ଅନୁବାଦ କବିତା : ଉର୍ବଶୀ

ମୂଳ ରଚନା : ବିଷ୍ଣୁ ଦେ

ମୁଁ ନୁହେଁ ପୁରୁରବା
ହେ ଉର୍ବଶୀ ଜାଣିଛ କି ତୁମେ
କ୍ଷଣିକର ଏଇ ଭଙ୍ଗୁର ଦୁନିଆର
ଅଳକାପୁରୀରେ
ଇନ୍ଦ୍ରିୟର ଆନନ୍ଦ ପାଇଁ
ମୁଁ ରଚିଛି ମୋ ନିଜ ଭୁବନ?
ଆସ ତୁମେ ସେଇ ଜଗତକୁ
କଦମ୍ବର ରୋମାଞ୍ଚ ବିତରି
ରହିଯାଅ କିଛି କ୍ଷଣ ପାଇଁ
ତୁମ ଦେହର ହାୟ ଅନ୍ତହୀନ
ନିମନ୍ତ୍ରଣରେ ଲମ୍ବା ଧାଡ଼ିରେ
ତୁମର ସମୟ କାହିଁ
ରୁହ ତୁମେ କ୍ଷଣକାଳ ପାଇଁ
ସେଇ କ୍ଷଣିକ ଆନନ୍ଦର ଆଲୋକରେ
ଅନ୍ଧକାର ଆକାଶ ସଭାରେ
ନଗ୍ନତାର ଦୀପ୍ତ ତନୁ ଜଳାଇ ଜଳାଇ
ନୃତ୍ୟମୟ ଆଲୋକିତ କରି ଯାଅ ଚାଲି।

ଆଉ ଏକ ରାତି , ରହିବ ଉର୍ବଶୀ ?
ଆକାଶର ଶୋଭାମୟ ନକ୍ଷତ୍ର ଆଭାରେ
ରଜନୀର ନୀରବତାରେ ରାହୁଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇ
ଧରଣୀର ନାରୀ ପରି ବାହୁବନ୍ଧନରେ
ସ୍ପର୍ଶରେ କମ୍ପିତ ତନୁ ଆଗ୍ରହ ଲାଜରେ ?

ମୁଁ ନୁହେଁ ପୁରୁରବା ହେ ଉର୍ବଶୀ।ଆମରଣ ସଙ୍ଗ ଲୋଭୀ
ମୁଁ ଜାଣେ ଆକାଶ-ପୃଥିବୀ
ମୁଁ ଜାଣେ ଆମ ପ୍ରେମ
ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସମ ।

ଅନୁବାଦ : ମନୋରଞ୍ଜନ ହୋତା