ଅନୁବାଦ କବିତା : ବାମାଙ୍ଗୀ

ମୂଳ ମରାଠୀ : ଅରୁଣ କୋଲଟକର
ଅନୁବାଦ : ସରଳ କୁମାର ଦାସ 

ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇଥିଲି ମଝିରେ
କାହିଁ ସେଠି ବିଠଲ ଦିଶିଲେନି
ଋକ୍ମିଣୀଙ୍କ ପାଖରେ
ଖାଲି ଗୋଟେ ପଥର

ମୁଁ କହିଲି ଚଳିବ
ଋକ୍ମିଣୀ ତ ଋକ୍ମିଣୀ
କାହାରି ପାଦରେ ତ
ମୁଣ୍ଡିଆଟେ ପକାଇଲେ ହେଲା

ପାଦରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖିଲି
ଉଠାଇ ନେଲି
ବିଠୁ କୁଆଡେ ଗଲା
ଦେଖା ଯାଉନି

ଋକ୍ମିଣୀ କହିଲେ
କୁଆଡେ ଗଲା ମାନେ
ଠିଆ ହୋଇ ନାହାନ୍ତି କି ମୋ’
ଡାହାଣ ପାଖରେ

ମୁଁ ପୁଣି ଥରେ ଚାହିଁଲି
ନିରିଖେଇ ଦେଖିଲି
ଆଉ କହିଲି ସେଠି
କେହି ବି ନାହାନ୍ତି

ମାନେ ନାକ ସିଧାରେ
ଅନାଇ ଅନାଇ ଜୀବନଟା କଟିଲା
କଡଟା ମୋତେ ଟିକେ
କମ ହିଁ ଦିଶେ

ପଥର ପାଲଟିଲିଣି
ପୂରା ସ୍ଥାଣୁ ହେଇଗଲିଣି ଦେଖ
ଟିକେ  ବି ଏ ପାଖ ସେ ପାଖ
ହୁଏ ନାହିଁ !

କେବେ ଆସନ୍ତି କେବେ ଯାଆନ୍ତି
କୁଆଡେ ଯାଆନ୍ତି କଣ କରନ୍ତି
ମତେ କିଛି ହେଲେ
ଜଣା ନାହିଁ !

କାନ୍ଧକୁ କାନ୍ଧ ଲଗାଇ
ପ୍ରତିଦିନ ପାଖରେ ଥାଆନ୍ତି ବିଠୁ
ମାନେ ମୁଁ ବି ପାଗଳୀଙ୍କ ପରି
ଠିଆ ହୋଇ ରହିଛି

ଆଷାଢ କାର୍ତ୍ତିକରେ
ଏତେ ଲୋକ ଆସନ୍ତି ରୋଜ
ମତେ କେବେ ବି କେମିତି କେହି
କହି ନ ଥିଲେ

ଆଜି ଏକା ଥରେ ମତେ
ଭେଟିବାକୁ ଧାଇଁ ଆସିଲେ
ଅଠାଇଶ ଯୁଗର
ଏକାକୀତ୍ୱ !

୪୬୮, ନୀଳକଣ୍ଠ ନଗର, ନୂଆପଲ୍ଲୀ,
ଭୁବନେଶ୍ଵର -୭୫୧୦୧୨
ମୋ. ୯୪୩୭୦୩୮୦୧୫
saral_das@yahoo.co.in