋକ ଥାଆନ୍ତି । ମିସ୍ କରୁଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତି ଏକ କାହାଣୀ ସହିତ ସ୍ମୃତି ଛାଡିଥାନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ସାଥୀ ଆମ ସହିତ ସମାନ ଭାବରେ ସଂଯୋଗ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଏକଥା ସତ କିଛି ଆମେ ପସନ୍ଦ କରୁଛେ, କିଛି ନାପସନ୍ଦ କରୁଛେ । ଠିକ୍ ସେହିଭଳି ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆମକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ଓ ନାପସନ୍ଦ କରନ୍ତି । ଆମ ଯାତ୍ରା ସହିତ ପାଦ ମିଳାଇ ଚାଲିବା ସେ ଆମ ପାଇଁ ଭୁଲ ହୋଇ ପାରନ୍ତି, କିମ୍ବା ଆମେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଭୁଲ୍ ହେବା ତାହା ତାଙ୍କ ବିଚାର ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ ।

କେତେବେଳେ ଏହା ଘଟେ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଏହା କେବେ ଶେଷ ହେବ କିମ୍ବା ସେଠାରେ ରହୁଥିବା ଲୋକଙ୍କ ମାର୍ଗ ଆମଠାରୁ କମ୍ ଅଲଗା ହେବ, ଆମକୁ ଆରମ୍ଭରୁ ଏଭଳି ପରିସ୍ଥିତି ପାଇଁ ନିଜକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ନଚେତ୍ ନିଖୋଜର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଆମ ଯାତ୍ରାକୁ ବହୁତ କଷ୍ଟ ଦାୟକ କରିବ, ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ କରି ପକାଇବ । ତେଣୁ ଭାର ବହନର ଲଗେଜ୍ କମ୍ ରଖିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯାତ୍ରାରେ, ପରାମର୍ଶ ଦିଆଯାଇଛି, ସମାନ ଭାବରେ, ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ, ଆଶା ଓ ଇଚ୍ଛାକୁ କମ୍ ରଖିବା ଉଚିତ୍ । ମୁଁ କୈାଣସି ସ୍ଥାନରେ ଶୋଇଥିଲି, ‘ଜୀବନ ସେଠାରେ ଅଛି, ଅର୍ଥାତ୍ ଏହା ଭଗ୍ନାବଶେଷ କୁଟୀର ବା ରାଜପ୍ରାସାଦ ହୋଇପାରେ । ପ୍ରଥମେ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ଏତେ ଗମ୍ଭୀର ଭାବରେ ବୁଝି ପାରି ନଥିଲି । କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଲାଗୁଛି ଯେ ଏହି ବାକ୍ୟ ଶହେ ଶତକଡା ସତ । ଆମେ ଅସୁବିଧାକୁ ଆମ ସାମ୍ନାରେ ଏକ ଭାର ବହନ ଭାବରେ ନିଜେ ଯେମିତିକି ସାଇତି ରଖିଛେ ।

କହିବାକୁ ଗଲେ ଆମେ ଯେତେବେଳେ ସିଲାବସ୍ ଓ ବିଷୟ ସୂଚୀ ତାଲିକା ବିଷୟରେ ଜାଣିନେ, ତେବେ ପରୀକ୍ଷା ବିଷୟରେ କ’ଣ ଭୟଭୀତ ହେବା ? ନା, ବରଂ ଏପରି ଅପରିବର୍ତ୍ତିତ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଆମେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ ସହିତ ପରୀକ୍ଷା କେନ୍ଦ୍ରକୁ ଯିବା ଓ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଅତି ବୁଦ୍ଧିମାନ ସହକାରେ ଓ ସହଜରେ ଦେବା ଉଚିତ୍ । ଏହା ଏପରି ଏକ ପରୀକ୍ଷା, ଯେଉଁଥିରେ ପାସ୍ କରିବା କିମ୍ବା ଯୋଗ୍ୟତା ଆସିବା ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ନୁହେଁ, ବରଂ ସମସ୍ୟାକୁ ସାମ୍ନା କରିବା । ପରୀକ୍ଷା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଆମେ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଯାହା ଦ୍ବାରା ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରଶ୍ନ ପେପରର ସରଳ ସମାଧାନ କରିହେବ । ଫଳାଫଳ ଯାହା ହେଉନା କାହିଁକି, ଏହା ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଯେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ଆମ ସମସ୍ୟାକୁ ସରଳୀକରଣ କରିବାରେ ସହାୟକ ହେବ ଓ ନିଜ ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚାଇ ଦେବ । କେବଳ ଥରେ ସୀମିତ ଜୀବନ ଯାତ୍ରା ଭିତରେ ଜୀବନ ରୂପକ ପାଣି ଫୋଟକା କେତେବେଳେ ମିଳେଇ ଯିବ ।

