ଧାରାବାହିକ ଉପନ୍ୟାସ : ଚୋରାବାଲି (୧୪)

ସେଇ ତ ମଣିଷର ମସ୍ତିଷ୍କ ଏତେ ସେନ୍ସିଟିଭ୍ ଯେ, ସାମାନ୍ୟ ଭାବନାଟା ବି, ତା ସାରା ଜୀବନକୁ ଧୂଳିସାତ କରିଦେଇ ପାରେ । ସନ୍ଦେହର

ବୀଜଟିଏ ସ୍ଥାନ ପାଇଲା ମାତ୍ରେ, ମହାଦୃମଟିଏ ହେବାକୁ ତା’କୁ କେହି ଅଟକାଇ ପାରିବେନି । ସେତେବେଳେ ସେ କାହା ଅଧିନରେ ନ’ଥାଏ ।

ଏମିତି ଏକ ଭିତ୍ତି ହୀନ ଭାବନା କୁ କ’ଣ ସେ ତା’ ମନରେ ସ୍ଥାନ ଦେଉଛିକି ଅଜାଣତରେ? ନା ନା..ଏହା ଅନୁଚିତ । ଧିକ୍କାର କଲା

ନିଜକୁା

ସକାଳୁ ସେ ଉଠିବା ଆଗରୁ ବୈଭବ ରେଡି ।

ଆଖି ମଳିମଳି ହାଇ ମାରିଲା । ପଚାରିଲା ଏତେ ଜଲ୍‌ଦି ବାହାରିଗଲଣି । ଡାକିଲନି?’

ବାହାରକୁ ଯାଉଛି ଦିଲ୍ଲୀ । ଗୋଟେ ଡିଲ୍ ଫାଇନାଲ୍ ହବାର ଅଛି । ଫର୍ ଥ୍ରି ଡେଜ୍ । ଗଲା ବେଳେ ଉଠେଇବି ବୋଲି ଭାବୁ

ଭାବୁ ତମେ ଉଠିଗଲ ।

ଏବେ ତ ଫେରିଛ ଚେନ୍ନାଇରୁ । ଦୁଇ ଦିନ ତଳେ ..ପୁଣି!

କାମ ସେୟା ଆଇ ଆଭ୍ ଟୁ ଗୋ ।

ମିରର୍ ସାମ୍ନାରେ ନେକ୍ ଟାଏ ଭିଡୁଭିଡୁ ଉତ୍ତର ଦେଲେ ।

‘ମୁହଁ ଶୁଖାଅନା । କିଛି କହିବ ତ’ କୁହ । ଜାଣିଛ ମୋ କାମ ସେୟା । ଯାହା କୁହ ପଛେ ସମୟ କିନ୍ତୁ ମାଗିବନି । ମୌଜ ମଜଲିସ୍ ପାଇଁ ଏବେ ଟାଇମ୍ ନାହିଁ ୟାର୍ ।’ ସକ୍ସ ପିନ୍ଧିଲେ । କ’ଣ କହିବ କୁହ ବୋଲି କହି ।

‘କାଲି କେତେ ରାତିରେ ଫେରିଲ?’

‘ଦୁଇଟା କି ଅଢେ଼ଇ ଟା ହବ ବୋଧହୁଏ ।’

‘ଡାକିଲନି? ତମକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିକରି ଆଖି ଲାଗିଯାଇଥିଲା ।’

‘କହିଥିଲି ପରା ଡେରି ହବ, ମୁଁ ଡିନର କରିକି ଆସିଥିଲି । ଉଠିକି କ’ଣ କରି ଥା’ନ୍ତ? ଆଉ କିଛି?’

ହୁଁ ଆଉ ଗୋଟେ କଥା !

ଓକେ ଜଲ୍‌ଦି, ଲେଟ୍ ହୋଉଛି ।

ତୁମେ ନନ୍ଦିତାକୁ ଜାଣ ?

କୋଉ ନନ୍ଦିତା?

ନନ୍ଦିତା ପ୍ରୀୟଦର୍ଶିନୀ …ଲିପି…!

ମଣିଷର ମସ୍ତିଷ୍କ ଏମିତି ଯେ, ଯେଉଁଟିକୁ ବାରଣ, ସେଇଟାହିଁ ମନକୁ ବାରବାର୍ ଆସେ । ଅନେକ ସମୟରେ ସେ ନିଜ ମନକୁ ଆୟତ

କରିପାରେନା । ନିଜକୁ ରାତିରେ ଯେତେ ତାଗିତ୍ କରିଥିଲେ ବି, କିଛି ଲାଭ ହେଲାନାହିଁ । ଆପେଆପେ ପାଟିରୁ ବାହାରି ଆସିଲା ।

ବୈଭବ ବେଫିକର୍ ଭାବେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ, ‘କୋଉ ଲିପି? ଅଫିସର କାହା କଥା କହୁଛକି? କେତେ ଲୋକ କାମ କରୁଛନ୍ତି, କୋଉ ବ୍ରାଞ୍ଚରେ ଥିବେ । ହେଇଥିବେ କିଏ? ମୋ ମନେ ନାହିଁ । ୟାର୍‌..ସବୁ ଏମ୍ପ୍ଲଏଙ୍କ ନା’ ଜାଣିବା କଷ୍ଟ ।

ନା.. ନା.. ତୁମ ଅଫିସ ନୁହେଁ, ମାନେ ଏବେର କଥା କହୁନିମଃ…ଅନେକ ବର୍ଷ ହେଲାଣି । ନୀରୁପମା ଲେଡିଜ୍ ହଷ୍ଟେଲ୍‌…ଉଁ??

ଜାଣ?’

ଓଃହୋ…ତମେ ତେବେ କେବେକା କଥା କହୁଛ । ହଁ ଜାଣେ ତା’କୁ, କିନ୍ତୁ ତମେ ସେମାନଙ୍କୁ ଜାଣିଲ କେମିତି ? କ’ଣ ପାଇଁ ପଚାରିଲ?

ନା ମୁଁ କହୁଥିଲି କି, ସେ ତମର କିଏ? କେମିତି ଜା’ଣ ତାଙ୍କୁ?

ଆକ୍ଚୁଆଲ୍‌ରେ କ’ଣ କହିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ସିଧା କୁହ ।

କହିଲି ପା’ ସେମାନଙ୍କୁ କେମିତି ଜାଣ?

ସି ୱାଜ୍ ମାଇଁ ଏକ୍ସ ଗାର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ । ଆଣ୍ଡ ଦାଟ୍ ୱାଜ ମାଇ ପାସ୍ଟ; ଟିକେ ନୀରବ ରହି ଉତ୍ତର ଦେଲେ ।