ପ୍ରୀତିଛନ୍ଦା ଧଳଙ୍କ ନିୟମିତ ସ୍ତମ୍ଭ ‘ପ୍ରୀତିଲେଖା’
କାହିଁ କେଜାଣି ଏଇ କେତେ ଦିନ ହେଲାଣି ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆ ଖୋଲି ଦେଲେ ଆଉ ଟିଭି ଖୋଲି ଦେଲେ ଖାଲି ଅଦ୍ଭୁତ ଘଟଣାମାନ ଶୁଣିବାକୁ ଆଉ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି । କେଉଁଠି ଘର କଳି ଦାଣ୍ଡରେ ପଡ଼ିଛି ତ ଆଉ କେଉଁଠି ପାଠ ପଢ଼ୁଥିବା ଝିଅଟିଏ ନିଜ ଇଛା ବା ନିଜ ପସନ୍ଦରେ ବାହା ହେବ ବୋଲି ନିଜର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ଥାନାର ଦ୍ୱାରସ୍ଥ ହେଉଛି । ଏମିତି କିଛି ଲୋକ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ କୁଆଡ଼େ କିଛି ନଜାଣି ସାମାଜିକ ଗଣ ମାଧ୍ୟମରେ ବହୁତ ପ୍ରକାର ମତ ଦେବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହନ୍ତି । ସେଇ ମତ ଦେବା ଯେ କେତେ ଦୂର ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ, ତାହା ସେମାନେ ଚିନ୍ତା ବି କରିନଥାନ୍ତି ।
ଏପରି ଘଟଣାଗୁଡ଼ିକ ଏବେ ପ୍ରାୟତଃ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କର ଦେହ ସୁହା ହେଇଗଲାଣି ।ଆଜିକାଲି ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆ ମତ ଆଦାନ-ପ୍ରଦାନ କରିବାର ମୁଖ୍ୟ ମାଧ୍ୟମ ହୋଇଛି କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବ ନାହିଁ । ସେଇ ମତ ଆଦାନ-ପ୍ରଦାନ ଭିତରେ କିଏ କାହାକୁ ପ୍ରଶଂସା କରିବାର ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି ତ ଆଉ କିଏ କିଛି ନଜାଣି ନଶୁଣି କାହାର ଚରିତ୍ର ସଂହାର କରିବାକୁ ମଧ୍ୟ ପଛାଉନାହାନ୍ତି । ହେଲେ ଏ ସବୁର ଖରାପ ପ୍ରଭାବ ଆମ ସମାଜ ଉପରେ କେତେ ପଡୁଛି ତାହା ଆମ କଳ୍ପନାର ବାହାରେ।
ଆମେ ସଭ୍ୟ ଶିକ୍ଷିତ ସମାଜରେ ବାସ କରୁଛେ ବୋଲି ସବୁ ବେଳେ ସବୁ ଜାଗାରେ ଗର୍ବର ସହିତ କହିଥାଉ । କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ କିଛି ଘଟଣାରେ ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମରେ ଅଜବ ଆଉ ଅଦ୍ଭୁତ ମତ ଆସିଥାଏ ଆମକୁ ଖରାପ ଲାଗିଲେ ମଧ୍ୟ ଆମେ ସମସ୍ତେ ସେଇ ଜାଗାରେ ଚୁପ ରହିବା ପାଇଁ ଯେମିତି ସଂକଳ୍ପ କରିଥାଉ । ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର ଆମର ଚିନ୍ତାଧାରା । କେତେବେଳେ କେଉଁ ଜାଗାରେ ଠିକ କଥାଟି କହିଲା ବେଳେ ସେଇ ସମାନ ଘଟଣାରେ ଅନ୍ୟ ଜାଗାରେ ପୁଣି ତା’ର ଆଉ ଗୋଟିଏ ମତ ରଖିଥାଉ । ତାହା ସତ ହେଉ କି ମିଛ, ସେଇଟା ଆମକୁ ଫରକ ପଡ଼େନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଯଥା ସମ୍ଭବ ଲାଇକ ବଟନକୁ ଟଚ କରିଦେଇ କିଛି ଗୋଟେ ଯାହା ବି ହେଉ (ସଭ୍ୟ ବା ଅସଭ୍ୟ ଭାଷା) ରେ ଦୁଇ ଧାଡ଼ି ଲେଖିଦେଉ । ହେଲେ ଆମର ଲେଖାକୁ ଯେ କେତେ ଲୋକ ପଢ଼ି ମର୍ମାହତ ହୋଇଥାନ୍ତି, ତାହା ଆମ ପାଇଁ ଗୁରୁତ୍ୱ ବହନ କରେନାହିଁ । କାରଣ ଆମେ ଏବେ ଏମିତି ଗୋଟେ ମିଛ ଆଇନାରେ ନିଜକୁ ଦେଖିବା ଅଭ୍ୟସ୍ତ କରିଦେଲେଣି ଯେ ପ୍ରକୃତ ସତ୍ୟର ଟିକେ ଝଲକ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରୁନେ ।
ଏ ତ ଗଲା ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମର କଥା । ଏବେ ଟିକେ ନଜର ପକେଇବା ୱେବ ପୋର୍ଟାଲଗୁଡ଼ିକ ଉପରେ । ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆରେ କିଛି ୱେବ ପୋଟାଲ ( ସମସ୍ତେ ନୁହନ୍ତି ) ଗୁଡ଼ିକର ପ୍ରାଦୁର୍ଭାବ ଏତେ ଅଧିକ ଯେ ଏମାନେ କେତେବେଳେ କାହାକୁ ନେଇ କ’ଣ ଲେଖିଦେବେ ଯେ ତାହା ଜଣେ ସାଧାରଣ ବ୍ୟକ୍ତିର ପରିଧି ବାହାରେ । ଭାଷାଗତ ଜ୍ଞାନର ଅଭାବ ଆଉ ଅଶ୍ଳୀଳତାର ଚରମ ସୀମାରେ ଏମାନେ କିଛି ନା କିଛି ଲେଖିଦେବାର ବହୁତ ନଜିର ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ପରେ ଯଦି କେତେବେଳେ ଜଣେ କିଛି ଆଇନଗତ ପଦକ୍ଷେପ ନେବାକୁ ଚାହିଁବ, ସେତେବେଳେ ସେ ଖୋଜି ଖୋଜି ନୟାନ୍ତ ହୋଇଯିବ ପଛେ ସେ ୱେବ ପୋଟାଲର ଆଉ ନାଁ, ଠିକଣା ଆଉ କିଛି ନଥିବ । କିନ୍ତୁ କ୍ଷଣକ ଭିତରେ ଏମାନେ ଏମିତି ଭାଷାର ପ୍ରୟୋଗ କରି ଜଣକର ଚରିତ୍ର ସଂହାର କରିଥାନ୍ତି ଯେ ସମ୍ପୃକ୍ତ ପୀଡିତ / ପୀଡ଼ିତା ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ଏବଂ ସ୍ୱାଭାବିକ ହେବାକୁ ବେଶ କିଛି ସମୟ ନେଇଥାନ୍ତି ।
ବାସ୍ତବରେ ଏଇଠି କଥା ଉଠୁଛି ଆମେ କାହିଁକି ଜଣଙ୍କ ବିଷୟରେ କିଛି ନଜାଣି ଆକ୍ଷେପ କରିବା ? ଏ ଆକ୍ଷେପ କରିବାର ଅଧିକାରଟି ଆମକୁ କିଏ ଦେଲା ? ଆଜି କାଲି କିଛି ଛୋଟ ଛୋଟ ଅଦ୍ଭୁତ ନାମର ଖବରକାଗଜ ମଧ୍ୟ ଏ ସବୁକୁ ବେଶ ସହଜରେ ଆପଣେଇ ନେଉଛନ୍ତି । ପଇସା ରୋଜଗାର କରିବାର ଏକ ଶସ୍ତା ମାଧ୍ୟମ ବ୍ଲାକମେଲିଙ୍ଗ କରି ନିଜର ପରିଚୟ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛନ୍ତି । ଯାହାକି ଆଗାମୀ ଦିନରେ ସାମ୍ବାଦିକତା ଉପରେ ଏକ ବଡ଼ ପ୍ରଶ୍ନ ସୃଷ୍ଟି ହେବାକୁ ଯାଉଛି ! ଏଥି ପାଇଁ କିଏ ଦାୟୀ ହେବ ତାହା ଏବେ ବଡ଼ ପ୍ରଶ୍ନ ! ଅନେକ ମାନହାନି କେଶର ଘଟଣାମାନ ମଧ୍ୟ ଆଗକୁ ଆସିଛି l ଲୋକ ଭୁଲ ମାଗିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି ଦିନ ପରେ ଯାହାକୁ ସେଇଆ ଅବସ୍ଥାରେ ପୁଣି ଆସି ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥାନ୍ତି ଏମାନେ ।
ଏହା ହେଉଛି ଏବେ ଆମ ସମାଜର ଗତି। କିଏ କୁଆଡ଼େ ଯାଉଛି ତ କିଏ କ’ଣ ଲେଖୁଛି । ଆଉ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କଥା ହେଲା ରକ୍ତ ସମ୍ପର୍କ ବାପା ମାଆଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ଛାଡ଼ୁନାହାନ୍ତି । ଏବେ ଆମେ ଏମିତି ଭାବରେ ସମୟ ସାଙ୍ଗରେ ଚାଲୁଛେ ଯାହା ପରିକଳ୍ପନାର ବାହାରେ । ଘର କଳି ଆଉ ଘରେ ରହୁ ନାହିଁ । ଟିକେ ଟିକେ କଥାରେ ମିଡ଼ିଆ ଆଗରେ ବାଜୁଛି , କିଛି ଦିନ ବେଶ ସରଗରମ ହେଉଛି । ତା’ପରେ କାଦୁଅ ଫିଙ୍ଗା ଫିଙ୍ଗି ଏଇ ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆରେ । ଘଟଣାଟି ଯଦି ଗୋଟିଏ ରାଜନେତା ବା ନେତ୍ରୀଙ୍କୁ ନେଇ ହୋଇଥାଏ ତା’ ହେଲେ ବିଚରା ସେ ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷଙ୍କର ଚଉଦ ପୁରୁଷ ବଳି ପଡିଯାଇଥାନ୍ତି ଏଇ ସବୁ ଘଟଣାରେ। ଆଉ ସେଲିବ୍ରିଟି ହୋଇଥିଲେ କଥା ସରିଗଲା । ଆମ ଲୋକମାନେ ନିଜେ ନିଜେ ବିଚାର କରିଦିଅନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ଚରିତ୍ର ବିଷୟରେ । ଏବେ ଆଉ କିଛି ଅଛପା ହୋଇ ରହୁନାହିଁ । ତେବେ ଏସବୁ ଘଟଣାରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଟିକେ ସ୍ୱର ଉଠେଇ ପାରିଲେ ଏଇ ଭଳି ଲୋକଙ୍କ ଉପରେ ଲଗାମ ରହିପାରନ୍ତା ଆମ ସମାଜରେ । ନହେଲେ ଆମ ସମାଜ ଧୀରେ ଧୀରେ କେତେ ପରିମାଣରେ ନିମ୍ନଗାମୀ ସ୍ତରକୁ ଚାଲିଯିବ ତାର ଆକଳନ ବି କରିପାରିବା ନାହିଁ । ବେଳହୁଁ ସାବଧାନ ହେଲେ ଅନେକ ଗୁଡ଼ିଏ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ହୋଇପାରିବ ; ନହେଲେ ଆମେ ଏମିତି ଅବାଟରେ ପଥ ହୁଡ଼ିବା ଯେ ସେ ଭିତରୁ ବାହାରିବା କଷ୍ଟକର ହୋଇଯିବ ଏଥିରେ ତିଳେ ମାତ୍ର ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ ।