ବିଗତ ବର୍ଷର ସମୟ ଯେ ଆମ ସହିତ ବହୁତ କିଛି ଲୁଚକାଳି ଖେଳିଛି । ଅନେକ ସୁଖ/ ଦୁଃଖ ଭିତରେ ଆମେ ଆମର ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ବନ୍ଧୁ ଓ ଆତ୍ମୀୟ ମାନଙ୍କ ସହିତ ଜୀବନର କେତେକାଂଶକୁ ବାଣ୍ଟିଛେ, ଦୁଃଖ କହିଛେ, ସମୟ ଅମାପ ଦୁଃଖ ଦେଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ହାରିଯାଇନେ, ବରଂ ବଞ୍ଚି ରହିବାର ଅନେକ ପ୍ରେରଣା ପାଇଛେ । କିନ୍ତୁ ହାରିଯିବା ପରେ ସବୁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରି ଜୀବନକୁ ଅଭିଶାପ ଦେବା ଆରମ୍ଭ କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି କ’ଣ ପାଏ ? ପୁରୁଣା ଜୀବନକୁ ସମାଧି ଦେଇ ଏକ ନୂତନ ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ, କେବଳ ଅତୀତଠାରୁ ଦୂରେଇ ଭବିଷ୍ୟତ ଆଡକୁ ଦେଖନ୍ତୁ । କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର ଉପରେ ଦୃଷ୍ଟି ଦିଅନ୍ତୁ, ନୂତନ ତାରିଖ ଗୁଡ଼ିକ ହେଉଛି ନୂଆ ଆଶା । କିନ୍ତୁ ନୂଆ ବର୍ଷ ପ୍ରକୃତରେ କିଛି ବିଶେଷ ଅଟେ କି ?

ବାସ୍ତବରେ, ଏସବୁ ଆମ ଭିତରେ ଘଟେ, ଯାହା ଆମେ ଜୀବନରେ କରିଛେ । ପ୍ରତିବର୍ଷ ଅନୁଭବର ଗ୍ରାଫ୍ ଉପରକୁ ଓ ତଳକୁ ଯାଇଥାଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଜୀବନହୀନତା ପାଇଁ ସମୟ କେବେ ସ୍ଥିର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, ଯାହା କେବଳ କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର ଦିନ, ମାସ ଓ ବର୍ଷ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେତୁ ବନ୍ଦ ହୁଏ ନାହିଁ । ସମାନ ଚିନ୍ତା କରିବା ଏବଂ ଆମ ଭଳି ସମାନ ଅନୁଭବ କରିବା ଭଳି ହୃଦୟ ଏପରି ପ୍ରହାର ଜାରି ରଖିବ । ବର୍ଷ ବଦଳାଇବା ଅର୍ଥ ହେଉଛି ଆମକୁ କେବଳ ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଉତ୍ତମ ଫଳାଫଳ ଚିନ୍ତା କର, ବିବେକ ରୂପକ ପୁସ୍ତକକୁ ପ୍ରେମ କର, ଦୁଃଖ କର, ସୁଖକୁ ମଧ୍ୟ ପାଳନ କର ।

ଏହା କେବଳ ସ୍ମୁତି ପଟରେ ଜମା ହୋଇନଥାଏ । ଯାହା ଆମେ ବିଭିନ୍ନ ସମୟରେ ଏପରି କିଛି କରିଥାଉ । ତା’ପରେ ତାରିଖର ଏହି ପାର୍ଶ୍ୱରେ ନା ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ୱରେ ? ତିନିଶହ ପଞ୍ଚଷଠି ଦିବସ କଣ୍ଟ ଦେଇ ଆସିଥିବା ବର୍ଷ ବଦଳିଯାଏ, ହେଲେ ଅସରନ୍ତି ସ୍ମୁତି ସବୁ ଛାଡ଼ି ଦେଇଯାଏ ? ବାସ୍ତବରେ, ନୂତନ ବର୍ଷକୁ ସ୍ୱାଗତ କରିବାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ଏକ ନୂତନ ଚେତନା, ନୂତନ ଶକ୍ତି, ଏକ ନୂତନ ଆତ୍ମା, ଏକ ନୂତନ ସଂକଳ୍ପ, ଏକ ନୂତନ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ, କିଛି ନୂତନ କରିବାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା, ଯାହା ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କରାଯାଇ ପାରିନାହିଁ । ବିଦାୟୀ ବର୍ଷ କିଛି ତିକ୍ତ କଥା ଛାଡିବାର ଅନୁଭବ ସହିତ ନୂତନ ପଥ ଚାଲିବାକୁ ମାର୍ଗ ଦର୍ଶାଇ ଥାଏ । କେବଳ ଏହା କରିବା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ନୂତନ ବର୍ଷକୁ ପ୍ରକୃତ ଅର୍ଥରେ ସ୍ୱାଗତ କରିପାରିବା । ନୂତନ ବର୍ଷର ମୌଳିକ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଉଛି ଆମର ନିଷ୍କ୍ରିୟତାକୁ ଭାଙ୍ଗିବା ଏବଂ ସକ୍ରିୟ ହୋଇ ନିଜକୁ ଗତିଶୀଳ କରିବା ।

