ଉଦାସୀ ବସନ୍ତର ବିଳାପ

ଲକ୍ଷ୍ମଣ ସାହୁଙ୍କ ନିୟମିତ ସ୍ତମ୍ଭ

ବସନ୍ତର ଆଗମନ ଧରାପୃଷ୍ଠକୁ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ସଜ୍ଜିତ କରୁଛି । ସତେ ଯେପରି ଏକ ଶିଶୁ ମନର ଦ୍ୱାରରେ ଠକ୍ ଠକ୍ କରୁଛି । ଯଦିଓ ଲୋକମାନେ ସେମାନଙ୍କର ବ୍ୟସ୍ତତାର ଶବ୍ଦରେ ବୁଡ଼ିଯାଇଥିବା ବେଳେ ତା’ର ଆଗମନକୁ ଶୁଣିପାରି ନଥାନ୍ତି । ଆମ ସାହିତ୍ୟରେ ବସନ୍ତର ଆଗମନର ଉଭୟ ମହିମା ଓ ବର୍ଣ୍ଣନା ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ । ସଂସ୍କୃତ ସାହିତ୍ୟରେ ଆଦି କବି ବାଲ୍ମିକୀଙ୍କ ଠାରୁ କାଳିଦାସଙ୍କ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହାର ଅସଂଖ୍ୟ ଉଦାହରଣ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ଋତୁସଂହାର, ମେଘଦୂତ ଓ ଅଭିଜ୍ଞ ଶକୁନ୍ତଳା ବସନ୍ତର ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗ ଓ ସୈାନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣନା କରନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ପାଟ ପରିଧାନ କରି ଦୁଷ୍ମନ୍ତ ଆନନ୍ଦିତ । ‘କୁମାର ସମ୍ଭବ’ରେ ପୂଜାପାଠ କରିବାକୁ ଯାଉଥିବା ନାୟିକାର ସୁକୁମାର ଚରଣ ଦ୍ୱୟ ଦେଖାଯାଉଛି ସତେ ଯେପରି ନୂତନ ବିକଶିତ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣପାଟ ପିନ୍ଧିଥିବା ନୃତ୍ୟରତା ନର୍ତ୍ତକୀ, ଯେଉଁଠି ଏକ ବାସନ୍ତଲୀଳା ଚାଲିଛି । କାଳିଦାସ ଭାଷାରେ – ଏହି ବସନ୍ତ ପ୍ରିୟ ଋତୁ ଆସିଛି । ଅଥାର୍ଥ ଫାଲ୍ଗୁନୀ (ଉତ୍ତରାଫାଲ୍ଗୁନୀ ବା ପୂର୍ବଫାଲ୍ଗୁନୀ) ନକ୍ଷତ୍ର ଯୁକ୍ତ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ପଡ଼ୁଥିବା ଚାନ୍ଦ୍ରମାନ ମାସକୁ ଫାଲ୍ଗୁନ ବା ଫଗୁଣ କୁହାଯାଏ । ଏହାର ପୂର୍ବବର୍ତ୍ତୀ ମାସ ମାଘ ଓ ପରବର୍ତ୍ତୀ ମାସ ଚୈତ୍ର । ଫାଲ୍ଗୁନ ଓ ଏହାର ପରବର୍ତ୍ତୀ ମାସ ଚୈତ୍ର ମିଶି ବସନ୍ତ ଋତୁ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଏହା ଓଡ଼ିଆ ହିନ୍ଦୁମାନଙ୍କର ଏକାଦଶ ଚାନ୍ଦ୍ରମାନ ମାସ ଅଟେ।

