ଫକୀର ମୋହନ ନାହାକଙ୍କ ନିୟମିତ ସ୍ତମ୍ଭ ‘ଗାଁ କଥା’
(ପୂର୍ବ ସଂଖ୍ୟାରେ ପ୍ରକାଶିତ “ଧର୍ମ ସଂକଟ”ର ଏହା ପରବର୍ତ୍ତୀ ଭାଗ)
ଗାଁ ସଭାରେ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଅନୁସାରେ ପରଦିନ ସକାଳୁ ବଂଶ କୁଟୁମ୍ବର ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ସବୁ ପହଞ୍ଚିଗଲେ ଦେବବ୍ରତର ଦୁଆର ଆଗରେ । ସେଠାରୁ ସେମାନେ ତୁଠକୁ ଯିବେ । ତା ପରେ ଆରମ୍ଭ ହେବ ଦଶକର୍ମ । ଏତେ ସଂଖ୍ୟାରେ ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖି ପ୍ରଥମେ ହଡ଼ବଡ଼େଇ ଗଲା ଦେବବ୍ରତ । ବୟସ୍କ ଲୋକ ଜଣେ କହିଲେ, ହଇରେ ଦେବୁ .. ଆରେ ବାରିକକୁ ଖବର ଦେଇଛୁ ନା ନାହିଁ । ତୁଠକୁ ଯିବା ପରା । ଶୀଘ୍ର କାମ ସାରିଲେ ଯିଏ ଯାହା କାମଦାମରେ ଯିବେ । ବେଳ ଗଡ଼ିଯାଉଛି । ସଅଳ କର । ଦେବବ୍ରତ କହିଲା, ତୁଠକୁ କାହିଁକି ଯିବା? ରାତିରେ ପରା ମୋ ବାପା ଘରକୁ ଫେରିଛନ୍ତି । ଆଉ ତୁଠକୁ ଯିବା କଣ ଦରକାର? ଦେବବ୍ରତର କଥା ଶୁଣି, ଦି ଚାରି ଜଣ ଭେଣ୍ଡିଆ ପିଲା ଆଗକୁ ଝପଟେଇ ପଡ଼ିଲେ । କହିଲେ, କୋଡ଼ିଏ ବର୍ଷ ହେଲା ତୋ ବାପାର ଦେଖା ନଥିଲା, ରାତାରାତି ସେ କୁଆଡୁ ଉଭା ହୋଇଗଲେ । ତୁ ତୋ ବାପାକୁ ଚିହ୍ନିଛୁ ଟି? କେବେ ଦେଖିଥିଲୁ ବାପାର ଚେହେରା? କିଛି ମନେ ଅଛି କେମିତି ଦେଖାଯାଆନ୍ତି ତୋ ବାପା? ଏ ପ୍ରଶ୍ନର କୌଣସି ଉତ୍ତର ନଥିଲା ଦେବବ୍ରତ ପାଖରେ । ପ୍ରକୃତରେ ସେ ତା ବାପାକୁ ଚିହ୍ନିପାରୁନଥିଲା । କାରଣ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ତା ବାପାର ଚେହେରା ତାର ମନେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ମାଆ ଯେତେବେଳେ କହୁଛି, ସେହି ଲୋକଟି ହିଁ ତାର ବାପା ହୋଇଥିବ । ସେ ଥା ଥା ମା ମା ହୋଇ କହିଲା, ମୋର ସିନା ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ମନେ ନାହିଁ ମୋ ବାପାଙ୍କ ଚେହେରା, ହେଲେ ମୋ ମାଆ ତ ମନେ ରଖିଛି । ମାଆ ତ ଠିକ୍ ଭାବେ ଚିହ୍ନି ପାରିଛି ମୋ ବାପାଙ୍କୁ ।
