ସୁଜାତା ମହାପାତ୍ର
ଜଙ୍ଗଲୀ ଝରଣାରେ ବୁହାଇଦେଲି କିଛି
ନିଷ୍ଠୁର ଖରା,
ନିଜ ପାଇଁ ସାଇତିଥିବା କିଛି
ସୁନିଶ୍ଚିତ ଛାଇ!
ଖାଲି ହାତରେ ପାର କରିବାକୁ ହେବ
ଏବେ ଏକ ସୁଦୀର୍ଘ ମରୁରାସ୍ତା
ତଥାପି ଚାଲିଛି, ଚାଲିବି
ଦର ଓଦା ଆଖି ଓ ଶୁଖିଲା ଓଠରେ ।
ନା ତୃଷ୍ଣା ନା ତୃପ୍ତି
ସବୁକିଛି ତ ଛାଡି ଆସିଛି
ଜୀବନ ଦୋଛକି ରେ,
ଛାଇ ଆଲୁଅର ମଝାମଝି
ଠିକ ସେହି ବତୀଖୁଣ୍ଟ ତଳେ
ତୁ’ ମୁଁ’ ଭୋଗିଥିବା କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ପିଲାଦିନର
ଧୂଳି ବାଲି ଘରେ ।
ତୁ ଅନ୍ଧାରକୁ ନିଜର କଲୁ
ମୁଁ ପିଠିରେ ବୋହି ଆଣିଲି ମୋ ଆଲୁଅ
ତୁ ମୋ ଛାଇକୁ ଆଡ ହେଲୁ
ଆମେ ଗଢ଼ିନେଲେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ମହଲ ।
ତୋର ମୋର ଖୋଜିବାରେ ବା କଣ ଥାଏ ଯେ’!!
ଭଙ୍ଗା କାଚର ଟୁକୁରା ଟୁକୁରା
ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଭିତରେ
ମୁଁ ତୋତେ’ ଖୋଜୁଛି
ନା ତୁ ମୋତେ!
କେବଳ ରକ୍ତାକ୍ତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମାନେ ହିଁ ସାକ୍ଷୀ ।
ସୂତା ଖିଏ ତ’,
କୋଉ ବଞ୍ଚାଇପାରେ ସମ୍ପର୍କ!!
ଶବ୍ଦ ସବୁ ପାଣିଫୋଟକା ସାଜିବା ଆଗରୁ
ପାଣିଫାଟିଯାଏ ରକ୍ତ ଆମ ନିଷ୍ଠୁରତାରେ ।
ଛାତି ତଳେ ରୁଗ ରୁଗ କିଛି ଅହର୍ନିଶି ଜଳୁଥାଏ
ଜାଳୁଥାଏ ଶୀତଳ ଅନ୍ତର୍ଦାହରେ
ରକ୍ତର ରଙ୍ଗ କଣ ଏତେ ପାଣିଚିଆ !
ବିନା ବିଶ୍ୱାସରେ ତୁ ଗଢିଥିଲୁ ଯେଉଁ ସମ୍ପର୍କ
ଧୂଳିସାତ ହେଲା ପ୍ରଥମ ଝଡ଼ରେ
ଏବେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଖୋଜୁଛୁ
ସଜାଡ଼ିବାକୁ ସେ ନୀଡ଼ !
ହୁଏତ ସେ ବି ନିର୍ବାସନରେ !
ବହୁତ କିଛି ଗଢିବାକୁ ଚାହିଁ
ଭାଙ୍ଗିଛୁ କେବଳ
କେବେ ନିଜକୁ
ଆଉ କେବେ,
ନିଜ ଚାରିପାଖର
ସୁନେଲି ପୃଥିବୀକୁ
କେବେ ଥରେ ଭରସାଟେ ତ ଗଢି ଦେଖ
ହୁଏତ ପାଇଯିବୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ !!