ସୁଜାତା ମିଶ୍ର 
କିଛି ଯିବା ପୂର୍ବରୁ
ନେଇ ଆସିଥାଏ
ପ୍ରାପ୍ତି ଆଉ ଅପ୍ରାପ୍ତିର
ହିସାବ ନିକାଶ..,
ଅନେକ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇ ଯାଇଥିବା
ସ୍ବପ୍ନ ..ସାଉଁଟି ଆଣି ଥିବା
ଅନ୍ତରଙ୍ଗ କିଛି ସୁଖ..
ହଜିଲା ପାଦ ଚିହ୍ନର ଛାପ..
ଝରି ଝାଉଁଳି ଯାଇଥିବା
ମୁହୂର୍ତ୍ତର ଅନୁଭୂତି…
ଲୋଟି ପଡ଼ୁଥିବା ବିଶାଳତାର
ଭଗ୍ନାଂଶ!
କେତେ ସୁଖର ସଂସାର
ଉଜୁଡ଼ି ଯାଇଛି
ଏ ବର୍ଷର କରାଳ ଛାଇରେ,
କେତେ ଦେହର ଛଟପଟ
ଝାଡ଼ି ଝୁଡ଼ି ହୋଇ
ହସ୍ପିଟାଲ ବିଛଣାରୁ ..
ମିଶିଛି ମାଟିରେ,
କେତେ ମନର ଅବସୋସ ଚହଲି ଯାଇଛି ବିବଶ ରାତିର
ଅନ୍ଧାରୀ ଛାତିରେ…!
ଅଙ୍କୁରିତ ହୋଇଛି ଜୀବନଟିଏ
କୁନି କୁନି ଆଖି ଡୋଳା ମେଲାଇ
ମା’ର କୋଳରେ,
ଅନାଥ ହୋଇଚି
କୋମଳ ଶିଶୁ..
ସୀମାନ୍ତରେ ପ୍ରହରୀ କେହି ଆଖି
ମୁଦି ଦେଲେ..ଛାତି ପାତି ଦେଇ
ଗୋଳା କମାଣ ଆଗରେ!
ଭଉଣୀ ହରେଇଛି
ଭାଇକୁ ଯୁଦ୍ଧରେ,
ନିସଂଗ କରିଦେଇ
ବନ୍ଧୁ କେହି ଶୋଇ ଯାଇଚି ଅବେଳରେ.. କୋକେଇରେ..!
ଗୋଟେ ସମୟ
କେତେ ଦେଇ କେତେ ନେଇ ଅଛି,
ସେ କଥା କହିବ ଆଜି
ଶେଷ ଦିନର ଅନ୍ତିମ ପ୍ରହର,
ସମୟର ନଦୀ ବହି ଯାଉ ଯାଉ
ପରଶେ ଅମୃତ ଫଳ
ଅବା ଉଗାଳେ ଜହର!
ଲିପା ପୋଛା ଅଗଣାରେ ବଟା ଚାଉଳର ଅଙ୍କା
ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପାଦ ଥାପି କେବେ ଆସେ
ପୁଷ ମାସ ଆଉ
ଧାନ କ୍ଷେତ ଭରା ହରଷ,
ଆଖି ଲୁହର ଆଇନାରେ
ଚିତ୍କାର କରୁଥାଏ କାହାର
ବିମର୍ଷିତ ଭାଗ୍ୟ ..,
କିଳିକିଳା ରଡ଼ି ଛାଡ଼େ କାହା ସର୍ବନାଶ!
ସମୟ ଯାଏ ପୁଣି ଆସେ
ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ବଦଳେ ଦୁନିଆ,
ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ପରେ ପରେ ରାତି ଆସେ,
ପୁଣି ରାତି ପାହେ…
ଲେଖା ହୁଏ ଇତିହାସ ନୂଆ!