କବିତା : ସାଧନା

ଶିବଦୂତୀ ପାଣିଗ୍ରାହୀ 

ଖଳ ମଣିଷର ମନ ସର୍ବଦା କିପରି
ଖୋଳିବ ଆନର ଗୋଇ ।
ତାର ସବୁ ବଳ ଓ କଳ, ମାୟା କୂଟ
ଛଳରେ କଟାଇ ଥାଇ ।

ସ୍ୱାର୍ଥତ୍ୟାଗୀ, ସେବାରେ ସମୟ ସାରି
ହୁଏ ତ ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ।
ଦେଖାଣିଆ ସେବା ନଦେବ କେବେ ଶାନ୍ତି
ଲାଳସା ତ ନିଜ ହିତ ।

ଦୁଃଖ ଆସେ, ସେବାର ନାମରେ ଆଜି
ଚାଲେ ଫେସନ ବଜାର ।
ଭୁଲୁଛି ମଣିଷ ବଞ୍ଚିବା ରହିବା ବଢିବା ପାଇଁ
ନିଏ ସାହାଯ୍ୟ ଅନ୍ୟର l

ସେବାର ଭାବନା କେବଳ ସାଧନାରେ
ହୋଇ ଥାଏ ।
ସେବା ଲାଗି ସଚ୍ଚୋଟତାର
ପ୍ରୟୋଜନ ପଡି ତ ଥାଏ ।

ନିଚ୍ଚ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ମଣିଷ ଯେବେ ବହୁ
ରୂପ ଧାରଣ କରେ ।
ସାଧୁତାର ବେଶେ ଶୋଷଣର ଫାଶ
ପକାଏ ସେହି ବିଷରେ ।

ସେହି ଖଳ ମଣିଷର କୁଟିଳ ପ୍ରକୃତି,
ନିଜେତ ଅଳିଆ ଗଦା ।
ରଖିବନି ଭାବ କେବେ, ତାକୁ ଆବର୍ଜନା
କୁଣ୍ଡେ କରିବ ପଦା ।

ସ୍ୱାଭିମାନ ଅଟଇ ମହାନ, ଅଛି ପ୍ରତ୍ୟେକ
ମନୁଷ୍ୟର ଜୀବନରେ
ମନସ୍ତ କର, ସ୍ୱାଭିମାନେ ଆଘାତ ଲାଗିଲେ
ରହିବନି ସେ ସ୍ଥାନରେ ।

ଧର୍ମ ସଂସ୍କୃତି ଅନେକ, କର୍ମର ମହାନତା କହିଛି
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଧରମ ଓ ସଂସ୍କୃତିରେ
ସତ୍ୟ ଅନ୍ୱେଷଣ, ନିଃସ୍ଵାର୍ଥ ସେବା, ପବିତ୍ର ମନଠୁ
ନାହିଁ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ, ମନେ ରଖିବାରେ ।