ବସନ୍ତ କେବଳ ଏକ ଋତୁ ନୁହେଁ, ଏହା ମଧ୍ୟ ମନର ଏକ ଆନନ୍ଦଦାୟକ ମନୋଭାବ । ଯଦି ମନରେ ଉତ୍ସାହ ଥାଏ ତେବେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଋତୁ ବସନ୍ତ ପାଲଟେ । ଯଦି ମନରେ ଦୁଃଖ ଅଛି, ତେବେ ବସନ୍ତର ପ୍ରଭାବ ଅନୁଭବ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ମୃଦୁ ମଳୟ ବସନ୍ତରେ ଫୁଲର ଶୋଭା ମଣ୍ତିତ ନୃତ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ଅଟେ । ନାନା ଋତୁର ପ୍ରାକୃତିକ ଦୃଶ୍ୟରେ ଚିତ୍ର ଦେବାକୁ କବି ଗଣ ଚଳଚଞ୍ଚଳ । ବିଶେଷ କରି ବସନ୍ତ କି ବର୍ଷା ନାୟକ ନାୟିକାଙ୍କ ପ୍ରଣୟର ସଂଭୋଗ ବିଭାଗ ର ଉଦ୍ଦୀପନା ବିଭାଗକୁ ଚିତ୍ରଣରେ କବି ମାନସ ତତ୍ପର ହୋଇଥାଏ ଯେପରି ସେଭଳି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଋତୁରେ ତରୁଲତା ,ଫଳପୁଷ୍ପ , ନଦ ନଦୀ ଅରଣ୍ୟ ପର୍ବତର ପ୍ରାକୃତିକ ଶୋଭା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାରେ ଶତଚେଷ୍ଟିତ । ତେଣୁ ବସନ୍ତର ଆଗମନ କବି ମଳୟର ପ୍ରବାହରେ ରୋମାଞ୍ଚିତ ଅରଣ୍ୟର ପ୍ରକୃତର ଶୋଭା ବର୍ଣ୍ଣନା କରେ ।

ପ୍ରାଚୀନରୁ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ଓ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ରୁ ଆଧୁନିକ, ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଯୁଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରତିଟି କବିର ଦୃଷ୍ଟିରେ ବସନ୍ତର ସମାଗମରେ ଧରଣୀ ପଲ୍ଲବ’ ବସନରେ ପରିଶୋଭିତ ହୋଇ ଉଠେ । ଅଟବୀ କୁଞ୍ଜରେ ପିକ୍ ର କୁହୁଧ୍ୱନୀ ଯେପରି ବୈଦିକ ମନ୍ତ୍ର ଗାନ ପରି ଶୁଣାଯାଏ । ପଶୁପକ୍ଷୀ ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ ସର୍ବତ୍ର ମଧୁମୟ ବସନ୍ତର ଆଭାସ । ବସନ୍ତର ଏହି ନବ ଯୌବନ କାଳରେ ବିମୋହିତ ହୋଇ କବି ମାନସକୁ ବିହ୍ଵଳିତ ହୋଇ ଉଠେ । ରସିକ ମନ ତା’ର ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟା ପାଇଁ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇଉଠେ । ଫଗୁଣ ଜୋଛନାରେ ଆବେଗ ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପାକର୍ଷଣ ଓ ଜୀବନକୁ ଉପଭୋଗ କରିବା ପାଇଁ ଖିଆଲି ଆହ୍ୱାନ କବି କାଳିନ୍ଦୀ ଚରଣଙ୍କ ପାଣିଗ୍ରାହୀଙ୍କ ପଂକ୍ତିରେ – ଫଗୁଣର ହୁରି ଖେଳ ଗୀତ ଯେ/ ଆସିଛି ଧରାରେ ପ୍ରାଣ ମିତ ହେ/ ଆଜି ଖାଲି ହସିବାର ଭୃଲିବାର/ ଜୋଛନାରେ ନାଚ ଖାଲି ବାରବାର/ ପୋଛିଆସ ନୟନରୁ ଲୁହଧାର/ ବିଶ୍ୱ ହୋଇଛି ଉଲ୍ଲସିତ ଯେ/ ଫଗୁଣ ଜୋଛନ୍ନା ତଳେ ମିତ ହେ।”

