ସହରୀ ଭୋଜି

ଶ୍ରୀମାନ ସର୍ବଗିଳାଙ୍କ ଲଘୁକଥା

ଗିରିଆ, ଶିରିଆ ଏକା ଗାଁର ଦୁଇସାଙ୍ଗ ହେଲେବି ଶିରିଆ ସହରରେ ରହି ସରକାରୀ ଅଫିସର ହେବାଦିନରୁ ଶ୍ରୀଧର ବାବୁ ସମ୍ବୋଧିତ ହେଲେ । ମାତ୍ର ଗିରିଆ ଗାଁ ରେ ରହି ଚାଷ ବାସ କଲାରୁ ଗିରିଧାରୀ ଡାକ ଶୁଣିବା ସମ୍ଭବ ହେଲାନାହିଁ । ଶ୍ରୀଧର ବାବୁ ଯେବେ ଗାଁକୁ ଆସୁଥିଲେ ଗିରିଆ ଘରେ ଏକାଠି ଖାଇବା, ଶୋଇବାଠାରୁ ଗାଁ ନଈରେ ନିତ୍ୟକର୍ମକରି ଫେରୁଥିଲେ । ଗିରିଆ ସ୍ତ୍ରୀ ରେବତୀ ଭାଉଜ ହାତରୁ ପଖାଳ ସାଥୀରେ ସୁଆଦିଆ ସାଗଭଜା, ମାଛ ବେସର, ବଡିଚୁରା, ଚଟଣୀ ତାଙ୍କୁ ଭାରି ଭଲଲାଗେ। ଦିନେ ଅଚାନକ ଶ୍ରୀଧର ବାବୁ ଗାଡିଧରି ଆସି ଗୋଟାଏ ଦାମୀ ସୁନ୍ଦର ନିମନ୍ତ୍ରଣପତ୍ର ଗିରିଆ ହାତକୁ ବଢ଼େଇ ସପରିବାରେ ତାଙ୍କ ଝିଅ ବାହାଘରକୁ ଯାଇ ଭୋଜିଖାଇ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେବାକୁ ଅନୁରୋଧ କରିଗଲେ । ଏତେ ଦିନର ଏକା ଆତ୍ମାପରି ଏକାଠି ଚଳି, ପଢି ବଢ଼ିଆସିଥିବା ସାଙ୍ଗର ଅନୁରୋଧ ଏଡେଇ ନପାରି ବାହାଘରଦିନ ପିଲାଛୁଆ ଧରି ସକାଳୁ ବାହାରିପଡିଲେ ଗିରିଧାରୀ । ସକାଳେ ଘରେ ଯାହା ପଖାଳ ଖିଆ ହୋଇଥିଲା । ଭୁବନେଶ୍ୱର ବନ୍ଧୁଙ୍କ ବଡ଼କୋଠା ପାଖରେ ଦିନ ତିନିଟାରେ ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭାରି ଭୋକ ଲାଗିଲାଣି । ହେଲେ ଇଏ କଣ ? ବାହାଘର, ଅଥଚ ଗେଟରେ ଏଡ଼େବଡ଼ ତାଲା ! ଏଇ ସହରିଆ ତାଲା.. ଗେଟରେ ଯେମିତି ଝୁଲି ଝୁଲି କହୁଥିଲ। ଆରେ ଗାଉଁଲି, ଗେଟ ଆଉଟ.. ଶୀଘ୍ର ଏଠୁ ପଳା । ବିଚରା ଗିରିଆ ମଡର୍ଣ୍ଣ ଯୁଗରେ ସ୍ମାର୍ଟଫୋନ ନଥିଲେ ବି ନିଜ ବାରଶହ ଟଙ୍କିଆ ଟିପାଫୋନରେ ଶିରିଆ ସାଙ୍ଗେ କଥାହୋଇ ଜାଣିଲେ ସମସ୍ତେ ବାହାଘରପାଇଁ ବୁକିଂ ହୋଟେଲ ମଣ୍ଡପରେ ଅଛନ୍ତି । ବିଚରା ଅଟୋଭଡା ତା ଘରକୁ ତିନିଶହ ତୁଟେଇ ଥିଲେବି ଆଉ ପାଞ୍ଚଶହ ଅଧିକଦେଇ ଚନ୍ଦ୍ରଶେଖରପୁର ରୁ ପୁଣି ସହୀଦନଗର ମଣ୍ଡପ ହୋଟେଲକୁ ଗଲେ । ସାଙ୍ଗ ଶ୍ରୀଧର ଓ ପତ୍ନୀ ସୁରମା ଦେବୀ ଧାଇଁଆସି ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ପାଛୋଟିନେଲେ । କହିଲେ.. ଆଗ ଜଳାଯୋଗ କାମ ସାରନ୍ତୁ, ପରେ କଥାହେବା । ରେବ ଭାଉଜ ଖାଇଲା ପିଇଲା ଘର ଝୁଅ । ଦିନକୁ ଚାରି ବକତ ପଖାଳ, ରୁଟି, ପରଟା, ଚୁଡା, ମୁଢି ଇତ୍ୟାଦି ନଖାଇଲେ ପେଟପୂରେନି । ଭୋକରେ ପିଲାଙ୍କୁନେଇ ଧାଇଁଗଲେ ଜଳାଯୋଗ ଜାଗାକୁ । ଭାବିଥିଲେ ଖରାବେଳିଆ ଓଜନିଆ ଭୋଜନ ପେଟଭରି ଖାଇବେ । ହେଲେ ଇଏ କଣ? କଳା, ହଳଦିଆ, ପାଣି କାଗଜ ଗିଲାସରେ ପିଇବାକୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ତା’ ଛଡା ପୋଷେ ଲେଖା ଚା କୁ ଟିକି କାଗଜ କପରେ ଯାଚୁଥିବା ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ଏଠି ଜଳାଯୋଗବୋଲି ଏଡ଼େ ଏଡ଼େ ଅକ୍ଷରରେ ଲେଖାଦେଖି ତାଙ୍କ ହଂସା ଉଡ଼ିଗଲା ।  ଥଣ୍ଡା ପିଇବାକୁ ରେବ ଭାଉଜଙ୍କୁ ଜମା ଭଲଲାଗେନି । ପାଟି ଝିମିଝିମି ହୋଇଯାଏ.. ବାନ୍ତି ଦେଖାଏ । ଖରାରେ ଦେଢ଼ଶହ କିଲୋମିଟର ଆସି ପେଟଗରମକୁ ଭୋକରେ ନିଆଁ ଜଳୁଛି । ରାଗି ପାଚି ଉଚ୍ଛନ୍ନହେଇ ପତିଦେବଙ୍କୁ ଗାରୁ ଗାରୁହେଇ କହିଲେ ପିଲାଦିଟା ଓ ତାଙ୍କପାଇଁ ଶୀଘ୍ର ହୋଟେଲ ଦେଖ । ସହରିଆ ବାଟଘାଟ ଅଜଣା ।ହୋଟେଲ ଉଣ୍ଡାଳି ନପାଇ ବାରଟା ବିସ୍କୁଟ ପ୍ୟାକେଟ ଧରି ପତ୍ନୀକି ଦେବାରୁ ଗୋଟେ ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ଚେୟାର ଭିଡିଆଣି ବସି ନିଜେ ଛ ପ୍ୟାକେଟ ଚୋବେଇ ବାକି ଦି ‘ଦି ‘ପ୍ୟାକେଟ ଦୁଇ ପିଲା ଓ ପତିଙ୍କୁ ଦେଲେ । ତାଙ୍କୁ ଲାଗୁଥିଲା ଏଇ ଖାଇବା ଯେମିତି ହାତୀକି ହୋମିପାଥି ପରି ।  ଆଗରୁ ସହର, ବଡ଼କୋଠା, ଏମିତି ଗେଟସଜା ଦେଖିନଥିବାରୁ ଉପରକୁ ଅନେଇ ସିଏ ବୁଲିବା ଦେଖି ଗିରିଆଭାଇ କହିଲେ ହେଇ ! ଏମିତି କଣ ଅନାଉଛ ? ପତ୍ନୀ କହିଲେ ମେତେ କଣ ଓଲି ଭାବୁଛ ନା କଣ? ତେମେ ବଇଥା। ମୁଁ ଆଇଛି ମାନେ କଣ କୋଉଠି ହଉଛି ଦେଖିବି । ସମସ୍ତଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ଚିହ୍ନା ପରିଚୟହେବି।  ଆଗ ଗଲେ ଶିରିଆ ଝୁଅକୁ ଖୋଜିବାକୁ । ହୋଟେଲ ଭିତରେ ସବୁ ରୁମ ଦରଜା ଖୋଲି ଶେଷକୁ ଗୋଟେଘରେ ସେ ବସିଥିବାର ପାଇଗଲେ।  ଝିଅର ସାଙ୍ଗମାନେ ତାକୁ ଘେରିଛନ୍ତି । ଗୋଟେ ପୁଅପିଲା ତାକୁ ସଜକରୁଛି । ଧସେଇପଶି କହିଲା ଆଲୋ ଝିଅ ! ତୁ ଏଇଠି ବସି ସଜହଉଛୁ । ମୁଁ କେତେଆଡ଼େ ଖୋଜିଲାଣି । କେଡେ ସୁନ୍ଦର ସଜହଉଛୁ ତ। ଯିଏ ସଜାଉଛି.. ସିଏ କଣ ତୋ ଭାଇ ? ଝିଅ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହ ସିଏ ବି ଫେଂଁ ଫେଂଁ ହେଇ ହସି କହିଲା.. ନାଇଁ ମାଉସୀ,.. ସେ ଜଣେ ବିଉଟିସିଆନ । ପାର୍ଲରରୁ ଆସିଛନ୍ତି । ସଜେଇଲେ ଆଠ ହଜାରେ ଟଙ୍କା ନିଅନ୍ତି । ଆଠହଜାର ଶୁଣି କାଠହେଇ ଆଁ ଟା କରି ଅନେଇଁ ପଳେଇଆସି ଥକ୍କାହେଇ ବସିଗଲେ ।

ଏତେଦିନରେ ସେ ପୂରା ଦେଢ଼ହଜାରେ ଟଙ୍କାରେ ଚକମକିଆ ଶାଢ଼ୀ କୁଞ୍ଚକରି ପିନ୍ଧି ଭାବୁଥାନ୍ତି ବୋଧେ ସମସ୍ତଙ୍କଠୁ ଦାମିକିଆ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିଛନ୍ତି। ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଜଣେ ଭଦ୍ରମହିଳା ନାଲି ଓଠରେ ଆଖିରେ କଳା ଚଷମା ପିନ୍ଧି ବସିଥିଲେ ।  ରେବ ଭାଉଜ ତାଙ୍କ ଶାଢ଼ିକି ଅନେଇଁ ପାଖକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲେ.. ଆଲୋ ଭଉଣୀ ! ତେମେ ଯୋଉ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିଛ.. କେଇଯେ ଟଙ୍କାରେ କିଣିଛ ? ସେ ହସକୁ ଚାପି କହିଲେ ବାରହଜାର ପାଞ୍ଚଶହ । ଏତକଶୁଣି ଧାଇଁଆସି ସ୍ୱାମୀକି କହିଲେ.. ଜାଣିଛ ? ସହରିଆ ଭାରି ମିଛୁଆ, ଠକ ।  ଗିରିଆ ପଚାରିଲେ କେମିତି? କହିଲେ.. ଦେଖୁନ.. ତମ ଅଗରେ ଯୋଉ ମାଇପିଟା ବସିଛି , କହୁଛି ତା ଶାଢ଼ୀ କୁଆଡେ ବାରହଜାରେ ପାଁ ଶହ । ଏତେ ଦାମରେ ଶାଢ଼ୀ କୋଉଠି ଥାଏ ? କାହିଁ ମୋ କାନ ଉଠିଲାଦିନୁ ମୁଁ ତ ଶୁଣିନି । ଆଉଗୋଟେ କଥା ଜାଣିଛ ? ତମ ସାଙ୍ଗ ଶିରିଆ.. ଭାରି ସରଳିଆ ବୋକା । ସମସ୍ତେ ତାକୁ ଠକିନେଉଥିବେ।  