ତିନୋଟି କବିତା

ମେଘ ମେଘ ପଲକ
ଯେବେ ଦୂରଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ଭାସେ ।

ଝଡ଼ରେ ନୁହେଁ,
କ୍ଷତରେ ବି ନୁହେଁ,
ପାହାଡ଼ ବାହୁରେ ତା’ର
କଜ୍ଜଳ ଲିଭେ;

ଆଖି ତ ବାସ୍ କାହା
ପ୍ରେମରେ ହିଁ ଭିଜେ !

ସାମର୍ଥ୍ୟ ଥିଲା
କି କାହାର ?
ସମୁଦ୍ରକୁ
ଜଳେଇ ଦେବାର,

ବୁଡ଼ି ଗଲା ସେ
ନିଜ ଭିତରେ ହିଁ;

ସମ୍ଭବତଃ
ଗୋଟେ ମଶାଲ
କୂଳ ହାତରେ ଥିଲା ।

ମାଟି ଘର
ଅଭିମାନରେ
ଭୁଶୁଡିଯିବ;

ମନ୍ଦିରଟିଏ
ପଥର ନିର୍ମିତ,
ବିଡମ୍ବନା ଦେଖ !
ଭିଜିଲେ ମଧ୍ୟ
ଶୋଷି ହୁଏନି ଲୁହ;

ଦୋଷ ମଧ୍ୟ
ଦେଇ ହେବନି,

ପର୍ଯଟକ ସେ !
ଆଖିରେ ଉତାରି,
ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ଛୁଇଁଦେଇ
ଚାଲିଗଲା, ମନ୍ଦିର ଦେହର
ଯେତେ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ !

………………………..
ତାଳଚେର, ଅନୁଗୁଳ
Email: *sasmitaroutjan1@gmail.com