କବିତା

ଭାରତୀ ସରିତା ମହାନ୍ତି  ଭାରି କଷ୍ଟ ଲାଗେ ରକ୍ତ ପର ହେଲେ ଏ କି ଅବା ଭାଗ୍ୟ ଦୋଷ? ଦୋଷ ନ କରିବି ଦୋଷୀ ସାଜେ ମୁଁ ଯେ ଏହା ମୋ’ର ଅବାଶୋଷ। ଭାରି କଷ୍ଟ ଲାଗେ ଆଖି ଦୁଇ ଯେବେ ଖୋଜି ବୁଲେ ଅତୀତକୁ ଅତୀତ ଇଶାରା ଦିଏ ବର୍ତ୍ତମାନ ସଦା କଷ୍ଟ ସହିବାକୁ। ଭାରି କଷ୍ଟ ଲାଗେ ମମତାର…

ମୂଳ ବଙ୍ଗଳା : ଶକ୍ତି ଚଟ୍ଟୋପାଧ୍ୟାୟ ପୁରୀ ସମୁଦ୍ରକୁ ଛାଣି ଆଣିଛି ମୁଁ ଶାମୁକା ଗୋଟାଇ ଶଙ୍ଖ, ତାରା ମାଛ, ସାଗରର ଘୋଡ଼ା ଫେଣର ମଧୁରତା ଆଣି ବିଛଣାରେ ଦେଇଛି ମେଲାଇ। ପାତିଛି ଶିମୁଳି ତୁଳା, ବରଫ ଓ ଲୁଣ ପିଠି ଓ ହାଡ଼ରେ ଯେହ୍ନେ ଲାଗିବନି ଅବା ଲାଗି ରହିବନି କଳାଦାଗ କିଛି…

ପ୍ରଳୟ ନାୟକ  ତୁମେ ସମୁଦ୍ରେ ସମୁଦ୍ର ଆଉ ମୁଁ ନିରିମାଖୀ ପଥହରା ଶୋଷ ତୁମେ ସତ୍ୟ ଚିରନ୍ତନ ଆଉ ମୁଁ ଖାଲି ଭିଖାରୀଟେ ଟୋପେ ଭାବ ଅବଶେଷ , ଅନନ୍ତ ମୋ ଆକୁଳ ପ୍ରାର୍ଥନା ତୁମେ ଆହେ ଶୁଣିକି ପାରୁନା …….? ତୁମେ ଭାସ୍ବର ଯୌବନ ବିଭାବସୁ ଗତିମାନ ସଦା ଦିନ ଯାଏ ଦିନ ଆସେ ଏପଟ ସେପଟ…

ସୁଜାତା ମିଶ୍ର ପ୍ରବାଳ ଦ୍ୱୀପର ରାଣୀ ନୁହେଁ ମୁଁ ତ..... ନୁହେଁ ରୂପା ଜହ୍ନର ହସ..., ନୁହଁଇ ମୁଁ ବି ସ୍ବପ୍ନ ବିଭୋର ଗୋଧୂଳି ଲଗନେ କ୍ଳାନ୍ତ ପକ୍ଷୀର ଲେଉଟାଣି ଉଚ୍ଛ୍ୱାସ.., ମୁଁ ଯେ କୁଟୀର ଦୁଆରେ ସଂଜ ଦୀପାଳିର ଟୋପାଏ ଆତ୍ମ ବିଶ୍ବାସ..., ଅବା କିଛି ଜମିଥିବା ବର୍ଷା…

ସାଧନା ପଣ୍ଡା ଭଲ ପାଇବାର ବିଭୁତିକୁ ଛାତିରେ ସାଇତି ଗ୍ରହଣ ପରି ଢୋକୁଛି ପ୍ରୀତିର ଗରଳକୁ ! ଶୋଷରେ ଜର ଜର ଏଇ ଦୁର୍ବଳ ମନର ଜଖମରେ ମଲମ ଲଗାଇ ନିସ୍ତେଜ, ନିର୍ବେଦରେ ସାରା ରାତି ଅନାଇ ରହିଛି ଟିକେ ଶ୍ୟାମଳ ଛୁଆଁକୁ ! ଅନନ୍ତ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଅନ୍ତକରି ଧୋଇ ଦେଇଛି ଶ୍ରାବଣ…

