ତରୁଣ କୁମାର ମିଶ୍ର 
ଅତି ଖୁସିରେ ବିଭୋର ହୋଇ
ଟିକି ପରଜାପତି ,
ଫୁଲ ଉପରେ ବସିଛି ଦେଖ
ଦିଅଇ ପରା ହସି ।
ଗାଉଛି ଗୀତ ମନ ଆନନ୍ଦେ
ଫୁଲ ବି ଝୁଲେ ଧୀରେ ,
ଫୁଲ ସାଥିରେ ପରଜାପତି
ଝୁଲଇ ଗଛ ପରେ ।
ଦେହ ତାହାର କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର
ଫୁଲରୁ ଫୁଲ ଉଡ଼ି ,
ଶୋଷଇ ମହୁ ଦେହରୁ ତା’ ର
ଶୁଣ୍ଢକୁ ଦେଇ ମାଡ଼ି ।
ପିଲେ ଚାହାନ୍ତି ଧରିବା ପାଇଁ
ହାତେ ସେ ଜୀବଟିକୁ ,
କିନ୍ତୁ ସିଏତ ଯାଅଇ ଉଡ଼ି
ତରକା ପଣ ହେତୁ ।
ଅତି ନିରୀହ ଜୀବଟି ସିଏ
କ୍ଷତି କରେନି କା’ ର ,
ପରାଗ ସଙ୍ଗମରେ ରହିଛି
ଅବଦାନ ତାହାର ।
ବିଧାତା ତାକୁ ଗଢ଼ିଛି ସିନା
ଏତେ ସୁନ୍ଦର କରି ,
ହେଲେ ତାହାର ପୂରୁବ ରୂପ
ଅଟେ ଲୋମଶ ଭାରି ।
ଜଗତର ସେ କରଇ ହିତ
ଛୋଟିଆ ଜୀବ ହୋଇ ,
ଫୁଲରୁ ଫୁଲ ଉଡ଼ି ସେ ବିଞ୍ଚେ
ପରାଗ ରେଣୁ ନେଇ ।
ଏହିପରି ସେ ପରିବେଶର
ଛୋଟିଆ ମିତ ଟିଏ ,
ଗଛ ବଢ଼ାଏ ଫୁଲ ଫୁଟାଏ
ନିଜେ ବି ହସୁଥାଏ।
ତେଣୁ ପିଲାଏ ପରଜାପତି
ପରି ହୋଇବା ଆମେ ,
ନରଖି ରୋଷ ସଦା ହରଷ
ହେବା ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ଯ ଭୂମେ ।
ଖଣ୍ଡଗିରି , ଭୁବନେଶ୍ବର