ରବିନ୍ଦ୍ରନାଥ ତାଙ୍କ ଗୀତାଞ୍ଜଳି କବିତାରେ ପ୍ରକୃତିର ବର୍ଣ୍ଣନା ଭାବ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଚିରନ୍ତନ ରୂପ – ” ଆଜିକେ ଏଇ ସକାଲ ବେଲାତେ / ବସେ ଅଛି ଆମାର ପ୍ରାଣେର – ସୁରୁଟି ମେଲାତେ , /ଆକାଶେ ଏଇ ଅରୁଣ ରାଗେ/ ମଧୁର ତାନ କରୁଣ ଲାଗେ / ବାତାସ ମାତେ ଆଲୋ ଛାୟାର ମାୟାର ଖେଲାତେ ।” ପ୍ରକୃତି ଭିତରେ କବି ଅଲୌକିକ ଭାବ ଜଗତ ସହ ଲୌକିକ ଚିତ୍ତ ବୃତ୍ତିର ଏକ ପାରସ୍ପରିକ ଯୋଗସୂତ୍ରକୁ ଶକ୍ତ ଓ ସମୃଦ୍ଧ କରିବାରେ ସଫଳ ହୋଇଛନ୍ତି । ଯେଉଁ ଠାରେ ଏକ ପ୍ରକାର ଅନୁଭବ ଓ ଭାବର ସମନ୍ୱୟ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ସେଲିଙ୍କ ଭାଷାରେ  ” ମଣିଷ ଓ ପ୍ରକୃତିକୁ ଭଲ ପାଉଥିବା କବି । ବାସ୍ତବରେ କହିବାକୁ ଗଲେ ପ୍ରକୃତିର ନିଜସ୍ୱ ମେଲୋଡି, ନିଜସ୍ୱ ଗୀତ ଅଛି । ବସନ୍ତ ହେଉଛି ସୃଷ୍ଟି ସମୟର ଆରମ୍ଭ । କ୍ଷେତରେ ସୋରିଷ ଫୁଲ, ସାମାନ୍ୟ ଆର୍ଦ୍ରତା ମଳୟର ପହିଲି ସ୍ପର୍ଶ ମନକୁ ଖୁସି କରେ ଓ ଶରୀରକୁ ପୁଲକିତ କରେ । କାଳିନ୍ଦୀ ଚରଣଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିରେ- ” ଧରଣୀ ହେଲା କୋମଳତମ ଆକାଶ କମନୀୟ/ ମରଣ ହେଲା ମଧୁରତର ଜୀବନ ହେଲା ପ୍ରିୟ ।”

କଳା, ସଙ୍ଗୀତର ମୂର୍ଚ୍ଚନା ଅବା ସ୍ରଷ୍ଟା ମାନସର ସୁନ୍ଦର ପ୍ରାକୃତିକ ଲେଖା ଜଗତରେ ଋତୁରାଜ ବସନ୍ତର ବସନ୍ତ ପଞ୍ଚମି ଦିବସର ବିଶେଷ ଗୁରୁତ୍ୱ ରହିଛି । ହୁଏତ ବିଦ୍ୟାଳୟ ଓ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଆୟୋଜିତ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମର ତୀବ୍ରତା ବେଳେବେଳେ ଖବରକାଗଜର ଖୁସିରେ ଦେଖାଯାଏ । ଏହିସବୁ ଦିନ ପ୍ରକୃତିର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ସହିତ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଦେବା ଦେବୀଙ୍କୁ ଉପାସନା କରିବାର ଏକ ରୀତିନୀତି ମଧ୍ୟ ଅଛି । ବସନ୍ତର ନିମନ୍ତ୍ରଣ ବସନ୍ତ ପଞ୍ଚମୀ । ସେହି ଦିନ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ପଞ୍ଚପଲ୍ଲବ ଲାଗି ହୁଏ ଓ ରଥଯାତ୍ରା ନିମନ୍ତେ ରଥକାଠ ଅନୁକୂଳ କରାଯାଏ । ପୌରାଣିକ ମତରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶ୍ରୀରାଧା ଏକତ୍ର ପୁଷ୍ପ ଆଭରଣ ମଣ୍ଡିତ ପୂର୍ବକ ଫଗୁ ବା ଚାଚେରୀ ଖେଳୁଥିବାର ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ବସନ୍ତ ପଞ୍ଚମୀ ପାଳିତ ହୋଇଥିଲା । ମାଘ ଶୁକ୍ଳ ପଞ୍ଚମୀରେ ଶ୍ରୀଜୀଉମାନଙ୍କର ଘୋଡ଼ବସ୍ତ୍ର କଢ଼ାଯାଇ ‘ଜାମାଲାଗି’ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧାଯାଏ । ଉକ୍ତ ତିଥିରେ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ପାରମ୍ପରିକ ରଥଯାତ୍ରାର ରଥ ନିର୍ମାଣ ନିମନ୍ତେ ପ୍ରଥମ କରି ରଥକାଠ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଆସିଥାଏ । ରାଜନଅର ସମ୍ମୁଖରେ ତିନିବାଡ଼ର ତିନିରଥ ନିର୍ମାଣ ନିମନ୍ତେ ତିନିଗୋଟି କାଠକୁ ପାରମ୍ପରିକ ଭାବେ ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା କରାଯାଇ ଶୁଭ ଦିଆଯାଏ । ସେହି ତିନି କାଠଗଣ୍ଡିରେ ତିନିରଥର କୋଣଗୁଜ ନିର୍ମାଣ କରାଯାଇ ନୃସିଂହଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତି ଖୋଦେଇ କରାଯାଏ ।

ଶ୍ରୀଜୀଉ ମାଘ ଶୁକ୍ଳପଞ୍ଚମୀ ତିଥିରୁ ନିଜର ଶୀତବସ୍ତ୍ରକୁ ପରିହାର କରି ଗୈରିକ ବର୍ଣ୍ଣର ବସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ କରନ୍ତି । ଭୋଗବିଳାସର ଋତୁ ବସନ୍ତର ଆଗମନରେ ପ୍ରଭୁ ନିଜେ ସମସ୍ତ ବିଳାସ ତ୍ୟାଗକରି ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ବେଶରେ ସମୟ ଅତିବାହିତ କରିବାକୁ ଓ ସଂଯମୀ ହେବାକୁ ଭକ୍ତଙ୍କୁ ଆହ୍ୱାନ ଦେଇଥାନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ନିଜେ ହେଙ୍ଗୁ ଓ ହରଡ଼ ଗୁଣ୍ଡରେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ବସନ୍ତ ପିଷ୍ଟକ ଗ୍ରହଣ କରିଥାନ୍ତି । ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ ବସନ୍ତ ଉତ୍ସବ ପାଳନ ସହ ଏହି ତିଥିରୁ ବେଣ୍ଟଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଦୋଳ ଯାଏଁ ଚାଲିଥାଏ । ବେଣ୍ଟଯାତ୍ରା ଠାକୁରଙ୍କର ଶିକାର ଯାତ୍ରା । ବୈଷ୍ଣବ ମତରେ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ଏହା ବନଗମନ ସମୟ । ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ପ୍ରତିନିଥି ଭାବେ ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ବିଗ୍ରହ ବେଣ୍ଟପୋଖରୀ ପାଖକୁ ଶିକାରରେ ଯାଆନ୍ତି । ବେଣ୍ଟ ପୋଖରୀରେ ମୃଗ ଭାବେ ନଡ଼ିଆ ଓ କସ୍ତୁରୀପୁଡ଼ିଆ ରଖାଯାଏ । ଠାକୁର ତାକୁ ବାଣ ସଂଯୋଗ କରନ୍ତି । ସେହି ଦିନ ଶ୍ରୀଜୀଉମାନଙ୍କର ସନ୍ଧ୍ୟାଧୂପ ପରେ ସରସ୍ୱତୀ ଦେବୀଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ମାଦଳା ପାଞ୍ଜି ପୂଜା କରାଯାଇଥାଏ ।