ଗଦାଧର ସାହୁ ତୋ ଦୀପ ଅଗ୍ନିକୁ ମୋ ପାପ ନିଅଣ୍ଟ ପୋଡି ପାଉଁଶ ହେବାକୁ, ତଥାପି ସରୁନି କେମିତି ତେଜିଛୁ ଦୀପ ଅଗ୍ନି ସଳିତାକୁ । ଜନମ ବେଳରେ କେତେ ପାପ ଥିଲା କାହାକୁ କହିଛ କୁହ, ମରଣ ବେଳକୁ କେତେ ରହିଗଲା ପାପି ଚାଲିଗଲା କୁହ । କର୍ମ କରୁ କରୁ ଯେତେ ପାପ କଲି ପୋଡେ…

ଭାରତୀ ସରିତା ମହାନ୍ତି  କଣ୍ଟକିତ ଏହି ଚଲା ପଥେ ଆଜି ପାଦେ ପାଦେ କଣ୍ଟା ଦିଏ ଆଘାତ ଅଭିଶପ୍ତ ଲାଗେ ସାରା ଜୀବନଟା ସ୍ମୃତିରେ ସ୍ମୃତିରେ ହୁଏ ଆହତ। ଆଶାର ସାଗରେ ହାତାଶାର ଢେଉ ସ୍ବପ୍ନ ବାଲି ଘର ନିଏ ଭସାଇ ରଙ୍ଗହୀନ ଏହି ଅଳିକ ଜୀବନ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଅପେକ୍ଷା କରି ବସଇ। ପରାସ୍ତ…

ମୂଳ ବଙ୍ଗଳା: ପ୍ରେମେନ୍ଦ୍ର ମିତ୍ର ତା'ପରେ ବି ବାକିଥାଏ କିଛି କଥା, ବର୍ଷା ହେଇ ଗଲାପରେ ଭିଜାଥଣ୍ଡା ପବନରେ ଓଦା ମାଟିର ଗନ୍ଧ ପରି ଝାପସା ଝାପସା ମେଘେ ଭିଜା କଥା। କିଏ ଜାଣିଛି ସେଇଟା କଥା ଅବା କମ୍ପି ଉଠୁଥିବା ରଙ୍ଗୀନ ସ୍ତବ୍ଧତା! ସେ କଥା ତାକୁ କହି ହୁଏ ନାହିଁ କେବଳ…

ବନ୍ଦିତା ଦାଶ  ସତକୁ ଖୋଜିଖୋଜି ପହଞ୍ଚିଲି ଯେଉଁ ଇଲାକାରେ ସେଠାରେ ଭେଟିଲି ପ୍ରତ୍ୟୟକୁ ବିଶ୍ୱାସର ସ୍ୱଚ୍ଛରଙ୍ଗରେ ହଜିଗଲା ମୋ' ସତ୍ତା । 'ମୁଁ ' ପଣ ଲୁଚିଗଲା ...... ଲିଭିଗଲା ଅହଂର ଅନ୍ଧାର। କେଉଁ ଅନାମ ମୁଦ୍ରାରେ କିଛି କହିବାକୁ ଚାହିଁ ହୋଇଗଲି ମୂକ ; 'ସର୍ବେ ଭବନ୍ତୁ…

ମାନସ ରଞ୍ଜନ ମହାପାତ୍ର ସବୁ ଯଦି ଠିକ୍ ଅଛି ମୁଁ କାହିଁକି ବ୍ୟସ୍ତ, କାହାପାଇଁ କେଉଁ କଥାଟି ମୁଁ କହି ପାରୁନାହିଁ କାହାକୁ ? ସମୟ ଯଦି ଧୋଇନିଏ ସବୁକିଛି ମୋ ପୁରୁଣା କ୍ଷତ ସବୁ ଶୁଖୁନି କାହିଁକି ନା ମୁଁ ଆଗକୁ ବଢି ପାରୁଛି ନା ଫେରି ପାରୁଛି ପଛକୁ ଅନେକ ପୁରୁଣା ସାଥୀ…