ଭାଷା ଭାଗବତ : ପାରସ୍ପରିକ ସହଯୋଗ

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ କୁମାର ତ୍ରିପାଠୀଙ୍କ ନିୟମିତ ବିଭାଗ 

ସଂଶୋଧକଂକୁ ‘ଧନ୍ୟବାଦ’

ଦେଇ ନ ହଟିଲେ ପ୍ରମାଦ

ମନରେ ଜନ୍ମେ ବହୁ ଖେଦ

ଭାଷାକୁ ପଡ଼ଇ ବିପଦ

 

ଶୁଦ୍ଧତାକୁ କରିଲେ ସାଥୀ

ସାର୍ଥକ କାମ କରେ ବ୍ୟକ୍ତି

ଯାହା ବି ହୁଏ ତା’ର କୃତି

ତା ହୁଏ ଜାତିର ସଂପତ୍ତି

 

‘ ମୁଁ ‘ ଅଟେ ଯେଣୁ ଅନିବାର୍ଯ

ମୋ ଦ୍ବାରା ହୁଅଇ ସ୍ବୀକାର୍ଯ

ମୋତେ କରାଏ ସବୁ କାର୍ଯ

କେବେ ବି ହୁଏନି ଅଧୈର୍ଯ

 

‘ ମୁଁ-ତ୍ବ ‘କୁ ଦିଏ ଯେ ପାସୋରି

କିଛି ବି ପାରେନାହିଁ କରି

‘ ମୁଁ ‘ କରେ ‘ ସ୍ବୟଂ ‘କୁ ଆୟତ୍ତ

ଏହା ହିଁ ବାସ୍ତବିକ ସତ

 

ଯେ ନୁହେ ଦୃଶ୍ଯ ଅବା ଶ୍ରାବ୍ୟ

କେବଳ କୋଷେ ଅନୁଭବ୍ୟ

ତାହାର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଉପସ୍ଥିତି

ଯୋଗାଏ ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ଶକ୍ତି

 

ନିଜେ କିଛି କୃତି ନ ଗଢ଼ି

ପର କୃତି ନ ଦେଖି, ପଢ଼ି

ଜିଇଁଲେ ଜୈବିକ ଜୀବନ

ସଂସାରେ ବିତିଯାଏ ଦିନ

 

ଲେଖକ ଦିଅଂତିନି ଧ୍ୟାନ

କରିବା କେତେ ସଂଶୋଧନ ?

ଭାଷା ହିଁ ଭାବର ଆଧାର

ତେଣୁ ଶୁଦ୍ଧତା ଦରକାର

 

ପୋକରା ଦନାରେ ଅମୃତ

ନ ହେଉ କେବେ ବିତରିତ

ପରିଚ୍ଛନ୍ନ ନ ହେଲେ ଭାଷା

ବଢ଼ାଇ ପାରେନି ଭରସା

 

ଅଶୁଦ୍ଧ ଶବ୍ଦ ଲେଖିଦେଲେ

ଛାତ୍ର, ଛାତ୍ରୀଂକୁ ଶାସ୍ତି ମିଳେ

କିଂତୁ ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତିଗଣ

ପାଆଂତି ଅଜସ୍ର ସମ୍ମାନ

 

ଭାଷାରେ ଏହି କାରବାର

ବଂଦ୍‌ କରିବା ଏବେ ଶୀଘ୍ର

ନ କଲେ ଆଗ୍ରହୀ ପାଠକ

ବୁଲାଇଦେବେ ନିଜ ମୁଖ

 

ଅପଠିତ ପୁସ୍ତକାବଳି

ବଳରେ ଭାଷାଟିଏ ଚଳି

ପାରିବିନାହିଁ ବେଶି ଦିନ

ତା’ର ମର୍ଯାଦା ହେବ କ୍ଷୁଣ୍ଣ

 

ପାରସ୍ପରିକ ସହଯୋଗ

ବ୍ୟତୀତ ଭାଷାର ଦୁର୍ଯୋଗ

ହୁଏନି ଆପେ ଅଂତର୍ହିତ

ଏ ସତ୍ୟ ହେଉ ବିବେଚିତ

 

ପାଠକେ ହୋଇଛଂତି ଶ୍ରୋତା

ଲେଖକେ ହୋଇଛଂତି ବକ୍ତା

ବଂଦ ହେଉନି କଥାବାର୍ତା

ତେଣୁ ବ୍ୟାପିଛି ଅସ୍ଥିରତା

 

ବହି ପଢ଼ିବା ପାଇଁ ଧୈର୍ଯ

ନ ଥିଲେ ସାହିତ୍ଯ ସ୍ବୀକୀର୍ଯ

କେବେ, କେମିତି ସତେ ହେବ

ଏ କଥା ଏବେ ଟିକେ ଭାବ

 

ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ କୁମାର ତ୍ରିପାଠୀ