Odia Poem

ତେଜସ୍ଵିିନୀ ପଣ୍ଡା ଜଣାନାହିଁ କାଲି ସକାଳେ କଣ ହେବ? ଶ୍ରାବଣୀ ଆସି ଭିଜେଇବ କି ବୈଶାଖୀ ଆସି ଜାଳିଦେବ, ପାପପୁଣ୍ୟ, ସୂର୍ଯ୍ୟଚନ୍ଦ୍ର କ'ଣ ସବୁ ମାଟିରୁ ଲିଭିଯିବେ, ଲିଭିଯିବ କ'ଣ ପଥରରେ ଲେଖା ଇତିହାସ। କିଏ ଜାଣେ, ସେ ତ ଆସନ୍ତା କାଲିର ଚରିତ୍ର । ଜଣାନାହିଁ କାଲି…

ରାମକୃଷ୍ଣ  କେଉଁଠି ସେ ପକ୍ଷୀର ବସା ମରୁନଦୀର ଶୁଖିଲା ମୁହାଣରେ ନା ଆଗ୍ନେୟଗିରି ଗର୍ଭର ବିପୁଳ ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନରେ ଧୂ ଧୂ ଖରା ଓ ଝଡ଼ ବର୍ଷାର ରାତିରେ ଭୟର ଅରଣ୍ୟ ପାରି ହେବା ବାଘ ପିଠିରେ ମୈଥୁନର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିବା ନିଜକୁ ଚିହ୍ନିବାର କେବଳ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ସଙ୍କେତ ଠିକ୍ ବେଳରେ…

ନିରୁପମା ପତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମାଧବ ଗୋବିନ୍ଦ କେଶବ ମଦନମୋହନ ବ୍ରଜ ଗୋସାଇଁ, ଧର୍ମ ସଂସ୍ଥାପକ ସତ୍ୟ ପ୍ରବର୍ତ୍ତକ ବ୍ୟାପ୍ତ ଚରାଚର ଜଗତ ସାଇଁ। ଭାଦ୍ରଅଷ୍ଟମୀରେ ଶୁଭ କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷେ ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ରେ ଜନମ ନେଲ, କଂସ କାରାଗାରେ ଅଷ୍ଟମ ଗର୍ଭରେ ଦେବକୀ ମାତାଙ୍କ କୋଳ ମଣ୍ଡିଲ।…

ଶୁଭ୍ରାଂଶୁ ଶେଖର ମାହୁନ୍ତ ଚିର ବନ୍ଦନୀୟ ଚିର ପୂଜନୀୟ ଚିର ନମସ୍ୟ ଯେ ଗୁରୁ, ଚିର ଭାସ୍ବର ସେ ଚିର ଅମଳିନ ଚିରକାଳ ପାଇଁ ସ୍ମରୁ । ବିରଳ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବ ସବୁ ଗୁରୁ ମୋର ଗାଉଅଛି ଯଶ ଗାଥା, ଗୁଣଗାରିମାର ଅମୂଲ୍ୟ ପସରା ସ୍ନେହବୋଳା ତାଙ୍କ କଥା । ଶିକ୍ଷାର ଅମ୍ଳାନ ଜ୍ୟୋତି ସାଜି…

ସୁଜାତା ମିଶ୍ର  କିଛି କ୍ୟାକ୍ଟସର କଣ୍ଟକିତ କ୍ରୁରତାକୁ ନେଇ ସଜେଇଛି ମାୟାବିନୀ ବନ ସବୁଜିମା .. ଚିତ୍ରାୟିତ ମାଟି ପସରାରେ.., ବେଦରଦୀ ପଥରର କଠୋରତା ନୀରବି ଯାଇଛି ରଙ୍ଗର ନିବିଡ଼ତା ତଳେ.., କାଇଁଚର ଉପତ୍ୟକାରେ ତୋଳିଛି ମୁଁ ପ୍ରବାଳ ପ୍ରାଚୀର ଘେରା ଶାମୁକାର ଘର...,…

