ଯଦି କେବେ ନାରୀ ହୋଇଯିବି
ରାଜେଂଦ୍ର କିଶୋର ପଂଡା
ସୁନା ଖଡ଼ିକାରେ ଲହୁଣୀ ଲାଗିବ
ମନରେ ଅୟୁତ ଡେଣା
ସବୁ ଫୁଲ ସବୁ ଫେଣାରୁ ଠୁଳେଇ
ଓଠୁ ହୃଦୁ ମହୁକଣା
ମୟୂର ପୁଚ୍ଛର ବେହରଣ ନେବି
ସରୁ ମୃଣାଳର କାଚ
ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ସବୁ ଜୀଆଁଇ ଜୀଆଁଇ
ହେଉଥିବି ନାଚନାଚ
ଦୂରୁ ବହୁଦୂରୁ ଅଜଣା ଶିଖର
ସିଦ୍ଧ ମହାପୁରୁଷକୁ
ଉତାରି ଆଣିବି ମାଟି ଓ ଆକାଶ
ଗୋଳାଇ ମଂତୁରିବାକୁ
ଓଢ଼ଣା ଟାଣିବି ପୁଣି ଖୋଲିଦେବି
ଛାତିକି ଛାଟିବି ବେଣୀ
ମେଲାଣି ବେଳକୁ ଦେଖାଇଦେବି ମୋ’
ଆଡ଼ଚାହାଣିର ଠାଣି
ନାଗଫେଣୀ ଦେହେ ଘଷି ହୋଇଯିବି
ଛାଇକି ମାରିବି ନାତ
ସିଂହଛୁଆକୁ ମୁଁ କ୍ଷୀରପାନ ଦେବି
ମୃଗୁଣୀକୁ ଦେବି ନେତ୍ର
ପଥର ଉପରେ ପାଣିଗାର କାଟି
ଖୋଦିଯିବି ମୋର ନାଆଁ
ମହାକାଂତାରରେ ବଣା ବାଟୋଇକୁ
ମିଳିଯିବ ‘ପ୍ରୀତି’ – ଗାଆଁ
ମନ୍ମନ ଧ୍ୱନିରେ ପୂର୍ଣ କରିଦେବି
ଏ ସକଳ ଚରାଚର
ମୀରା ପରି ଏଣେ ଖୋଜି ହେଉଥିବି
କାହିଁ ସେଇ ଗିରିଧର
ତିଳତିଳ କରି ବାଂଟିଦେବି ମୋର
ତିଳୋତ୍ତମା ରୂପଗୁଣ
କାମିନୀ ଭିତରେ ମୋହିନୀ, ମୋହିନୀ
ଭିତରେ ଯୋଗିନୀପଣ
ଠାକୁରଂକୁ ନେଇ ସାଜିବି ଜଗତ
ନିରୁତା ଶୋଭାର ଶିରୀ
କଷଣ ଦୂଷଣ ପୋଛି, ସମଭାଗେ
ନୀଳ କିରଣରେ ଭରି ।
