Odia Poem

ବିନୋଦିନୀ ଦାଶ  ଭବସାଗର ବେଳାଭୂମିରେ ବାନ୍ଧିଛି ମୁହିଁ ବସା, ଶିଳ୍ପୀଟିଏ ସାଜି ମୁଁ ବଞ୍ଚେ ଧରି କର୍ମ ବେଉସା । ତା’ ସାଥେ ନିତି ସୁଖରେ ଥାଏ ନବ ଚେତନା ଧରି, ବିଫଳ ହେଲେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼େନି ତୋଳଇ ନୂଆ କରି । ଯେପରି ଗଢ଼େ ବାଲୁକା ଶିଳ୍ପୀ ବେଳାଭୂମିରେ ମୂର୍ତ୍ତି, ସାଧନା…

ମୈତ୍ରୀମୟୀ ନାୟକ ତୁମେ ଭିନ୍ନ ବହୁତ ଭିନ୍ନ ମୋ ଭାବନା ପୁରୁଷଠାରୁ, ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ତ କହିପାରିବିନି କିନ୍ତୁ ମୋ ନଜରରେ ଆସିଥିବା ପୁରୁଷଙ୍କଠାରୁ । ତୁମ ଚିନ୍ତାଧାରା ଖୋଜୁଥିବା ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ, ସମାଜକୁ ଦେଖିବାର ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ ସବୁଠାରୁ ଅଲଗା । ପ୍ରେମର ପରିଭାଷା ଆଉ…

ରାଜ କିଶୋର ଦାସ ଫେରେଇ ଦେବାର କଳା ଜାଣି ହୋଇନି ବୋଲିତ ଯେତେ ନିବୁଜ କରି ଆଖି ବନ୍ଦ କଲେ ବି ଭରିଯାଏ ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସ୍ୱପ୍ନ । ଘର କେଉଁଠି ତା’ର ଯେ ବେଧଡ଼କ ଚାଲି ଆସେ ନିଦ, ଅଧାନିଦ, ବେ ନିଦ ଦି ନିଦ ଫରକ ପଡ଼େନି। ରାତି ପାହାନ୍ତା ସକାଳ ଯେତେବେଳେ , ସେତେବେଳେ ରାଜ…

ସୁଜାତା ମିଶ୍ର ଗୁଣୁଗୁଣାଏ ଥୋକା ଥୋକା ଅନ୍ଧାର ନିବିଡ଼ତାର ଗୀତି.. ଅନ୍ତରଙ୍ଗ କିଛି ଅନୁଭୂତି.., ମେଘ କାନେ ଚୁପ୍ କରି କିଛି କହେ, କେବେ ପାହାଡ଼ ସାରା ଅଜାଡ଼ି ଦିଏ ତାମସିକ ଶୋଷର ତାତି, କେରାଏ ଅବସୋସ, ଠୋପାଏ ଅଶାନ୍ତି.., ଚାରି ଆଡ ଶୂନ୍ ଶାନ୍.. ଛାତି ତଳ ଅନ୍ଧାରୁଆ…

ରୋଜାଲିନ୍ ମିଶ୍ର ଯଦି କେବେ ତୁମେ ବର୍ଷ। ହୋଇ ଏ ଜୀବନ ମରୁଦ୍ୟାନେ ପଡ଼ ଝରି, ମୁଁ ତୁମକୁ ଆବୋରି ନେବି ଅଧର ଆଶ୍ଲେଷ ଦେଇ, ଏଇ ବିରାଟ ସତ୍ତାର ପ୍ରତ୍ୟେକଟି ନୂତନ ପଲ୍ଲବର ଅନ୍ତରାଳେ ଲୁକ୍କାୟିତ ଅସ୍ତିତ୍ବ ପାଇଁ ମୁଁ ତୁମକୁ ଖୋଜିବି, ଆଉ ଜୀବନର ରନ୍ଧ୍ରେ…

