ଦୁଃଖ ଦୋରସ୍ତ

ତୁମକୁ ମନେ ପକେଇବା ବି ପାପ
କହନ୍ତି ପଣ୍ଡିତମାନେ ।
ମନ କିନ୍ତୁ ସାର୍ବଭୌମ
ନିଜେ ତିଆରି କରେ ନିଜର ନିୟମ ।

ଗୋଟେ ଦିନରୁ ଖରାବେଳକୁ
କେମିତି ଫେଡ଼ିଦେବି,
ଖରାବେଳ ହିଁ ଦିନଟାକୁ
ଝାଳୁଆ କରି ଦେଇଥିଲା ।

ବହୁତ କଥା କହି ହୁଏନି
ତେଣୁ ମାନିନେବାକୁ ହୁଏ
ନିଜର ଚିତ୍ରକୁ ବିକୃତ କରିବାକୁ
ଏକରକମ ବାଧ୍ୟ ହୁଏ ।

ଧର ସିଡ଼ିରେ ଚଢ଼ି
ପିଢ଼ାରୁ ମୁଁ କଖାରୁ ତୋଳିଲି
ସିଡ଼ିକୁ କେମିତି ଭୁଲିଯିବି !

ମୋ ଗୋଡ଼ର ଧୂଳିରୁ କଳିହେବ
ମୋର ପଥ ଚରିତ୍ର
ତାକୁ ଅଣଦେଖା କରିହେବନି ।

ତୁମକୁ ଶାସ୍ତ୍ର, ପଣ୍ଡିତ, ପଂଚାୟତ
କାହିଁକି ଭଲ ପାଆଂତିନି
ତୁମକୁ ପାପର ପ୍ରିୟ ରୂପ ବୋଲି
କାହିଁକି ଚିତ୍ରାୟିତ କରନ୍ତି
ମୁଁ ବୁଝି ପାରେନି !

ମୋ ପାପର ହିସାବ ନିକାଶ ପାଇଁ
ଲକ୍ଷେ ଚାଟାର୍ଡ ଆକାଉଣ୍ଟାଣ୍ଟ ।

ପାପୀ ହୋଇ ବଂଚିବାକୁ ଚାହୁଁଛି
ସେଥିରେ ମୋର ଆନଂଦ, ପରମ ଗତି
ମତେ କିନ୍ତୁ ଛାଡ଼ୁନାହାଁନ୍ତି ଅନ୍ୟମାନେ
ଟାଣି ଓଟାରି ଠିଆ କରାଉଛନ୍ତି କଚିରୀରେ ।

କ’ଣ କହିବି
ମୁଁ ମୂର୍ଖ ପ୍ରେମିକଟିଏ ।
ଅପେକ୍ଷା କର:
ହୁଏତ ପାପର ସଂଜ୍ଞା ବଦଳି ପାରେ
ଶାସ୍ତ୍ରରେ; ସାହିତ୍ୟରେ
ଓ ଆଇନ ବହିରେ ।

…………………..
ରାଜଭବନ କଲୋନୀ,
ୟୁନିଟ୍-୮, ଭୁବନେଶ୍ୱର-୭୫୧୦୦୮