ଏସବୁ ପୂଜା ପାର୍ବଣ ଓଡ଼ିଆ ସମୃଦ୍ଧିର ପ୍ରତୀକ । ଆଜିକାଲି ପାଗ ସୁଖଦ ହୋଇଯାଏ । ବିବାହ, ବ୍ରତ, ଘର ପ୍ରବେଶ, ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରସାରଣ ଇତ୍ୟାଦି ସମସ୍ତ ଶୁଭ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ଏହି ଦିନ ଶୁଭ ବୋଲି ବିବେଚନା କରାଯାଏ । ଏବେ ସତକଥା ହେଉଛି ବସନ୍ତ ପଲାଶର ଜ୍ୱଳନ୍ତ ଲାଲ ଗଛ ମଧ୍ୟ ଆମକୁ ଆକର୍ଷିତ କରିଥାଏ ସତ । କିନ୍ତୁ ତାକୁ ଥରେ ମନଭରି ଆଖି ପୁରାଇ ଦର୍ଶନ କରିବା ବା ହୃଦୟରେ ଅନୁଭବ କରିବା ପାଇଁ ଆମର ଅବକାଶ ନାହିଁ । ମଣିଷ ପ୍ରକୃତିର ମେଲୋଡି ଶୁଣିବା ବନ୍ଦ କରି ଦେଇଛି । ତା’ ସହିତ ଆମର ପରିଚୟ ସମାପ୍ତ ହେଉଛି । ପ୍ରକୃତିର କାର୍ନିଭାସ୍ , ବସନ୍ତରାଜ ଋତୁ ଫୁଲର ବିବିଧତାକୁ ନେଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଞ୍ଚୟ ଓ ଅଭିଜ୍ଞ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରଜାତିର ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କର ଚିତ୍କାର ପ୍ରକୃତରେ ବିବିଧତାର ଏକତାର ବାର୍ତ୍ତା ଦେଇଥାଏ । ଏହି ଏକତା ହେଉଛି ବସନ୍ତରେ ଲୁଚି ରହିଥିବା ସୁଖର ଏକତା । ବସନ୍ତ, ଯାହା ସକଳ ଋତୁ ଗୁଡିକର ରାଜା । ଚୁପଚାପ୍ ବ୍ୟସ୍ତତାର କରିଡରରେ ଠିଆ ହୁଏ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଖଣ୍ଡକୁ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ ଓ ଏହାର ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଆସେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ମୋ ପାଇଁ ବସନ୍ତର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ଆନନ୍ଦ, ଆଶା ଓ ପରିବର୍ତ୍ତନର ମିଳନ । କିନ୍ତୁ ପରିସ୍ଥିତି ବିପରୀତ । କୃଷକଙ୍କ ମୁହଁରେ କୈାଣସି ସୁଖ ନାହିଁ । କମ୍ପାନୀଗୁଡିକ ପୁନଃ ନିର୍ମାଣରେ ନିୟୋଜିତ ଅଛନ୍ତି । ମୁଦ୍ରାସ୍ଫୀତିର ଅବିଶ୍ୱାସୀ ନୃତ୍ୟ ଜାରି ରହିଛି । ଯୁବକମାନଙ୍କର କୈାଣସି କାମ ନାହିଁ । ଏଭଳି ପରିସ୍ଥିତିରେ ବସନ୍ତ କିପରି ଆସିପାରେ ? କିଏ ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କରିବ ? ସେ ଅଟକି ଗଲେ ଓ ଠିଆ ହେଲେ । ନିଯୁକ୍ତି ଖୋଜୁଥିବା ବେକାର ଯୁବକମାନେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡ଼ିବେ । ତେଣୁ ବସନ୍ତର ଆଗମନରେ କିପରି ଖୁସି ହୋଇପାରନ୍ତେ ।

ସର୍ବଶେଷରେ ଯୈାବନ ହେଉଛି ବସନ୍ତର ପ୍ରତୀକ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଆମର ସାହିତ୍ୟର ପ୍ରକୃତି ସହିତ ସମ୍ପର୍କ କ୍ରମାଗତ ଭାବରେ ଭାଙ୍ଗୁଛି । ପ୍ରକୃତି ସହିତ ଜଡିତ କେତେ ସୃଷ୍ଟି ଆମର ବର୍ତ୍ତମାନର ଲେଖକଙ୍କ ସୃଷ୍ଟିରେ ମିଳିଥାଏ । ପୃଥିବୀ ବୁଡ଼ି ଯାଉଛି, କାନ୍ଦୁଛି, ବିସ୍ତାରିତ ଜଙ୍ଗଲ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ହେଉଛି, ପଶୁମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, ସବୁଜତା ହ୍ରାସ ପାଉଛି । କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତିର ଏହି ବାସ୍ତବତା ଉପରେ କେତେ ଚିନ୍ତାଜନକ, ଆବିଳତା ବିହୀନ ନିର୍ଭିକ ସଚ୍ଚୋଟ ସର୍ଜନାରେ ଆଜିର ଲେଖା ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେଉଛି ? ଅଧିକାଂଶ ନୂତନ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ହୁଏତ ଦଶଟି ଗଛ ଓ ଫୁଲର ନାମକୁ ସଠିକ୍ ଭାବରେ ମନେ ରଖିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ସେ ବସନ୍ତ କିମ୍ବା ଫାଲଗୁନ୍, ଏହାର ଅନୁଭବ ଆଦୌ ଜଣା ନାହିଁ । ଯଦି ତୁମେ ଖୋଜିବାକୁ ଯାଅ, ତୁମେ ଗୁଗୁଲରେ ସମାନ ପୁରୁଣା କବିତା ଦେଖୁଛ । ବସନ୍ତ ଆସିବା ପରେ ମଧ୍ୟ କେତେଜଣ ବନ୍ଧୁ ପୂର୍ବ ସୃଷ୍ଟି କର୍ତ୍ତାଙ୍କ ଏହି ମହାନତାକୁ ମନେ ରଖିବେ ? ସାଧାରଣ ଲୋକମାନେ ମୋବାଇଲରେ ପ୍ରେମର ପ୍ରଥମ ଅକ୍ଷର ଲେଖିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଅଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବସନ୍ତ କ’ଣ ବା ହୋଇ ପାରେ । କବି ସଚ୍ଚିଦାନନ୍ଦଙ୍କ ଭାଷାରେ- ” ବସନ୍ତ ଆସେ ଯେ ଠେଲି ଧକ୍କା ଖାଇ କୁକୁଡ଼ାର ଦିହେ/ ଭାଙ୍ଗି ବହୂ ମହୁର ସୋରେଇ, ମାଟିରେ ଗଡ଼ାଇ ଅବା ଫୁଲବଣ ସଞ୍ଜେ । ”
ତଥାପି ବସନ୍ତର ଆଗମନ ଲୋକମାନଙ୍କ ସ୍ୱପ୍ନର ପୂରଣ ପାଇଁ । ଯେଉଁମାନେ କେବଳ ଖୋଲା ହୃଦୟରେ ପରିବର୍ତ୍ତନକୁ ସ୍ୱାଗତ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ଜୀବନରେ ବସନ୍ତ ଛିଡ଼ାହୋଇଥାଏ… ଯାହାର ଆଖି ଅଛି , ହୃଦୟ ଭିତରେ ଭାବନା ଅଛି । ବସନ୍ତ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପରିବର୍ତ୍ତନର ଏକ ସୁଖଦ ତରଙ୍ଗ, ଏକ ନିମନ୍ତ୍ରଣ…!!!!

ଅଧ୍ୟକ୍ଷ, ମହାନଦୀ ବିହାର ମହିଳା ସ୍ନାତକ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ , କଟକ -୪
ଦୂରଭାଷା: ୯୦୪୦୧୫ ୧୪୭୫
laxmansahoo9040@gmail.com