ରାମକୃଷ୍ଣ  ଯେଉଁ ଦିନ ମୁଁ କଣ୍ଟା ମାଡିଲି ସେଦିନ ଜାଣିଲି ଯେ କୌଣସି ରାସ୍ତା ନିରାପଦ ନୁହେଁ ପାଦର କଣ୍ଟା ହିଁ ସୂଚନାଦିଏ ଯେ ରାସ୍ତାବୋଲି କିଛି ନାହିଁ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପାଦ ହିଁ ତିଆରି କରେ ନିଜର ରାସ୍ତା। ମୁଁ କଣ୍ଟା କଥା କହୁଥିଲି ଯଦିଓ କଣ୍ଟା କଥା ପଡୁ ପଡୁ ରାସ୍ତା ଆପେ…

ସାଧନା ପଣ୍ଡା କାର୍ତ୍ତିକ ମାସେ ଏ ଅମାବାସ୍ୟେ ପଡଇ ଦୀପାବଳୀ ଝଲସି ଉଠେ ଦୀପ, ରୋଷଣି ଆସନ୍ତି ଶ୍ୟାମାକାଳୀ ।୧ ଶରତ ଶେଷେ ହେମନ୍ତ ଆସେ ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ଧରା ଆକାଶେ ଜହ୍ନ ଅମାବାସ୍ୟାରେ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ଧରା ।୨ ବର୍ଷକେ ଥରେ ଗୋଟିଏ ଦିନ ଖୁସି ପସରା ମେଲି ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗ…

ପ୍ରସେନଜିତ ସେଠୀ ଶାରୀଟିଏ ସେ ଭାବୁଥାଏ, ତା ଦୁନିଆ ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଅନ୍ୟର ପଞ୍ଜୁରୀରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଶିଖାଉଥିବା କଥା କହି। ସେ ଭାବେ ସେ ତାର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରୁଛି ମୁଠାଏ ଆଧାର ପାଇଁ ଜୀବନ ଜୀଇଁବା ପାଇଁ! ସେ ଭାବେ ସେଇ ତାର ସ୍ବର୍ଗ ସୁଖ ପଞ୍ଜୁରୀ ବାହାର ଦୁନିଆକୁ…

ବନ୍ଦିତା ଦାଶ  ତୁମେ କେବେ ଆସ ଶ୍ୱେତ ସମ୍ଭାବନା ହୋଇ କେବେ ପୁଣି କୁହୁଡି ଚାଦର ଘୋଡି କାକରରେ ଗୋଟାପଣେ ଭିଜି ପାଚିଲା ଧାନ କିଆରୀ ଦେଇ ଆମ ଗାଁ ଆଡେ। ସୂର୍ଯ୍ୟ ଯେବେ ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ପାହୁଣ୍ଡ ପକାଏ ଭାରି ତରତର ହୋଇ ପଶ୍ଚିମର ମୁଣ୍ଡିଆକୁ ଛୁଇଁବାକୁ ଧାଏଁ , ପବନଟା ଭେଦୁଥାଏ…

ଗଦାଧର ସାହୁ ମୁହଁ ସଞ୍ଜେ ଫୁଟି ସକାଳେ ସେ ଲୋଟି ମାଆକୁ ପ୍ରଣାମ କରେ, ଧବଳ ନାରଙ୍ଗୀ ରୂପ ଶୋଭା ଭଙ୍ଗୀ ମନ ମୋହଇ ମହୀରେ । ମାଟିରୁ ଜନମି ମାଟିପରେ ଲୋଟି ମାଟିରେ ହୁଅଇ ମାଟି, ଜୀବନକୁ ତାର ସାର୍ଥକ ମଣଇଁ ମାଟି ଯୋଗୁ ନିତି ଫୁଟି । ହେଉବା କ୍ଷଣିକ ବାସ ଚହଟାଏ ଫୁଟି…