ଗଦାଧର ସାହୁ ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ଆମେ ଜାଣି ନାହୁଁ ଆମେ କରି ନାହୁଁ କିଛି କାହା ଦୋଷେ ଆଉ ଅଭିମାନ କରି ମୌସୁମୀ ଛପି ରହିଛି । ପ୍ରତ୍ଯେକ ମଣିଷ ଖୋଳ ପିନ୍ଧା ଏଠି ନିଜର ସୁବିଧା ଦେଖେ କେବେ ଖୋଜେ ନାହିଁ ମୋ ପାଇଁ କିଏ ସେ ସଢୁଛି ଯନ୍ତଣା ଦୁଃଖେ । ଆକାଶ ତତଲା ପବନ ତତଲା ଜଳ…

ନିରଞ୍ଜନ ନାୟକ ସରଳ ମଣିଷମାନେ ଚିତ୍କାର କର ଯେତେ ଗଳା ଫଟାଇ କାକୁତି ମିନତି ହୁଅ କେହି ଶୁଣିବେନି ରାସ୍ତା ରେ ଧାରଣା ! ସଂଗ୍ରାମ ! ଅନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହଙ୍ଗର ଷ୍ଟ୍ରାଇକ ଏସବୁର କ’ଣ ମୂଲ୍ୟ ଅଛି ! ସେମାନେ ପରା କିଣିନିଅନ୍ତି ତୁମ ଦଳର ଯେଉଁ ଦଳପତି…

ମଞ୍ଜୁ ରାଣୀ ବେହେରା ଚାଲ ଆଜି ଫେରିଯିବା ପ୍ରକୃତିର କୋଳକୁ ମାଟି ମା ପାଖକୁ। ସେଇ ଗୋଧୂଳିର ଦାଣ୍ଡ ଝଙ୍କାଳିଆ ବରଗଛ କୋଇଲିର ମଧୁର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ପହିଲି ବରଷାରେ ମହକୁଥିବାମାଟି ଲିପାଘର ଅଗଣା। ଚାଷୀଭାଇର ସବୁଜିମା କ୍ଷେତ ବିଲ, ପୋଖରୀ ବାଡିବଗିଚାର ସୁଆଦିଆ ପିଜୁଳି। ଗାଁ ମଝିର…

ସାଗରିକା ଦାସ  ବଳକା ଯୌବନ ବୋଲି ଯାହାଅଛି ବସନ୍ତ ଆ’ ବସନ୍ତ ଆ’ ଡାକ ଛାଡୁଛି ତୋବିନୁ ଆଉ ଯେ ରଙ୍ଗ ନାହିଁ ଫୁସର ଧୂସର କାଦୁଅ ମେଞ୍ଚା ଜୀବନ ଠାଏଖସା ଠାଏନେସା ସିମେଣ୍ଟ କାନ୍ଥ ଯାଇଛି ଜଞାଳ କାନ୍ଧେଇ । କେବେ ଯେ ସମୟ ମୁରୁକି ହସୁଥିଲା ସବୁଋତୁ ସୁବାସିତ ବସନ୍ତ ଉତ୍ସବ ଆଃ ଧୂ…

ବିନୋଦିନୀ ଦାଶ ଜୀବନଟା ଏକ ପ୍ରଦୀପ ସଦୃଶ ଯେଉଁ ମାନବ ବୁଝଇ, ଜୀବଦ୍ଦଶାରେ ସେ ନିଜେ ଜଳି ଜଳି ଉଜ୍ବଳ  କରେ ଏ ମହୀ । ଯେତେ ବାଧାବିଘ୍ନ ଆସିଲେ ବି ପଥେ ସବୁକୁ ଆଡ଼େଇ ଦେଇ, ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଭାବେ କର୍ମ ସାଧନରେ ନିତ୍ୟ ସେତ ଲାଗିଥାଇ । ତା’ର ସେ ଆଲୋକେ କୋଟି ଜନ- ମନ ପ୍ରାଣ…