ଏତିକି କଥାବାର୍ତ୍ତା ଭିତରେ ଗାଁର ଅନ୍ୟମାନେ ବି ସେଠାରେ ପହଞ୍ଚିଗଲେ । ଦେବବ୍ରତର ଦୁଆରେ ସତେ ଯେମିତି ମେଳା ଲାଗିଥିଲା । ଗାଁର ପୁରୁଷ ତିରିଲା ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ହୋଇଯାଇଥିଲେ । ଦୁଇ ଚାରି ଜଣ ଏକା ସାଙ୍ଗରେ କହିଲେ, ତୋ ବାପା ମାଆଙ୍କୁ ବାହାରକୁ ଡାକ ଦେବୁ । ତୁ ସିନା ଠିକ୍ ଭାବେ ଚିହ୍ନିପାରୁନୁ, ଆମେ ତ ଚିହ୍ନିପାରିବୁ । ଆମ ଗାଁ ଲୋକଟା, ଏଇଠି ଜନ୍ମ ହୋଇଛି, ଏଇଠି ବଡ଼ ହୋଇଛି, କେତେ ବର୍ଷ ବାହାରେ ରହିଗଲା ବୋଲି କଣ ଆମେ ତାକୁ ଚିହ୍ନି ପାରିବୁ ନାହିଁ ? ଡାକ ତୋ ବାପା-ମାଆକୁ । ଦୁଆର ମୁହଁରେ ଏଭଳି ଲୋକଙ୍କ କୋଳାହଳ ଶୁଣି ଘର ଭିତରୁ ବାହାରକୁ ବାହାରିଲା ସତ୍ୟବତୀ । ଦେବବ୍ରତର ମାଆ । ତା ମୁହଁରେ ଥିଲା ଏକ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଆନନ୍ଦ । ତା ହାବଭାବରୁ ଲାଗୁଥିଲା ଯେମିତି ସେ ସ୍ୱର୍ଗ ଧନ ପାଇଯାଇଛି । ଦୁଆର ମୁହଁକୁ ବାହାରି ସେ କହିଲା, ମୋ ମାଆ ମତେ କଲ୍ୟାଣ କରିଥିଲା, ମୁଁ ଅହ୍ୟ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ହେବି । ତମେ କେତେ ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା କରିବ ବୋଲି କହିଲେ, ମୁଁ କଣ ମୋ ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୂର ଉଜାଡ଼ି ଦେବି? ମୋ ଦେବୁର ବାପା ବଞ୍ଚିଛନ୍ତି । ଭଗବାନ ଆମ ଡାକ ଶୁଣିଲେ ବୋଲି ସିନା, ଏତେ ଦିନ ପରେ ସେ ଘରକୁ ପୁଣି ଥରେ ଫେରି ଆସିଲେ ।
ଏଇତକ କଥା ଶୁଣି ଲୋକ ଗହଳି ଭିତରୁ ଜଣେ ମହିଳା କହିଲା, ଆଲୋ ଆମେ ଜାଣିଛୁ, ତୁ ଅହ୍ୟସୁଲକ୍ଷଣୀ ବୋଲି ଯେ, ହେଲେ ତୋ ଗେରସ୍ତ କୋଉଠେ ଅଛି ତାକୁ ଟିକେ ଡାକ । ତାକୁ ଦେଖିଲେ ତ ଆମେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବୁ । ଏତେ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ଯାହାର ଦେଖା ନଥିଲା, ସିଏ ଯଦି ରାତାରାତି ଉଭା ହୋଇଛି, ତାହେଲେ ତାକୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ସାମ୍ନାକୁ ଆସିବାକୁ ଦିଏ ନା । ସେହି ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକର କଥା ଶୁଣି, ଖୁବ୍ ରାଗି ଯାଇଥିଲା ସତ୍ୟବତୀ । କହିଲା, ତମେ ସବୁ ଗାଁ ଲୋକ ସଜ ମାଛରେ ପୋକ ପକେଇ ଦେବ । ଏତେ ଦିନ ପରେ ଲୋକଟା ଘରକୁ ଫେରିଛି । ଘର ଭିତରେ ସେ ଶୋଇଛି । ତାକୁ ଟିକେ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ଦେବନି ତମେ । ସତ୍ୟବତୀର କଥା ଶୁଣି ହଠାତ୍ ରାଗିଗଲେ ଗାଁର ସେହି ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ, ଯିଏ ଆସି ଦେବବ୍ରତକୁ ଡାକ ପକାଉଥିଲେ ତୁଠକୁ ଯିବା ପାଇଁ । ସେ ରାଗରେ କହିଲେ, ହଉ ହଉ ଶଙ୍କର୍ଷଣ ଯଦି ଗାଁକୁ ଫେରି ଆସିଛି, ତାହେଲେ ସେଇଟା ଭଲ କଥା । ହେଲେ ସିଏ ଥରେ ଆମ ସାମ୍ନାକୁ ଆସି ତା ପରେ ପୂରା ଜୀବନ ତମାମ ଶୋଉନି, ଆମର କଣ ଯାଉଛି । ତାକୁ ଯଦି ଗାଁରେ ରହିବାର ଅଛି, ତାହେଲେ ତାକୁ ଆଜି ସମସ୍ତଙ୍କ ସାମ୍ନାକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ତା ପରେ ଯାଇ ଯାହା କିଛି ନିଷ୍ପତ୍ତି । ନହେଲେ ଏବେ ବନ୍ଧତୁଠକୁ ଚାଲ, ଦଶକର୍ମ ଆଗକୁ ବଢ଼ିବ । ତା ପାଇଁ ବୋଲି ଗାଁରେ ବାରମ୍ବାର ସଭା ଡକାଯାଇପାରିବନି କି ଏମିତି ପାଲା ଚାଲିପାରିବନି।
ଘର ଭିତରେ ରହି ଏ ସବୁ କଥା ଶୁଣୁଥାଏ ଶଙ୍କର୍ଷଣ । ସେ ଆଉ ନିଜକୁ ରୋକି ପାରିଲାନି । ବାହାରକୁ ଆସିଲା । ଦେହରେ ଘୋଡ଼େଇ ହୋଇଥାଏ କାହିଁ କେଉଁ କାଳର ମଇଳା କାଣ୍ଟିଆ ଚାଦରଟିଏ । ମୁଣ୍ଡରେ ଅଲରା ହୋଇ ରହିଥିବା ଗଦାଏ ବାବୁରି ବାଳ । ପ୍ରାୟ ନବେ ଭାଗ ପାଚିଲା । ମୁହଁରେ ଲମ୍ବା ଦାଢ଼ି । କୃଶୋଦର ଶରୀର । ଦେଖିଲେ ଯେ କେହି କହିବ, ଲୋକଟା ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଠିକ୍ ଭାବେ ଖାଇବାକୁ ପାଇନି । ଆଖି ଦିଟା କୋରଡ଼ ଭିତରେ ଥିଲା ଭଳି ଲାଗୁଛି । ତଥାପି ଆଖିରେ ସେହି ଯୁବକ ବୟସର ତେଜ । ଅଧା ଲୋକ କହିଲେ, ଇଏ ତ ଶଙ୍କର୍ଷଣ ନୁହେଁ । କୁଆଡୁ ଗୋଟେ ବାୟା ପାଗଳ ଲୋକଟେ ଆସିଛି, ତାକୁ ତୁ ନିଜ ଗେରସ୍ତ ବୋଲି କହୁଛୁ ସତ୍ୟବତୀ । ହଇରେ ଦେବୁ, ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା ଭୟରେ ଏମିତି ଯାହାକୁ ତାକୁ ତୁ ତୋ ବାପା ବନେଇଦେବୁ କିରେ ? ଏତିକିବେଳେ ଗାଁର ବୟସ୍କଲୋକମାନେ କିନ୍ତୁ ସ୍ଥିର ଥାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ହଠାତ୍ କୌଣସି ମନ୍ତବ୍ୟ ଦେଲେ ନାହିଁ । ସେମାନେ କେବଳ ଶଙ୍କର୍ଷଣକୁ ପାଦରୁ ମୁଣ୍ଡ ଯାଏଁ ବାଲୁ ବାଲୁ ହୋଇ ଦେଖୁଥାନ୍ତି । ଶଙ୍କର୍ଷଣ ବାରଣ୍ଡା ଉପରୁ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସି ଗାଁର ସବୁଠୁ ବୟସ୍କ ଆନନ୍ଦ ରାଉତରାୟଙ୍କୁ ଜୁହାର ହେଲା । କହିଲା, ମଉସା, ତମେ ବି ମତେ ଚିହ୍ନି ପାରୁନ? ମୁଁ ଶଙ୍କର୍ଷଣ .. ତମ ପୁଅ ଦୀନନାଥର ପିଲାଦିନର ସାଥୀ । ତମର କଣ ମନେ ନାହିଁ, ତମ ଝିଅ ମାଳତୀର ବାହାଘରରେ ମୁଁ କେତେ କାମ କରିଥିଲି ? ମତେ ପରା ପୂରା ବରଯାତ୍ରୀଙ୍କ ଚର୍ଚ୍ଚା ପାଇଁ ତମେ ଦାୟିତ୍ୱ ଦେଇଥିଲ? ତମର କଣ କିଛି ମନେ ନାହିଁ ? ବାସ୍, ଏତକ କଥା ଶୁଣି, ଶଙ୍କର୍ଷଣକୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇଲେ ଆନନ୍ଦ ରାଉତରାୟ । ଏହି ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ସେଠାରେ ଥିବା ସବୁ ଲୋକ ଅବାକ୍ । ଢେର ସମୟ ଧରି ସେଠାରେ ରାଜୁତି କରୁଥିଲା ଏକ ଅଖଣ୍ଡ ନୀରବତା। ହଠାତ୍ ଦୁଇଟା ଭେଣ୍ଡିଆ ପିଲା କହି ଉଠିଲେ, ତାହେଲେ ଆଉ ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା କଣ ? ଏଥର ଯିଏ ଯାହା ଘରକୁ ଚାଲ । ହେଲେ କଥାଟା ଏଇଠି ସରିବନି । ଆଜି ରାତିରେ ଆଉ ଥରେ ଗାଁରେ ସଭା ବସିବ । ସେଇଠି ନିଷ୍ପତ୍ତି ହେବ, ଆଗକୁ କଣ କରାଯିବ । ସତକୁ ସତ ସେଇଆ ହେଲା । ଗାଁର ଯିଏ ଯୁଆଡ଼େ ଚାଲିଗଲେ ।
ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ପୁଣି ଥରେ ଗାଁରେ ସଭା ବସିଲା । ଏଥର ସଭା ମଝିରେ କେବଳ ଦେବବ୍ରତ ନୁହେଁ, ତା ସାଙ୍ଗରେ ତା ବାପା ଶଙ୍କର୍ଷଣ ବି ଠିଆ ହୋଇଥିଲା । ଗାଁ ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନବାଣରେ ସେମାନେ ଆହତ ହୋଇସାରିଥିଲେ । ଜଣକ ପରେ ଜଣେ କହୁଥିଲେ, ଦେବବ୍ରତ ସବୁ ଜାଣି ଶୁଣି ତା ବାପା କଥା ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଲୁଚାଇ ରଖିଥିଲା । ବାପା ପୁଅ ଭିତରେ ସଂପର୍କ ନିୟମିତ ଭାବରେ ରହିଥିଲେ ବି କେହି ଏ ବାବଦରେ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଜଣାଉନଥିଲେ । ଏମିତି ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ଅଭିଯୋଗ ଅଜାଡ଼ି ହୋଇପଡୁଥିଲା ଦେବବ୍ରତ ଉପରେ । ତା ପାଖରେ ଏ ସବୁ କଥାର କୌଣସି ଉତ୍ତର ନଥିଲା । ସେପଟେ ବୟସ୍କ ଲୋକମାନେ ଘେରି ବସିଥିଲେ ଶଙ୍କର୍ଷଣକୁ । ଏତେ ବର୍ଷ ଯାଏଁ କୋଉଠି ଥିଲୁ ତୁ ଶଙ୍କର୍ଷଣ ? ଏମିତି କଣ ହୋଇଗଲା ଯେ, ତୁ ଗାଁ ଛାଡ଼ି କୋଡ଼ିଏ ବର୍ଷ ହେଲା କୁଆଡ଼େ ପଳେଇଲୁ । କଣ କରୁଥିଲୁ ତୁ ଏତେ ଦିନ ଯାଏଁ ? ଅନେକ ସମୟ ଧରି ନୀରବରେ ରହିଥିଲା ଶଙ୍କର୍ଷଣ । କାହାରି କୌଣସି ପ୍ରଶ୍ନଉ ଉତ୍ତର ଦେଉନଥାଏ ସେ । ଏତିକି ବେଳେ ଗାଁ ସଭାରେ କେହି ଜଣେ ପଚାରିଦେଲା, ତୋ ପ୍ରଥମ ସ୍ତ୍ରୀ ସୁକୁମାରୀ କୁଆଡ଼େ ଗଲା ? ଏତେ ଦିନ ଯାଏଁ ତୁ ନଥିଲୁ। ଗାଁ ସଭାରେ ଯେତେବେଳେ ସୁକୁମାରୀ ତୋ ବିରୋଧରେ ଅଭିଯୋଗ କରିଥିଲା, ସେତିକି ବେଳେ ତୁ ଗାଁ ଛାଡ଼ି କୁଆଡ଼େ ପଳେଇଗଲୁ ଯେ, ସେବେଠୁ ତୋର ଦେଖା ଦର୍ଶନ ନଥିଲା । ହେଲେ ତୁ ଯିବା ପରେ, ସୁକୁମାରୀ ବି କୁଆଡ଼େ ଉଭାନ ହୋଇଗଲା । ତାର ବି ଦେଖାଦର୍ଶନ ନାହିଁ । କଥାଟା ଟିକିଏ ରହସ୍ୟମୟ ଲାଗୁଛି ।
ଏତକ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠିଲା ଶଙ୍କର୍ଷଣ । ଦେବବ୍ରତ ବାପା ପାଖକୁ ଯାଇ, ତାକୁ ବୁଝାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା । ଶଙ୍କର୍ଷଣ ଓ ଦେବବ୍ରତର ଏ ଦୃଶ୍ୟରେ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ନୀରବ ହୋଇଯାଇଥିଲା ପୂରା ସଭା । ହଠାତ୍ ନୀରବତାକୁ ଭାଙ୍ଗି ଶଙ୍କର୍ଷଣ କହିଲା, ଲୋକଲଜ୍ୟାରୁ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଗାଁ ଛାଡ଼ି ପଳେଇଗଲି । କିନ୍ତୁ, ସୁକୁମାରୀ ମୋର ପ୍ରଥମ ସ୍ତ୍ରୀ । ତାକୁ ମୁଁ ନିଜେ ପସନ୍ଦ କରି ବାହା ହୋଇଥିଲି । ତା ଭିତରେ ମୋ ଜୀବନ ବସୁଥିଲା । ମୁଁ ତାକୁ କେତେ ଭଲ ପାଉଥିଲି, ତାହା କହିବା ମୋ ପକ୍ଷେ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ହଁ .. ସେ କିନ୍ତୁ ଜିଦ୍ ଖୋର ଥିଲା । ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ ଥର ମୁହଁଶୁଖା ହୋଇ ସେ ବାପଘରକୁ ଚାଲିଗଲା ଯେ, ଫେରି ଚାହିଁ ନଥିଲା ମୋ ମୁହଁକୁ । ତାରି ଉପରେ ରାଗି ମୁଁ ଦ୍ୱିତୀୟ ବିବାହ କରିଥିଲି । ମୁଁ ମୋର ସଂସାରରେ ଖୁସିଥିଲି ସତ, କିନ୍ତୁ ସବୁବେଳେ ସୁକୁମାରୀ ମୋ ମନରେ ରାଜୁତି କରୁଥିଲା। ତେବେ ଯେତେବେଳେ ସେ ମୋ ଦେବୁ ଜନ୍ମ ହେବା ପରେ ଫେରିଲା, ସେତେବେଳେ ଅଡୁଆରେ ପଡିଯାଇଥିଲି ମୁଁ । କାହାକୁ ରଖିବି, କାହାକୁ ଛାଡ଼ିବି .. ସେକଥା ସ୍ଥିର କରିପାରୁନଥିଲି । ତେବେ ମୁଁ ଭାବିଲି, ଗାଁରେ ଘରଦ୍ୱାର ଓ ଜମିବାଡ଼ି ଯଦି ସତ୍ୟବତୀ ସମ୍ଭାଳି ନେବ, ତାହେଲେ ଦେବୁକୁ ବଡ଼ କରିବାରେ ତାର କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବନି । ମୋର ବାହୁରେ ବଳ ଅଛି, ଆଉ ବୟସ ଅଛି ଯେତେବେଳେ, ମୁଁ କେଉଁଠି ବି କିଛି କରି ବଞ୍ଚିଯିବି । ସେଥିପାଇଁ ସୁକୁମାରୀକୁ କହି, ଗାଁ ସଭାର ନାଟକ କରିଥିଲି ମୁଁ । ସୁକୁମାରୀ ଜାଣିଥିଲା ଯେ, ମୁଁ ଶ୍ରୀକାକୁଲମରେ ଏକ ହୋଟଲେ କାମ କରୁଛି । ସେଥିପାଇଁ ଗାଁ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିବା ପରେ, ସେ ବି ଗାଁ ଛାଡ଼ି ଉଭାନ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ଏତେ ବର୍ଷ ଯାଏଁ ପ୍ରକୃତରେ ଆମେ ଦୁହେଁ ଏକାଠି ଥିଲୁ। ଦୁହେଁ ଦିହିଙ୍କ ସୁଖଦୁଃଖରେ ସାଥୀ ହୋଇଥିଲୁ । ହେଲେ ଆଠ ଦିନ ତଳେ ସୁକୁମାରୀ ଜରରେ ପଡ଼ି ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଗଲା । ସେଇଠି ଲୋକମାନଙ୍କ ସହାୟତାରେ ତାର ଦାହ ସତ୍କାର କରିଦେଲି ସିନା, କିନ୍ତୁ ମନ ମାନିଲା ନାହିଁ। ସାହି ଭାଇ, ଜ୍ଞାତି କୁଟୁମ୍ବଙ୍କୁ ଏ ଅଶୌଚ ସମ୍ପର୍କରେ ନକହିବା, ଆଉ ସେମାନଙ୍କୁ ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟାରେ ସାମିଲ ନକରିବା କଥା ଭାବି ମୋ ମନ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଲା । ମୋତେ ଲାଗୁଥିଲା ମୁଁ ଗୋଟିଏ ପାପୀ । ମୋ ଘର, ମୋ ପୁଅ .. ସବୁ ମନେ ପଡ଼ିଲା ମୋର । ସୁକୁମାରୀ ଚାଲିଯିବା ପରେ ଖୁବ୍ ଏକାକୀ ହୋଇଯାଇଥିଲି ମୁଁ । ସେଥିପାଇଁ ଗାଁକୁ ଫେରି ଆସିଲି । ହଁ .. ଏଇଟା ମୋର ଯଦି ଦୋଷ, ତାହେଲେ ଗାଁ ଭାଇଏ ଯାହା ଦଣ୍ଡ ଦେବେ, ସେଇଟା ମୁଁ ମାନିନେବି ।
ଗୋଟିଏ ସୁଅରେ ଏତେ କଥା କହିଗଲା ଶଙ୍କର୍ଷଣ । ଏତେ କଥା କହିବା ପରେ ବି ସଭାରେ କେହି କିଛି କହୁନଥିଲେ । ସେଇଠି ବସା ବାନ୍ଧି ବସିଥିଲା ନୀରବତା । ହଠାତ୍ ଚିତ୍କାର କରିଉଠିଲା ଦେବବ୍ରତ । ନିଜ ବାପାକୁ ଗାଁ ସଭାମଝିରେ ହିଁ ପଚାରିଲା, ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ ପୁଅ ଆଉ ସ୍ତ୍ରୀ କଥା ମନେ ପଡ଼ିଲା ତମର ? ତମକୁ ତମର ପ୍ରଥମ ସ୍ତ୍ରୀ ଯଦି ଏତେ ପସନ୍ଦ ଥିଲା, ତାହେଲେ ମୋ ମାଆକୁ କାହିଁକି ବାହା ହୋଇଥିଲ ? କାହିଁକି ମୋତେ ଜନ୍ମ ଦେଇଥିଲ ? କିଭଳି କେଉଁ ପରିସ୍ଥିତିରେ କେତେ କଷ୍ଟ କରି ମୋ ମାଆ ମୋତେ ବଡ଼ କରିଛି, ସେ ସମ୍ପର୍କରେ କେବେ ଥରେ ଭାବିଛ ତମେ ? ଏବେ ତମ ପ୍ରଥମ ସ୍ତ୍ରୀ ମରିଗଲା ପରେ, ଆମେ ହଠାତ୍ ତମର ମନେ ପଡିଲୁ ? ଏତେ ଦିନ ପରେ ବାପାକୁ ପାଇ ସେ ଯେତିକି ଖୁସି ହୋଇଥିଲା, ତାଠୁ ବେଶୀ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିଲା ଦେବବ୍ରତ । ସଭା ମଝିରେ ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠିଲା । ଗାଁର ବୟସ୍କ ଲୋକମାନେ କହିଲେ, ଏଥର ସଭା ଭାଙ୍ଗ । ବାପା ପୁଅ ଘରକୁ ଯାଅ। ଏମିତିରେ ତ ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା ହେବାର ଥିଲା, ହେଲେ ଏବେ ଶଙ୍କର୍ଷଣର ନୁହେଁ, ସୁକୁମାରୀର ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୁଅ ।
ଦୁଇ ଦିନ ପରେ ପୁଅ ହିସାବରେ ନିଜର ଧର୍ମ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଯାଇ ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା କରିବାକୁ ତୁଠକୁ ଗଲା ଦେବବ୍ରତ । ଆଉ ସେଦିନଠୁ ଶଙ୍କର୍ଷଣକୁ ଦାଣ୍ଡ ବାରଣ୍ଡାରୁ ଏରୁଣ୍ଡି ବନ୍ଧ ଭିତରକୁ ପାଦ ପକାଇବାକୁ ଦେଇନି ସତ୍ୟବତୀ । ଘରେ ରହିବ ନା ନିଜ ଜୀବନର ଶେଷ ଦିନଗୁଡ଼ିକୁ ପୁଣି କେଉଁଠି କଟାଇବାକୁ ଗାଁ ଛାଡ଼ିବ ଶଙ୍କର୍ଷଣ, ସେକଥା ସ୍ଥିର କରିପାରୁନି ସେ । ଏଣେ ବାପା ଆଉ ମାଆକୁ କିଭଳି ଏକାଠି କରିପାରିବ ବା କାହାକୁ ସମର୍ଥନ କରିବ ସେକଥା ନିଶ୍ଚିତ କରିପାରୁନି ଦେବବ୍ରତ । ଏମିତି ଏକ ଅଡୁଆ ଜାଲରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇପଡ଼ିଛନ୍ତି ଉଭୟ ବାପା-ପୁଅ । ହେଲେ କେହି କାହା ଆଡ଼କୁ ପାଦ ବଢ଼ାଇ ପାରୁନାହାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସମ୍ପର୍କ ଓ ସନ୍ତାନର ମୋହରେ ଉଭୟେ ପଡ଼ି ରହିଛନ୍ତି ସେଇଠି, ସେଇ ଘରେ । ଜଣେ ବାରଣ୍ଡାରେ ଆଉ ଜଣେ ଘର ଭିତରେ ।
ବିଭାଗୀୟ ମୁଖ୍ୟ
ୟୁନିଭରସିଟି ଇନଷ୍ଟିଚ୍ୟୁଟ୍ ଅଫ୍ ମିଡିଆ ଷ୍ଟଡିଜ୍
ଚଣ୍ଡୀଗଡ଼ ୟୁନିଭରସିଟି, ମୋହାଲି, ପଞ୍ଜାବ
ଫୋନ୍- ୯୯୩୭୨୫୨୪୬୪
