କବିତା : ଦାବାନଳର ଦୁନ୍ଦୁଭି

ଅଭିଜିତ ଦେବର୍ଷି

ବ୍ୟସ୍ତବହୁଳ ପୃଥିବୀକୁ ମୁହିଁ ଆଖି ପୁରାଇ ଦେଖୁଦେଖୁ
ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଛି ସୁଖରେ ତାର, ଗ୍ରାସ କଲା ପୁଣି କିଏ ତାକୁ ?

କିଏ ଏ ଚାଇନା କିଏ ଏ କରୋନା ଆସିଛି ପରାଏ କାଳ ପରି
ଚଞ୍ଚଳ ମନ, ସୁପ୍ତ ଜୀବନ, ବସିବିକି ଏବେ ହାତ ଧରି ?

ଅକାଳେ ଅନ୍ଧାର ମନୁଷ୍ୟ ଜୀବନେ,ଅଦିନରେ ବର୍ଷା ଘଡ଼ଘଡ଼ି
ନପାରେ ମୁଁ ଚିରି,ହାତରେ ମଶାଲ ଖଦ୍ୟୋତ ପରି ଯିବି ମାଡ଼ି

ସ୍ତାଣୁ ପ୍ରାୟେ ମନ, ନୈରାଶ୍ୟ ଜୀବନ ନୂଆ ଆଶା ମୁହିଁ ଜଗାଇବି
ଶତାବ୍ଦୀ ର ଏହି ମହାମାରୀ ପାଇଁ ମୂର୍ତୁ ସଂଜିବନୀ ଛିଞ୍ଚିଦେବି

ପରାଣରୁ ପ୍ରାଣ ଉଡ଼ିକି ବୁଲିବି , ଜାଣିଛି ଅପାର କଷ୍ଟ ହେବ
ମୋର ଏ ପ୍ରୟାସ କାଳେ ତା ମନରେ ନୂଆ ଉଦ୍ଦୀପନା ଭରିଦେବ

ଉଠିବ ସେ ପୁଣି ମୋର ନିଜ ଜାତି , ଉଠି ନିଶ୍ଚୟ ସେ ନାଦ ଦେବ
ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ ଏ ଧରା ଆକାଶେ ଆଲୋକାଭାଷ ଦେଖାଦେବ

ହାରି ନାହିଁ କେବେ ହାରିବ ତ ନାହିଁ , ଏ ଭାରତ ମାଟିର ସନ୍ତାନ
ନବ ସ୍ପୃହା, ନବ ଦାବାନଳ ଆଗେ ମହାମାରୀର ତ ନାହିଁ ସ୍ଥାନ।

ବତିମୀରା, ବିରିଡ଼ି ରୋଡ, ଜଗତସିଂହପୁର