କବିତା:ପ୍ରେମିକ

ଦିପୁନ୍ ପୁହାଣ
ଶେଷକୁ
ମୁଁ ତା’ର ନାଁ ଦେଲି ‘ନଦୀ’,

ସେ ଖାଲି ଅଳପ ହସିଲା
ଓ ବୋଧ ଦିଆ କୁନି ଶିଶୁଟି ପରି
ବହିଗଲା ମୋ ଅନୁର୍ବର ଭୂମିଖଣ୍ଡ ଉପରେ..

ଆରମ୍ଭରୁ ମୁଁ ତାକୁ ‘ଜହ୍ନ’ ବୋଲି ଡାକିଥିଲି,
ଅତୁଟ ସ୍ନେହରେ..

ସେତେବେଳେ ସେ ସତେଜ ଦିଶୁଥିଲା,
ତା’ ଦେହଯାକ ଭରିଥିଲା ଅତରର ବାସ
ତା’ ହସରୁ , ତା’ ଆଖିରୁ, ତା’ ଓଠରୁ ଓ ଉଚ୍ଚା କପାଳରୁ ଗୋଟାପଣି ଜହ୍ନର ଆଭାସ,
ତା’ ଆସିବା ସାଥେ ସାଥେ
ଘରଯାକ ମିଂଜି ମିଂଜି ତାରାଂକ ପ୍ରବେଶ !

ଓ ତା’ପରେ ହଠାତ୍ ମୁଁ ବଦଳେଇ ଦେଲି ତା’ର ନାଆଁ
‘ଜହ୍ନ’ରୁ ‘ଫୁଲ’କୁ,
ଯେତେବେଳେ ତା’ ବେଣ୍ଡି ପଡ଼ିଯାଇଥିବା ଟାଣୁଆ ଓ ରୁକ୍ଷ ହାତରେ ସେ ମୋ ଦେହ ଛୁଇଁଲା , ଓ ମୁଁ ବାରିପାରିଲି ତା’ ଭିତରର ଅମାପ ନରମ ପଣକୁ,
ଶତସସ୍ର ଫୁଲଙ୍କ ପାଖୁଡ଼ା ପରି !

ତା’ ଛୁଆଁରେ ମୁଁ ଆକାଶ ପାଲଟିଗଲି,
ସେ ଫୁଲରୁ ପାଲଟିଗଲା ‘ପକ୍ଷୀ’,
ଏବେ ଅବାଧ ଉଡ଼ାଣ ତା’ର ସାରାଟା ଆକାଶ..

ପକ୍ଷୀ ହେଲା ଦିଗହରା
ଦିନ ହେଲା ଶେଷ ।

ମୁଁ ନିଜକୁ ଠିକଣା କଲି ।
ମେଲିଦେଇ ଭରସାର ଡାଳ ପତ୍ର ଯଥା ।
ସେ କିନ୍ତୁ ଜଡ଼େଇ ଗଲା ମୋ’ଠି ଏପରି,
ଏତେ ନିବିଡ ଭାବେ ଯେ
ମୁଁ ତା’ର ନାଁ ଦେଲି ‘ଲତା’ ।

ଯାଃ !
ଯେତେ ସବୁ ବାଜେ କଥା !
ଏ ‘ଜହ୍ନ’ ଆଉ ‘ଫୁଲ’ ଆଉ ‘ପକ୍ଷୀ’ ଆଉ ‘ଲତା’ ,
ଏସବୁ କି ‘ପ୍ରେମିକ’ର ନାଁ କେବେ ହୁଏ ?

ମୁଁ କହିଲି ,
କାହିଁକି ନହୁଏ ?
ଦେଖିବାରେ ଥାଏ ଯଦି ନୂଆପଣ,
ପ୍ରେମର ସମୁଦ୍ରଟାଏ ଛାତି ତଳେ ବହୁଥାଏ ଯଦି !

ଓ ଶେଷକୁ
ମୁଁ ତା’ର ନାଁ ଦେଲି ‘ନଦୀ’ !

ସେ ଖାଲି ଅଳପ ହସିଲା,
ଓ ବୋଧଦିଆ କୁନି ଶିଶୁଟି ପରି
ବହିଗଲା ମୋ ଅନୁର୍ବର ଭୂମିଖଣ୍ଡ ଉପରେ..

ଆଂପୋର, କଳିଙ୍ଗନଗର
ଯାଜପୁର,
ମୋ- ୯୬୬୮୪୦୭୩୨୨