ଆଲୋ ତା ଝୁଅକୁ ଗୋଟେପୁଅ ଶୁଅଁ, ପାଉଣ୍ଡର ନଗେଇ ସଜକରୁଛି । ସିଏ କୋଉ ପାଲର ଵାଲା ତାକୁ ପାଲରେ ପକେଇ ତା ଠୁ ଆଠହଜାରଟଙ୍କା ନବ କହୁଛି ।  ପାଖରେ ଥିବା ଜଣେ ଏ କଥା ଶୁଣି ହସି ମୁହଁରେ ହାତଦେଇ ପଳେଇଲେ । ଗିରିଆ କହିଲେ.. ତମକୁପରା ମନାକଲି କାହାସହ କଥାହୁଅନି । ଏଇଠି ଚୁପହେଇ ବସ । କହିଲା.. କାହିଁକି ବା ? ମୁଁ ଟିକେ ଚିହ୍ନା ହୁଏ । ଛ ‘ଟା ଚେୟାର ଛାଡି ଆଉଜଣେ ମହିଳାଙ୍କ ପାଖରେ ବସି ପଚାରିଲେ.. ତମ ଘର କୋଉଠି ? ସେ ୟାଙ୍କୁ ଚାହିଁ ମୁରୁକିହସି କହିଲେ. ବରମୁଣ୍ଡା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରେବ ଭାଉଜ କହିଲେ.. ତେମେ ଆମ କନକ ସାଙ୍ଗରେ ଦେଖାହୁଅ ? ମହିଳାଜଣକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟହୋଇ ପଚାରିଲେ.. କୋଉ କନକ ? ରେବଭାଉଜ କହିଲେ ସେଇବା ଆମ ଗାଁ ନଟ ମଉସା ଝୁଅ କନକ .. ବରମୁଣ୍ଡାରେ ବାହାହେଇଛି ।  ତା ଜୋଇଁ ଚାକିରୀ କରୁଛି । ତା’ର ମଟରସାଇକଲ ଅଛି । ତା ‘ଶଶୁର ଚନ୍ଦା ଗୋରା ଡେଙ୍ଗାହେଇ ଦେଖିବାକୁ । ତାକୁ ଦେଖାହେଇ କହିବ.. ତମ ଗାଁ ରେବ ନାନୀ ତମକୁ ବହୁତ ବହୁତ କହିବାକୁ କହିଛି । ହେଲା , ମନେକରି କହିବ।  ବିଚରା ଭଦ୍ରମହିଳା ହସି ହଉ କହିଦେବି କହି ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ଉଠିଗଲେ।

ରାତି ଆଠଟା ବାଜିଲା ।  ଭୋଜିଖିଆ ଆରମ୍ଭ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ରିଆ ଗୋଟେ ଖାମରେ ହଜାରେ ଟଙ୍କା ପୂରେଇ ପତ୍ନୀକି ଦେଲେ ଶିରିଆ ଝିଅ ହାତରେ ଦେବାକୁ । ରେବଭାଉଜ ଟଙ୍କାଦେଇ ଆସି ଦେଖିଲେ ଲୋକଗୁଡା କାଗଜଥାଳି ଧରି ଠିଆହୋଇ ଖାଇବାକୁ ମାଗୁଛନ୍ତି । ରେବଭାଉଜ ଗିରିଆ ଭାଇକୁ ପଚାରୁଥାଏ… ଆମ ଶିରିଆ ଏମାନଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଡାକିଛି ନା ମାଗିଖାଇବାକୁ ଆଇଛନ୍ତି ? ଲାଇନିରେ ବସିଗଲେ ସିଏ ବଳେ ବଢ଼ିକି ଯାଚିକି ଦିଅନ୍ତେନି ? ଆଉ ସମ୍ଭାଳିନପାରି ଜବର ପାଟିରେ କହିଲା… ତେମେସବୁ ଆମ ଶିରିଆଝୁଅ ବାହାଘରେ ଏମିତି ଠେଲା ପେଲାହେଇ ମାଗନ୍ତା ପରି କଣ ମାଗୁଛ ? ବସିଯାଅ।  ମୁଁ ବାଢ଼ିକି ଦେବି। ଏଡ଼େ ବଡ ପାଟିରେ ଏମିତିକଥା ଶୁଣି ଲୋକଗୁଡ଼ା କାବାହେଇ ତାଙ୍କୁ ଅନେଇଁ ଜୋରେ ହସିଲେ । ପରେ ରେବଭାଉଜ ଜାଣିଲେ ଏଇଟା କଣ ବଫେ.. ମାନେ ଠିଆରେ ଠିଆରେ ଖିଆପିଆ। ତାଙ୍କୁତ ଭୋକ ଜୋର । କାଗଜଥାଳିଟେ ଧରି ମାଡିଗଲେ ଭିତରକୁ । କ୍ୟାଟେରିଙ୍ଗ ଵାଲା ତା ‘ ପିଲାଙ୍କୁ ଠିଆକରେଇ ଯୋଉ ଛୋଟ ଚାମଚରେ ଅନ୍ନ, ଡାଲି, ମସୃମ, ପନିର, ଚିକିନ, ମଟନ ଇତ୍ୟାଦି ଦେଉଥାନ୍ତି, ସେ ଚାମଚ ଦେଖି ରେବଭାଉଜ ରାଗିଗଲେ । କହିଲେ.. ହଇରେ ପିଲେ! ତମକୁ କଣ ପରଷିବାକୁ ଡଙ୍କା ମିଳିଲାନି ? ଯୋଉଥିରେ ଦଉଚ.. ମୁଠେ ଭାତ ପୋଷେ ତରକାରୀ ତ ଧରୁନି କି କାହା ପେଟ ପୂରୁନି । ତମର ଯେବେ ଡଙ୍କା ନାହିଁ, କହିଲନି ଆମ ଶିରିଆକୁ । ସେ ମେତେ କହିଥେଲେ ମୁଁ କୋଡିଏଟା ଡଙ୍କା ତିଆରିକରି ଘିନି ଆଇଥାନ୍ତି।  ନଡ଼ିଆ ସଢ଼େଇରେ ବାଉଁଶ ବତାର ବେଣ୍ଟ ନଗେଇ ତମକୁ ଧରେଇଦେଇଥାନ୍ତି । ଦି ଡଙ୍କା ଭାତ କୁଢେଇଦେଲେ ପେଟ ପୂରିଯାଇଥାନ୍ତା । ଏମିତିକଥା ଶୁଣି ଲାଇନିରେ ଠିଆହୋଇଥିବା ଭଦ୍ରଲୋକ, ମହିଳା, ପୁଅ ଝିଅ ସମସ୍ତେ ଠୋ ଠୋ ହସି ହସି କାଶିପକେଇଲେ । କାଶି କାଶି କାହା ଗଳାରେ ବି ଲାଗିଲା । ରେବ କିଛିନଶୁଣି କାହାକୁ ନଚାହିଁ ପିଲାଙ୍କ ହାତରୁ ଚାମଚ ଛଡେଇ ନିଜ ହାତରେ ଥାଳି ଭର୍ତ୍ତିକରି କୁଢେଇ ପେଟେ ଖାଇ ଆସି ଦି ଟା ଚେୟାର ଭିଡି ଗୋଡଥୋଇ ବସିଗଲେ ।
ଏମିତି କୀର୍ତ୍ତିକାଣ୍ଡ ଦେଖି ଲାଜରେ ଗିରିଆଭାଇ ରାତି ନପାହୁଣୁ ପିଲାଙ୍କୁ ଡାକି କହୁଥିଲେ… ଢ଼େରେ ହେଇଗଲା ସହରିଆ ବାହାଘର ଦେଖା ଆଉ ଭଦ୍ରାମି ଠିଆ ଖିଆ । ଏଥର ଆମ ଗାଁକୁ ଫେରିଚାଲ… ।