କବିତା : ବେଳାଭୂମିର ଶିଳ୍ପୀଟିଏ ମୁଁ

ବିନୋଦିନୀ ଦାଶ 

ଭବସାଗର ବେଳାଭୂମିରେ
ବାନ୍ଧିଛି ମୁହିଁ ବସା,
ଶିଳ୍ପୀଟିଏ ସାଜି ମୁଁ ବଞ୍ଚେ
ଧରି କର୍ମ ବେଉସା ।

ତା’ ସାଥେ ନିତି ସୁଖରେ ଥାଏ
ନବ ଚେତନା ଧରି,
ବିଫଳ ହେଲେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼େନି
ତୋଳଇ ନୂଆ କରି ।

ଯେପରି ଗଢ଼େ ବାଲୁକା ଶିଳ୍ପୀ
ବେଳାଭୂମିରେ ମୂର୍ତ୍ତି,
ସାଧନା ଚେଷ୍ଟା ବିଭୁ କରୁଣା
ଜୀବନେ କରି ସାଥୀ ।

ବାଆ ବତାସ ଆସିକି ଯେତେ
ବାଲି ଉଡ଼ାଇ ନେଲେ,
ଗୋଟେଇ ଆଣି ଏକାଠି କରି
ନୂଆ ରୂପରେ ତୋଳେ ।

ଡର ଭୟ କି ଉଦାସ ପଣ
ନଥାଏ ମୋଠି ଲେଶ,
ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି
ସଦା ମୋହର ପାଶ ।

କର୍ମବାଲିରୁ ସତ୍ୟ ଧରମ
ଦୟା କ୍ଷମା କରୁଣା,
ମଣିମୁକୁତା ଖୋଜଇ ନିତି
ନ ହୋଇ ବାଟବଣା ।

ତା’ର ଆଲୋକେ ଉଜ୍ଜ୍ବଳି ଉଠି
ହସି ହସାଇ ଧରା,
ମୋ ଶିଳ୍ପୀ ନାମ ସାର୍ଥକ କରି
ରହିବି ଅପାଶୋରା ।

କୁରୁଆଁ, ମୁଗପାଳ, ଯାଜପୁର