ନୂତନ ସମୟ ଆମର ଏକୀଭୂତ ଗର୍ବ ଅହଂକାରକୁ ବିଲୋପ କରିବା ସହିତ ମନକୁ ଏକ ନୂତନ ରଙ୍ଗରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରେ , ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆମର ଅନ୍ତର୍ନିହିତ ଶକ୍ତି ଏହାର କାର୍ଯ୍ୟରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶକ୍ତି ସହିତ ବ୍ୟବହାର ହୋଇପାରିବ । ଜନ୍ମ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁ ହେତୁ ଯଦି ତୁମର ନିଜ ଭିତରେ ସ୍ଥାୟୀ ନୂତନ ଶକ୍ତି ନାହିଁ, ତେବେ ତୁମେ ବୁଝିବା ଉଚିତ ଯେ ତୁମକୁ ନୂଆ ବର୍ଷକୁ ଏହିପରି ପାଳନ କରିବାକୁ ପଡିବ । ନୂତନର ଅର୍ଥ ହେଉଛି – ସବୁକିଛି ନୂଆ (ନୂତନ) ଅଟେ, ଯେପରି ଏକ ସାପ ତା’ର ଅଳିଆକୁ (କାତି ଛଡ଼ାଇ) ଛାଡ଼ି ଏକ ନୂଆ ଆବରଣ ପିନ୍ଧେ, ସେହିଭଳି ନୂଆ ବର୍ଷରେ, ଆମେ ଆମର ମୂଳ ମାନସିକତା ଛାଡ଼ି ଏକ ନୂତନ ମାନସିକତା ଗ୍ରହଣ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ହୋଲିର ପର୍ବ ଭଳି, ଏହି ନୂତନ ବର୍ଷକୁ ବହୁତ ଭଲ ରଙ୍ଗରେ ପ୍ରକାଶ କରିଥାନ୍ତି । ହୋଲି ବାହାନରେ ଲୋକମାନେ ନିଜ ଘରର ଅଳିଆ ଆବର୍ଜ୍ଜନା ଫିଙ୍ଗିଥାନ୍ତି । ଯେଭଳି ପୁରାତନ ଅବ୍ୟବହୃତ ଜିନିଷ ସବୁ ହଟେଇ ସେହି ଶୂନ୍ୟ ସ୍ଥାନରେ ନୂତନ ବସ୍ତୁ ସଜ୍ଜିତ କରି ରଖିବା ଦ୍ଵାରା ସ୍ଥାନର ଶ୍ରୀବୃଦ୍ଧି ଘଟିଥାଏ । ସେହିଭଳି ମନ୍ଦ ଅଭ୍ୟାସ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟଗୁଡିକୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ଉତ୍ତମ ବ୍ୟବହାର ଦ୍ଵାରା ସକଳଙ୍କ ମନ ହରଣ କଲେ ଜୀବନ ଅମୃତମୟ ପାଲଟି ଯାଏ । ଜନମାନସରେ ସାଧାରଣରୁ ଅସାଧାରଣ ପାଲଟି ଯାଉଥିବା ମାନବ ମାନବରୁ ଦେବତାରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ହୋଇଯାଏ । ତେଣୁ ଆମକୁ ଆଉ ଏକ ନୂତନ ସ୍ୱପ୍ନ-ପ୍ରୟାସୀ ବର୍ଣ୍ଣିଳ ସକାଳ-୦୨୩ ସନ୍ଧାନରେ ଆଗକୁ ଆଗେଇବାକୁ ହେବ ! କାରଣ ” ଆଗରେ ପଡ଼ିଛି ପଥ ବହୁଦୂର, ଆହୁରି କେତେଯେ ବାକି/ ଚାଲିବି ଚାଲିବି ନପଡ଼ି ବି ଥକି, ବୁଜିବା ଆଗରୁ ଆଖି ।”
ବାସ୍ତବରେ ଏହା ହେଉ ନୂତନ ବର୍ଷ ନୂଆ ସକାଳର ଶୁଭେଚ୍ଛା ‌। ନୂତନ ସକାଳର ପୁଷ୍ପ ବିଛାଡିତ ସମ୍ଭାବନାର ସ୍ୱପ୍ନ । “ବସୁଧୈବ କୁଟୁମ୍ବ କମ୍ ” ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ମୈତ୍ରୀ, ବୈଭବ ସ୍ୱପ୍ନ-ପ୍ରୟାସୀ ଭାବ…!!!

 ଅଧ୍ୟକ୍ଷ, ମହାନଦୀବିହାର ମହିଳା ସ୍ନାତକ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ , କଟକ -୪
      ଦୂରଭାଷ : ୯୦୪୦  ୧୫୧୪ ୭୫
      Email: Laxmansahoo9040@gmail.com